Tainted Love… αλλά ποιανού;

Τι σημαίνει «μου αρέσει το τάδε τραγούδι»;

Συνήθως εννοούμε μια συγκεκριμένη εκτέλεση… αυτή που εμείς ξέρουμε,  έχουμε τραγουδήσει ή χορέψει..

Το Tainted Love εγώ το ήξερα από την εκτέλεση του 1980 των Soft Cell με τον Mark Almond

Η επόμενη γενιά ίσως το έμαθε από την goth εκτέλεση του Marilyn Manson

Ενώ οι παπούδες μας το ξέρουν σαν brit soul. Όπως το έβγαλε, αρχικά, η Gloria Jones στα 1964.

Ανά 20 χρόνια τρεις εκτελέσεις, τρία διαφορετικά (;) τραγούδια. Κι αυτά τα παραθέτω ενδεικτικά.. Γιατί υπάρχει και η χαρντροκ εκτέλεση των Scorpions, η παλαιομοδίτικη, ορχηστρική του Max Raabe, η dance των Pussycat Dolls και τόσες άλλες αυτά τα 50 χρόνια.

Άρα;

Μπορώ να πω πως «λατρεύω το Tainted Love και δεν μπορώ να ακούσω ούτε λεπτό το Tainted Love»;

Μήπως γουστάρουμε τους εκτελεστές των τραγουδιών παρά το τραγούδι;

Μήπως η επανατοποθέτηση μιας μελωδίας σε άλλο ύφος είναι αν όχι σημαντικότερη, τουλάχιστον το ίδιο σημαντική με τη σύνθεση;

Μήπως, η αρχική σύνθεση είναι τόσο ισχυρή που εκπέμπεται με όποια ερμηνεία επιθυμεί ο εκάστοτε μουσικός;

Εκτός κι αν, απλά, ο καθένας μας.. η καθεμιά μας αναζητεί, νοσταλγεί, ζει τη δικιά του εκδοχή αυτής της tainted love, και νιώθει ζωντανός, ουσιαστικός, κατεστραμμένος..

δηλαδή ΑΝΘΡΩΠΟΣ που αξίζει να ζει και να αναπνέι σ` αυτή τη γη..

Lana del Rey – Blue Jeans RAC Remix

Δεν μου αρέσει η Lana del Rey… Πολύ «πουλ`-μουρ`», πολύ επιτήδευση και πόζα… Και η μουσική της κάτι προσπαθεί και κάτι που περνάει και χάνεται αδιαφορο.

Αλλά μία dance διασκευή όταν πατάει σωστά κάνει κι ένα βαριεστημένο τραγούδι σαν το Blue Jeans να «λέει» μια εντελώς διαφορετική ιστορία από τον αρχικό δημιουργό του τραγουδιού.

Άλλη μια απόδειξη πως η μουσική δεν έχει αρχή και τέλος..

Δεν κλείνεται σε δικαιώματα

Δεν ανήκει, καν, στον ίδιο τον εμπνευστή της..

Απογειώνεται αποκτάει υπόσταση και μιλάει αλλιώς…

Αλλά δεν συμβαινει μόνο στη μουσική..

Τίποτα δεν ανηκει σε κανένα.. ή, μάλλον,

Όλα ανήκουν σε όλους.

Miley Cyrus «τραγουδά» Nirvana (Bonus φλωριά: Smell Like Teen Spirit aπό Take That στα 1995)

Έρχεται, κάποια μέρα, σε κάθε καλλιτέχνη η ανάγκη να ξεκόψει από το παρελθόν του.

Είτε για να τεστάρει τον εαυτό του σε άλλα πράγματα (ακόμα και «κόντρα»), είτε γιατι βαρέθηκε τη φάτσα του, είτε για να αλλάξει τη γκαρνταρόμπα του, είτε για απλά και μόνο για φράγκα. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Mad World – Gary Jules και Tears For Fears

Ακόμα κι αν δεν έχετε δει το Donnie Darko, μάλλον θα ξέρετε το Mad World του Gary Jules.

Άραγε έχουν όλοι οι άνθρωποι ήχους και τραγούδια που να τους κόβονται τα γόνατα με την πρώτη νότα;… με την πρώτη στροφή;

Να «γεμίζεις» όπου κι αν βρίσκεσαι, με όποιον κι αν είσαι, ότι κι αν σου έχει συμβεί την προηγούμενη μέρα ή ένα εκατοστό του δευτερολέπτου πριν;

Φτάνει το πρώτο πλήκτρο του πιάνου να χαϊδέψει τη χορδή και το ΞΕΡΕΙΣ… το αναγνωρίζεις.

Η μπαλάντα θα μπορούσε να είναι το soundtrack της κρίσης του πλανήτη μας…

and i find i kind of funny
i find it kind of sad
the dreams in which i’m dying are the best i’ve ever had
i find it hard to tell you i find it hard to take
when people run in circles it’s a very very
mad world

Θα το εξηγήσω αύριο (μάλλον)

Προς το παρόν δείτε το βίντεο κλιπ… Είναι κι αυτό καταπληκτικό!

ΥΓ  Παραθέτω και την αρχική εκδοχή του τραγουδιού από τους Tears For Fears. Ναι! Αυτοί το έγραψαν 30 χρόνια πριν.

Φανταστείτε, τώρα, να μην παραχωρούσαν τα «πνευματικά δικαιώματα» και να μην μαθαίναμε ΠΟΤΕ τη νεώτερη διασκευή.

Κάποια στιγμή πρέπει να παραδεχτούν όλοι οι καλλιτέχνες το αυτονόητο. Τα «πνευματικά δικαιώματα» είναι για τα φράγκα και μόνο, ενώ όλοι γνωρίζουν πως το έργο τέχνης ΔΕΝ ΤΟ ΕΛΕΓΧΕΙΣ όταν γίνει δημόσιο.