Πόσο παραπάνω από το 16,78 θέλετε ΣΥΡΙΖΕΟΙ για να διώξετε τους χρυσαυγίτες από τον Αγ. Παντελεήμονα;

«Δεν έχουμε κόσμο», «Δεν είμαστε κοινωνικά γειωμένοι», «Δεν είναι πρόβλημα η δράκα συμμοριτών»

Χιλιάδες ψέματα, για πολλά χρόνια…

Χιλιάδες ψέματα για να κρυφτείς πίσω από την ανημποριά σου…

Έρχονται νέες υπεκφυγές, νέες φαιδρές δικαιολογίες…

«Δεν είναι της παρούσης», «Δεν θα πέσουμε στην παγίδα της ακροδεξιάς ατζέντας για το μεταναστευτικό»..

Ήδη αρχίσαμε τις πρώτες εκπτώσεις.

Αναζητούν μια κυβέρνηση της αριστεράς που δεν «αγγίζει»  την κόλαση 2 εκατομμυρίων συμπολιτών μας. Αναζητούν μια «μίνιμουμ», αντιμνημονιακή κυβέρνηση.. σαν κι αυτή την προσωρινή της κάθαρσης του 1989. Do you remember Marika Mitsotaki, συντροφοι;

Η αριστερά του 17% (ή του 25%) θα κυβερνήσει ή θα κρατήσει ένα πανίσχυρο κοινοβουλευτικό αντιπολιτευτικό πόλο.

Όταν περιμένεις να διώξουν  τους φασίστες του Αγ. Παντελεήμονα οι αριστεροί Υπουργοί Δ. Τάξεως και Πρόνοιας και οι αριστεροί Διευθυντές Αστυνομίας…

Όταν περιμένεις πως τα νομοσχέδια και οι κρατικοί οργανισμοί θα αντικαταστήσουν το κομμουνιστικό κίνημα..

Όταν περιμένεις πως ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος και η ΕΡΤ θα είναι τα όργανα αγκιτάτσιας και προπαγάνδας.

Γρήγορα θα καταλάβεις  πως αυτό είναι ανέφικτο.

Και τότε θα αρχίσεις κι άλλα «μούμπλε μούμπλε» και θα σφυράς ανέμελος..

Εσύ μπορεί να μην το καταλαβαίνεις…

Αλλά θα έχεις φορέσει το κοστούμι του ΠΑΣΟΚ που παράτησαν οι προηγούμενοι στην γκαρνταρόμπα της Βουλής.

Athens Polytechnic,14 to 17 November 1973: When 350 dreamer-adventurers created the biggest defeat of the postwar labour movement

Σημείωση Gatoulea: Παραθέτω τη μετάφραση του κειμένου μου «Πολυτεχνείο, 14-17 Νοέμβρη 1973: Όταν 350 ονειροπόλοι-τυχοδιώκτες δημιούργησαν τη μεγαλύτερη ήττα του μεταπολεμικού εργατικού κινήματος» όπως αποδόθηκε στα αγγλικά από τον διαδικτυακό φίλο και σύντροφο DbO και μπορείτε να την βρείτε στην ιστοσελίδα του.

Όταν μου πρότεινε να το κάνει, δεν πίστευα πως θα ολοκλήρωνε το project…ειδικά μέσα σε μία ημέρα, μόνο!

Με τιμάει αφάνταστα η προσφορά του και θα ήθελα να τον χαιρετίσω για μια φορά ακόμα…

με τη γροθιά σφιγμένη και υψωμένη!

Translated by DbO

November 14, 1973

The Polytechnic is surrounded by police and students are gathered in the courtyard throwing Seville oranges. In the global-student assembly of the Law school, the news is spread that there’s fighting at the Polytechnic the assembly decides to descend to the University.

Rizospastis[1] 13/11/2005

A syndicalist of the Revolutionary Left from the Physics-Mathematics [course],  proposes to stop the assembly and make towards the Polytechnic.

Ergatiki Allillegyi[2] 09/11/2011

The leaders of both Communist Parties, during the first day in the Polytechnic were shocked that policy was determined by the line of anti-capitalist Left. They decided to stay “kneading” the perspective of the “coordinated retreat.” Already since Wednesday evening, that has been their proposal. When defeated, they began to struggle against the “leftist slogans” such as “General Strike” and “Revolution people.” But the General Assemblies of schools organized within the Polytechnic isolate this perspective.

