Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ! Οι υπόλοιποι;

Περίμενα αυτές τις τρεις βδομάδες για αν μιλήσουν οι «καθ` ύλην αρμόδιοι», τα πολιτικά μας κόμματα. Να μας εκθέσουν τις αναλύσεις τους και τις προτάσεις τους στο μετεκλογικό επίπεδο. Και τι μας παρουσιάζουν, λοιπόν; Μια εκκωφαντική σιωπή μαζί με κρυφά ξεφυσήματα ανακούφισης.

Μια ανακούφιση που βρέθηκε «επιτέλους» ένα ΠΑΣΟΚ να κυβερνήσει αποφασιστικά. Πλέον δε χρειάζεται να διατυπώσουμε συνεκτική διαφορετική πρόταση.

Η ΠΑΣΟΚάρα θα κυβερνά και εμείς θα τσεκάρουμε αν τα κάνει όλα «όπως υποσχέθηκε»… Όχι αν είναι σωστά… Όοοοοχι! Θα λειτουργήσουμε σαν θεματοφύλακες των προγραμματικών δηλώσεων του Γιωργάκη.

Αυτό δε φωνάζανε όλοι προεκλογικά; «Το ΠΑΣΟΚ υπόσχεται χίμαιρες» έλεγε η ΝΔ. «Το ΠΑΣΟΚ αντιγράφει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ» μαθαίναμε από τον Τσίπρα.

Το πιο εντυπωσιακό είναι πως από τις 5 Οκτώβρη «ξεχάστηκαν» όλες οι περισπούδαστες αναλύσεις.

Που είναι η συντηρητικοί πολίτες που έκτρεφαν Αγ. Παντελεήμονες;

Που είναι οι ορδές του ΛΑΟΣ;

Που είναι οι συνωμοσίες και οι προβοκάτσιες κόντρα στην «αριστερά» μας;

ΠΑΣΟΚ: ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΤΕΥΝΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΔΥΣΑΡΕΣΚΕΙΑΣ

Αυτό που είδαμε να διαμορφώνεται στο εκλογικό αποτέλεσμα είναι αυτό που έχω περιγράψει πολύ αναλυτικά στα 3[1] προεκλογικά ποστ μου:

Μια αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια στην πολιτική της ΝΔ όπου η συνεχόμενη δεξιά μετατόπιση της αριστεράς οδήγησε στη γιγάντωση του ΠΑΣΟΚ. Πολλοί έχουν την εντύπωση πως υπάρχει μόνο η «κομπίνα» της εναλλαγής του δικομματισμού. «Η ΝΔ απέτυχε και το ΠΑΣΟΚ έρχεται  να συνεχίσει τα συμφωνημένα», λένε.

Τα πρώτα δείγματα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι πχ μαζικές απελάσεις μεταναστών ή επίδειξη πυγμής σε ζητήματα ιδιωτικοποίησεων. Το αντίθετο μάλιστα… Προσπαθεί (και τα καταφέρνει) να αναδειχτεί ως φορέας που εκπληρώνει κοινωνικά αιτήματα.

Απολύει μπάτσους, επαναδιαπραγματεύεται την COSCO και τον ΟΛΠ, καταργεί stage, συνομιλεί με μετανάστες. Να δείτε που γρήγορα θα εκπληρώσει και στοιχειώδη αστικοδημοκρατικά καθήκοντα δυτική Ευρώπης όπως πχ σύμφωνα συμβίωσης ομοφυλόφιλών και ζητήματα δεύτερης γενιάς μεταναστών.

Το αγγούρι για το ΠΑΣΟΚ δεν θα προέλθει από τη διαλυμένη πολιτική αντιπολίτευσή αλλά από την πραγματική οικονομική βάση.

Η κρίση δεν θα αφήσει περιθώρια και η όποια δημοκρατική μεταρρύθμιση θα εξαφανιστεί στην μαζική οικονομική ανέχεια. Γιατί δημοκρατία και να είσαι άστεγος, άνεργος και να έχεις να φας τρεις μέρες δε νοείται.

Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ θα έρθει σε περιπτώσεις όπως τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά όπου τα νέα αφεντικά θα παρατάνε στο έλεος του Θεού τις επιχειρήσεις. Το νέο δίλημμα που «επιβάλλει» η οικονομική κρίση θα είναι ή ακόμα πιο αποδιαρθρωμένες εργασιακές σχέσεις ή λουκέτο. Αυτό είναι το «ρεαλιστικό» πρόβλημα  που η ΝΔ στάθηκε ανίκανη να απαντήσει.

ΝΔ: ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΔΙΑΣΠΑΣΗΣ

Σε ένα άλλο ποστ[2] περιέγραφα τους λόγους των πρόωρων εκλογών. Η αδυναμία να χαράξει πρόταση για την οικονομική κρίση καθιστά επισφαλή το ρόλο της σαν αξιωματική αντιπολίτευση. Ο κίνδυνός φυγόκεντρων τάσεων που θα ανιχνεύουν από το μηδέν τις πολιτικές δυνατότητες του χώρου είναι μπροστά μας.

Χοντρικά υπάρχουν δύο μπλοκ… Το Μητσοτακικό και το Καραμανλικό, ενώ πάντα υπάρχει και η ακροδεξιά «εφεδρεία» του Καρατζαφέρη.

Τι θα επιλέξουν; Σκληρή κομματική στοίχιση γύρω από τη Ντόρα; Ή θεσμική και «εθνική» στρατηγική γύρω από την παραδοσιακή δεξιά; Ο Καραμανλής, με κάτι σαν πολιτική διαθήκη, στη συζήτηση του προϋπολογισμού ζήτησε στήριξη του ΠΑΣΟΚ στις πρώτες δύσκολές μέρες του. Ο Σαμαράς το είχε πράξει βοηθώντας το ΠΑΣΟΚ στις προεδρικές εκλογές του 1995.

Κατά πάσα πιθανότητα, η ΝΔ έχει πολύ δρόμο να διανύσει και πολλά πράματα θα εξαρτηθούν από το μέγεθος αποτελεσματικότητας του ΠΑΣΟΚ.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΚΛΑΦΤΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΕ

Το μόνιμο πρόβλημα της είναι πως αδυνατεί (ή καμώνεται πως αδυνατεί) να καταλάβει από πού προέρχεται αυτό το «αριστερό» εκλογικό σώμα που δίνει στην κεντροαριστερά 62%, περιορίζει τη δυναμική του ΛΑΟΣ και διαλύει στα χίλια κομμάτια τη ΝΔ.

Δεν «διαβάζει» τις τάσεις ενός κομματιού της κοινωνίας, αυτού που αισθάνθηκε «δικά του» τα παιδιά του Δεκέμβρη, αυτού που συμπαραστέκεται στον μετανάστη, στον άπορο της γειτονιάς του, αυτό που στέκεται αλληλέγγυος στην Κούνεβα, αυτός που ΔΕΝ θέλει άλλο ένα γήπεδο στο πολεοδομικό ιστό της Αττικής, αυτόν που ξαναχτίζει σωματεία στον ιδιωτικό τομέα, όλους αυτούς που αναζητούν μια ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ της κοινωνίας.

Δεν τις διαβάζει και για αυτό δεν κατανοεί πως αυτό το 18% στράφηκε απογοητευμένο στο ΠΑΣΟΚ μπας και δει μια ριμάδα καλύτερη μέρα.

Αντίθετα θεωρεί πως η αριστερόστροφη πορεία ξεκινά ΜΕΤΑ τις 4 Οκτώβρη. Θεωρεί πως η κοινωνία πάει αριστερά ΜΕΤΑ την άνοδο του ΠΑΣΟΚ.

Αυτό δεν είναι ένα απλό πολιτικό λάθος, μια απλή αντιστροφή της πολιτικής όπου το αποτέλεσμα θεωρείται αίτιο και ανάποδα.

Δεν είναι καν μια ετεροχρονισμένη αντίληψη της πραγματικότητας.

Είναι ένα δεύτερο λάθος, ίσως ακόμα μεγαλύτερο από τα προηγούμενο.

Είναι τραγικό λάθος γιατί συνεχίζει να θεωρεί την ελληνική κοινωνία συντηρητική και να αναδεικνύει το ΠΑΣΟΚ σαν προωθητικό μοχλό δημοκρατικού εκσυγχρονισμού. Η φωτισμένη μας αριστερή ηγεσία παρακολουθεί έκθαμβη το ΠΑΣΟΚ να κάνει πολιτικές που αυτή τρέμανε να σκεφτούνε.