Ergatiki Allillegyi 09/11/2011

On the subject of the Athens Polytechnic uprising against the Junta in the November of ’73 there have been written and spoken thousands of words and stories. It is only to be expected that there’s a lot of “storytelling” for such a historical event.

I will attempt to outline a perspective that has been covered extensively for decades. You see, the “myth” of the Polytechnic has attempted to describe those three days as a pandemic, celebratory and peaceful uprising of the whole Greek people against a handful of ridiculous and isolated dictators who survived only thanks to force of arms and American aid. “Everyone” had taken up arms (peacefully, always!)… Pangalos had been assembling bombs in the Latin Quarter in the May of ’68 and Simitis was placing them in the streets of Athens. On the other hand, the current Minister of Citizen Protection Papoutsis, along with Laliotis and Damanaki had organized the “mass movement” and the “sidewalks”, so that millions of people could flock to demonstrations, sit-ins and strikes. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Πολυτεχνείο, 14-17 Νοέμβρη 1973: Όταν 350 ονειροπόλοι-τυχοδιώκτες δημιούργησαν τη μεγαλύτερη ήττα του μεταπολεμικού εργατικού κινήματος

14 Νοέμβρη 1973

Το Πολυτεχνείο είναι περιτριγυρισμένο από αστυνομικούς κι οι φοιτητές που είναι συγκεντρωμένοι στο προαύλιο τους πετούν νεράτζια. Στην παμφοιτητική συγκέντρωση της Νομικής πέφτει το σύνθημα ότι στο Πολυτεχνείο γίνονται συμπλοκές και η συνέλευση αποφασίζει την κάθοδο στο Πολυτεχνείο.

Ριζοσπάστης 13/11/2005

Ένας συνδικαλιστής της Επαναστατικής Αριστεράς από τη Φυσικομαθηματική προτείνει να σταματήσει η συνέλευση και να γίνει πορεία προς το Πολυτεχνείο.

Εργατική Αλληλεγγύη 9/11/2011

Οι καθοδηγητές των δύο ΚΚΕ την πρώτη μέρα στο Πολυτεχνείο ήταν σοκαρισμένοι που η πολιτική καθοριζόταν από τη γραμμή της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Αποφάσισαν να μείνουν ζυμώνοντας την άποψη της “συντεταγμένης αποχώρησης”. Ήδη από το βράδυ της Τετάρτης αυτή ήταν η πρότασή τους. Όταν ηττήθηκαν άρχισαν να δίνουν μάχη ενάντια στα “αριστερίστικα συνθήματα” όπως το “Γενική Απεργία” και το “Επανάσταση Λαέ”. Όμως οι Γενικές Συνελεύσεις των σχολών που οργανώνονται μέσα στο Πολυτεχνείο απομονώνουν αυτήν την προοπτική.

Εργατική Αλληλεγγύη 9/11/2011

Για την εξέγερση του Πολυτεχνείου ενάντια στη Χούντα το Νοέμβρη του `73 έχουν γραφτεί και ειπωθεί χιλιάδες λέξεις και ιστορίες. Είναι λογικό να υπάρχουν πολλές «αφηγήσεις» για ένα τέτοιο ιστορικό γεγονός.

Θα προσπαθήσω να περιγράψω μια οπτική γωνιά που κουκουλώνεται επιμελώς εδώ και δεκαετίες. Βλέπετε, ο «μύθος» του Πολυτεχνείου έχει δοκιμάσει να περιγράψει εκείνο το τριήμερο κάτι σαν πάνδημο, πανηγυρικό, ειρηνικό ξεσηκωμό όλου του ελληνικού λαού απέναντι σε μια χούφτα γελοίων και απομονωμένων δικτατόρων που επιβιώνανε μόνο χάρις τα όπλα και την αμερικάνικη βοήθεια. «Όλοι» είχαν πάρει τα όπλα (ειρηνικά, πάντα!)… ο Πάγκαλος συναρμολογούσε βόμβες στο Καρτιέ Λατέν στο Μάη του `68 και ο Σημίτης τις τοποθετούσε στην Αθήνα. Από την άλλη, ο σημερινός Υπουργός Δημόσιας τάξης Παπουτσής μαζί με το Λαλιώτη και τη Δαμανάκη είχαν αναλάβει το «μαζικό κίνημα» και το «πεζοδρόμιο», ώστε εκατομμύρια λαού να συρρεύσουν σε διαδηλώσεις, καταλήψεις και απεργίες.

Όλες οι χώρες δημιουργούν τέτοιους μύθους. Εδώ ολόκληρη η Γερμανία έχει κατασκευάσει τον «αντι-ναζιστικό» λαό κατά την περίοδο 1939-1945, για να ξεπλύνει τη φασιστική προϊστορία των «δημοκρατικών»  στρατηγών και πολιτικών της μεταπολεμικής της ιστορίας, δε θα το κάνει ο ελληνικός αστικός πολιτικός κόσμος;

Αλλά και η αριστερά, έχει βάλει το χεράκι της για να ξεχαστεί πως αυτό που έγινε το Νοέμβρη ήταν μια γνήσια εξέγερση βγαλμένη μέσα από την κομμουνιστική, γιακωβίνικη παράδοση…

Η σημερινή αριστερά έχει κατατάξει την «Εξέγερση» σαν ένα μουσειακό είδος.. Σαν ένα όπλο που το βγάζουμε πολύ σπάνια.. Τόσο σπάνια, που για το ΚΚΕ έχουν περάσει 62 χρόνια κι ακόμα «δεν είναι ώριμες οι συνθήκες»… άσε που και την τελευταία φορά ήταν «λάθος»…

Έτσι η σημερινή λεγκαλιστική αριστερά για να οργανώσει «Εξέγερση» χρειάζεται μερικά προαπαιτούμενα:

• Το καπιταλιστικό σύστημα να βρίσκεται σε «κρίση»
• Το πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης να βρίσκεται σε αναντιστοιχία με το «λαό».. να υπάρχει κρίση εκπροσώπησης
• Να υπάρχουν ευνοϊκές διεθνείς συνθήκες (σε κινηματικό-πολιτικό επίπεδο)
• Ο «λαός», το «κίνημα» να βρίσκεται σε «οργασμό». Να γίνονται απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις και αυτές να αυξάνονται και σε ποσότητα, αλλά και να διαμορφώνουν «κομμουνιστική» συνείδηση. Φυσικά και η αριθμητική συμμετοχή σε αυτά τα γεγονότα πρέπει να είναι «παλλαϊκή».. και να αυξάνεται και αυτή συνεχώς και με αριθμητική (αν όχι γεωμετρική) πρόοδο.
• Να έχουμε ένα (ή πολλά) μαζικά κόμματα, με χιλιάδες, έμπειρα μέλη, δικτυωμένα σε όλη την Ελλάδα, σε όλους τους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους.

Φυσικά αυτά πρέπει να κρατήσουν ένα επαρκές χρονικό διάστημα ώστε να δημιουργήσουν μια αλληλουχία πολιτικών γεγονότων για να «δέσει» η μαγιά. Αν συμβούν ΟΛΑ αυτά ταυτόχρονα τότε ΝΑΙ!.. η τιμημένη μας αριστερά θα αξιωθεί να ψελλίσει την «Εξέγερση».

Για να πεταχτούμε, λοιπόν, 38 χρόνια πριν για να δούμε ποιες προϋποθέσεις υπήρχαν για να πραγματοποιηθεί η «Εξέγερση» του Πολυτεχνείου. Ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου η κορύφωση, η ωρίμανση ενός παλλαϊκού κινήματος απέναντι σε ένα παραπαίον καθεστώς ή μια κοινωνική «έκρηξη» που βρήκε έδαφος να ξεσπάσει χάρις μια «τρέλα» κάποιων «ανεύθυνων, τυχοδιωκτών αριστεριστών»; Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

…και 2 ανακοινώσεις από «ΡΕΣΑΛΤΟ» & «ΣΙΝΙΑΛΟ» για την 48ώρη απεργία

Παραθέτω χωρίς δικό μου σχολιασμό τις ανακοινώσεις από τα στέκια «Ρεσάλτο» στο Κερατσίνι και «Σινιάλο» στο Αιγάλεω. Διαβάστε και τη συζήτηση που προέκυψε στο «Σινάλο». Εδώ θα βρείτε ένα ενδεικτικό σπό τα 26.. αυτό του «Κω. από την κατάληψη».