Γιατί στα μυαλά των ΣΥΝασπισμένων αν έβγαινε ο Τσίπρας προεκλογικά και ζητούσε το κλείσιμο της Παγανής (όπως έκανε ο υπουργός Βούγιας) θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία, με ένα αριστερίστικο τυχοδιωκτισμό που «θα έδινε όπλα στο ΛΑΟΣ να συντρίψει την προγραμματική μας αντιπολίτευση».

Την επόμενη περίοδο ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να δίνει εξετάσεις συστημικής στήριξης για να πειστεί και ο Πρετεντέρης μάθαμε όλοι το μάθημα μας.

Το μόνο αναπάντητο ερώτημα που υπάρχει είναι το οργανωτικό όχημα του νέου ΣΥΝασπισμού. Οι πρώην συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ αναζητούν νέους ρόλους. ΔΕΑ, ΑΚΟΑ, Ρόζα, Κόκκινο κλπ θα αναζητήσουν σε ποια τάση του ΣΥΝ θα ενταχτούν γιατί ξεχωριστή τάση μόνο η ΚΟΕ έχει την οργανωτική και ιδεολογική δυνατότητα να κάνει. Την αυτόνομη πολιτική παρουσία τους, πάντως, την απεμπόλησαν προ καιρού.

Το επόμενο διάστημα θα είναι γολγοθάς για την εκτός του ΠΑΣΟΚ αριστεράς. Η αδυναμία ΚΚΕ-ΣΥΝ να παράξουν ένα ελκτικό εναλλακτικό όραμα κόντρα στην αδυσώπητη πραγματικότητα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης θα τους οδηγήσει σε βαθειά κρίση. Η ιδεολογικοπολιτική τους πενία θα τους στείλει για άλλη μια φορά σε παρωχημένα διλλήματα… σταλινισμός ή σοσιαλδημοκρατία. Και αν το ΚΚΕ έχει αποφασίσει να μας πείσει τι ωραία που ζουν οι άνθρωποι στη σοσιαλιστική Κίνα, ο ΣΥΝ θα ανακαλύψει πως φορέας «ρεαλιστικής» εκπλήρωσης κοινωνικών αιτημάτων υπάρχει και λέγεται ΠΑΣΟΚ. Αν εκτιμούν πως έχουν κάποιες συμπληρωματικές προτάσεις, ο Γιωργάκης πάντα θα είναι πρόθυμος να τους δώσει μια θέση επιστημονικού συμβούλου στο πλάι του.

ΕΛΠΙΔΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ

Η διακυβέρνηση από το ΠΑΣΟΚ θα διαψεύσει γρήγορα κάθε προσδοκία βελτίωσης του εισοδήματος των εργαζομένων..

Ναι… μπορεί να φέρει στοιχεία «διαβούλευσης» κοινωνικών ομάδων.

Ναι… μπορεί να φέρει μια πιο νηφάλια προσέγγιση στην αντιμετώπιση της κρίσης.

Όμως το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο και το αυτό.

Ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα, ακόμα μεγαλύτερη ανεργία για «να διασωθεί τουλάχιστον η παραγωγική βάση της χώρας».

Όσο η αριστερά θα προσπαθεί να ανακαλύψει τρόπους όπου και η ΔΕΗ να είναι κερδοφόρα, και οι βιομηχανίες να έχουν φθηνό ρεύμα (για να μην ακριβύνει το κόστος παραγωγής) και οι εργάτες να έχουν ικανοποιητικό επίπεδο διαβίωσης, δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα.

Μόνο μια αριστερά που θα την απασχολούν οι χιλιάδες απολυμένοι από τα stage και όχι «το νόμιμον της πρόσληψης των εκ του ΑΣΕΠ» θα έχει νόημα ύπαρξης τα επόμενα χρόνια.

Αλλιώς ας πάμε στο ΠΑΣΟΚ… τουλάχιστον «να είμαστε και σε ένα μαζικό και δημοκρατικό κόμμα που αφήνει να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις». Άσε που μπορεί να πάρουμε καμιά θεσούλα, ίσως βοηθοί στο γραφείο τύπου, ίσως και κανένας επιστημονικός συνεργάτης που να πει και καμιά καλύτερη αλλά «εφαρμόσιμη» πρόταση από τους κλασσικούς ΠΑΣΟΚους.

Υ.Γ. Δύο σχόλια για κάποιες αντιρρήσεις που κυκλοφορούν.

• «Τα 18άρια δεν υπήρχαν. Ήταν ένα δημοσκοπικό κόλπο για να μας μπερδέψουν». Λοιπόν, τα 18άρια υπήρχαν όσο υπήρχε και η αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι. Όπως κατά τη διάρκεια του 2008 υπήρχε η προσμονή από μεγάλα κομμάτια για το ΣΥΡΙΖΑ (και διαψεύσθηκε), έτσι και υπήρχαν διαλυτικές εικόνες  πριν από τις εκλογές (που προσωρινά ξεπεράστηκαν). Και το 18% και το 2,5% του καλοκαιριού ήταν αποτέλεσμα ΚΑΙ γκάλοπ αλλά ΚΑΙ πραγματικής πολιτικής συσπείρωσης. Άμα δέχεσαι το ένα πρέπει να δέχεσαι και το άλλο. Όχι «τα γκάλοπ έδειχναν διάλυση και ζήτω ο Τσίπρας που μας έσωσε», αλλά «τα γκάλοπ του 18 ήταν εγκάθετα γι ανα μπερδευτούμε». Έτσι σύντροφοι;
• «Αυτή η ριζοσπαστικότητα γιατί δεν καταγράφεται στις εκλογές; Γιατί η κάθε ΑΝΤΑΡΣΥΑ παίρνει μερικά χιλιάρικα μόνο;» Οι εκλογές δεν είναι θερμόμετρο αλλά στιγμιαία απεικόνιση του βαθμού ανταπόκρισης των υπαρκτών κομμάτων στο ερώτημα της πολιτικής εξουσίας. Αναλυτικά προσπάθησα να περιγράψω τη διαδικασία αυτή στο προεκλογικό ποστ[3]. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει, πάντως, άλλου τύπου προβλήματα. Αποτελείται από ετερόκλητα σχήματα και άρα καθίσταται μακροπρόθεσμα αναξιόπιστη. Επίσης υπάρχουν κομμάτια που ενώ αναγνωρίζουν με καλύτερο τρόπο αυτό το ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας, κάνουν το ανάποδο σφάλμα από την καθεστωτική αριστερά. Ξεχνούν το υπόλοιπο 70% της κεντροδεξιάς κοινωνίας. Υποτιμούν το μέγεθος της σύγκρουσης που χρειάζεται να δώσουν κόντρα σε κρατικούς μηχανισμούς, βαθειά ριζωμένες αντιδραστικές απόψεις και εξαντλούν την επαναστατικότητα τους σε μια προπαγανδιστική ρητορεία. Η συνεχής υποτίμηση από τη μεριά τους καθημερινών αντιστάσεων στα σωματεία και στις γειτονιές  ή η υπεραπλουστευτική αναγωγή των προβλημάτων στο «πλαίσιο πάλης» τους ωθούν επανειλημμένα στο περιθώριο. Τα ριζοσπαστικά κομμάτια αισθάνονται προδομένα. Οι «εξωκοινοβουλευτικοί» τους λένε πχ ο Βοτανικός είναι δευτερεύων θέμα και από την άλλη του ΣΥΡΙΖΑ πως πρέπει να πάνε στα εγκαίνια του γηπέδου του Παναθηναϊκού παρέα με τον Βγενόπουλο. Δεν έχουν δίλημμα. Απλά φρικάρουν…

---

[1] Για την ακροδεξιά, Για την συντηρητική ευρώπη και το μηχανισμό των εκλογών, Για τη «δεξιά» στροφή της κοινωνίας

[2] Παραίτηση Καραμανλή: Προσωπικό ή συστημικό αδιέξοδο;

[3] «Μάλλον στραβά αρμενίζουμε» Τα τμήματα “Οι εκλογές ως «επιλογή» κομμάτων” και μέχρι το τέλος

---