Ίσως κάποτε η Επαναστατική-Αντικαπιταλιστική Αριστερά αποκτήσει ξανά τη σχέση με τα κοινωνικά κομματια που απεμπλέκονται μαζικά από τις διαχειριστικές επιλογές και ξαναβρει τον τρόπο να συζητά πολιτικά έξω από συνωμοσιολογικές και «πραχτόρικες» λογικές.

ΡΕΣΑΛΤΟ

Για την 48ωρη απεργία 19-20 Οκτώβρη και τα γεγονότα στη συγκέντρωση του Συντάγματος την Πέμπτη 20/10 Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Αν το ΚΚΕ έκανε «ειρηνικές» αλυσίδες στο Πολυτεχνείο του `80 και στη Γένοβα το 2001;

Η απόφαση του ΚΚΕ να παρεμποδίσει την προσέγγιση των αστυνομικών μπλοκ από κομμάτια του κινήματος, έχει την δικιά του αυτοτελή πολιτική βαρύτητα. Για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική ιστορία του εργατικού ελληνικού εργατικού κινήματος έχουμε την προσπάθεια ΕΠΙΒΟΛΗΣ του «πασιφισμού» με οργανωτικό τρόπο. Επειδή, όμως, υπάρχει μια συντονισμένη προσπάθεια από το ΣΥΝΟΛΟ της αριστεράς να γίνει Μαύρο-Άσπρο, θα υπενθυμίσω δύο ιστορικά, πλέον, γεγονότα: τη διαδήλωση του Πολυτεχνείου το 1980 και τη διαδήλωση της Γένοβας το 2001.

Δύο διαδηλώσεις που επιβεβαιώνουν πως μπορούν να υπάρξουν παράλληλα σε μια κοινή διαδήλωση ΚΑΙ «ειρηνικοί» ΚΑΙ «συγκρουσιακοί» διαδηλωτές… και να κριθεί η κάθε πλευρά από τη πολιτική συνεισφορά της.

Όμως, το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο σήμερα…

Αλλά ας κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν, πρώτα.

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 1980

Σύμφωνα με το αφιέρωμα που γράφτηκε στο Kanali Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Πόσες ειρηνικές και συμβολικές περικυκλώσεις της Βουλής χρειαζόμαστε για να πάμε παρακάτω;

Πριν μπούμε να σχολιάσουμε τις πρωτοφανής οδομαχίες ΚΚΕ και ανεξάρτητων διαδηλωτών, ας δούμε αν μπορούμε να βγάλουμε μερικά χρήσιμα συμπεράσματα για την επόμενη μέρα.

Όσοι θέλουν να κρυφτούν πίσω από δήθεν κουκουλοφόρους και προβοκάτορες δεν μπορούν να γλιτώσουν το αμείλικτο ερώτημα που ταλανίζει το εργατικό κίνημα εδώ και δύο χρόνια

«μετά την ειρηνική διαδήλωση, διαμαρτυρία και περικύκλωση της Βουλής, τι;»

Η (σωστή) κριτική περί φετιχοποίηση της Βίας και των αναποτελεσματικών, συμβολικών πετροπόλεμων, δεν απαντιέται με τη φετιχοποίηση του πασιφισιμού και των αναποτελεσματικών, συμβολικών διαδηλώσεων… Μάλλον καταντά γραφική… Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Κινηματισμός – Κομματισμός ή Πολιτικό Σχέδιο;

Ο τελευταίος χρόνος έχει αλλάξει πολλά πράματα στη ζωή μας… Τον τρόπο που αντιδρούμε, τις ελπίδες και τα οράματα μας, τις σημαντικότητες μας. Η ζωή μας αλλάζει προς το χειρότερο με καταιγιστικό ρυθμό, χωρίς να υπάρχει ορατό τέρμα στον πάτο του βάλτου που μας σπρώχνουν.

Στην πολιτική σκηνή έχει διαμορφωθεί ένα ομογενοποιημένο «δεξιό» μπλοκ από το ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και τους μαϊντανούς της Μπακογιάννη και της Χρυσής Αυγής που σιγοντάρουν τη ταξική επίθεση του κεφάλαιου.

Η αντιπολίτευση, λοιπόν, από την πλειοψηφία της αριστεράς αλλά και σημαντικού κομματιού από την Αυτονομία και τον Αναρχισμό, διακατέχεται από δύο θανάσιμα αμαρτήματα… τον «Κινηματισμό» και τον «Κομματισμό». Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο αναζητούν απαντήσεις είτε περιμένοντας, γενικώς, τον «κόσμο» αυθόρμητα να «ξεσηκωθεί», είτε περιμένοντας το «μεγάλο» Κόμμα – Μέτωπο – Παράταξη που θα κυριαρχήσει στην κοινωνία.

Και οι δύο απόψεις παραμένουν παθητικά το περιθώριο των εξελίξεων γιατί, πολύ απλά, πάντα θα περιμένουν μια μαγική μέρα που δεν έχει υπάρξει ποτέ στην παγκόσμια ιστορία.. Ποτέ ο «κόσμος» αυθόρμητα δεν συνένταξε μια πολιτική πρόταση, ούτε υπήρξε κόμμα που να πήρε 50 και 60% στις εκλογές και στα σωματεία ΠΡΙΝ ανατραπεί το πολιτικό κατεστημένο. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Όταν η «πλατεία» φτάνει στο ίδιο αδιεξόδο μαζί με την αριστερά

Το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στα 2008 έχει διαμορφώσει άλλες συνθήκες ισορροπίας ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργασίας. Η ανυποχώρητη και αδιαπραγμάτευτη στάση των αφεντικών καθορίζεται από τις συνθήκες πιέσεις που ασκούνται από τον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Αυτή η πίεση μεταφέρεται στις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις και τις αναγκάζει σε μεταβολή στρατηγικής. Έτσι η αδυναμία «διαπραγμάτευσης» έχει μετατρέψει το ρεφορμισμό από «δύναμη μεταρρύθμισης» σε «οργανωτή αξιοπρεπούς ήττας».

Η βασική ρεφορμιστική δύναμη στη σύγχρονη Ελλάδα είναι η ΠΑΣΚΕ και η ΓΣΕΕ. Αυτή είναι που εκφράζει την μέση αγανάκτηση μέσα από την οργάνωση των τελευταίων 12 24ώρων απεργιών.. αυτή είναι που «τραβάει» και την απεργία διαρκείας της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Έτσι, αυτή είναι που, εν τέλει, έχει καθορίσει τη γραμμή υποχώρησης… «Αφού ψηφίστηκε, τι να κάνουμε;».  Αυτή είναι, πάντα, που ανακαλεί απεργίες ή διαδηλώσεις και αφήνει ακάλυπτα δικά της κομμάτια (όπως τις καθαρίστριες της Κούνεβα ή τους έκτακτους).

Η αριστερά σε αυτή τη διετία έχει προσπαθήσει, ανεπιτυχώς, να υπερβεί την υποχωρητικότητα της ΠΑΣΚΕ. Και το έχει προσπαθήσει μέσα από τρεις τρόπους. Το ΚΚΕ θεωρεί πως το πρόβλημα βρίσκεται στην οργανωτική  και ιδεολογική ηγεμονία της ΓΣΕΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΜΕΤΩΠΟ αναζητούν τη λύση μέσα από το «μαγικό σύνθημα».. μέσα από ένα μίνιμουμ πλαίσιο που αυθόρμητα θα ενοποιήσει ένα παλλαϊκό μαζικό μέτωπο. Η δε ΑΝΤΑΡΣΥΑ επενδύει μέσα από μια ιδιόρρυθμη κινηματική/μαθηματική εξίσωση, όπου η αύξηση των εργατοωρών απεργιών και διαδηλώσεων θα επιφέρει και πολιτική μετατόπιση.

Ο αναρχικός χώρος μετά το Δεκέμβρη, προσπαθεί στην οργάνωση της Εξέγερσης. Είτε μέσα από ομάδες «αποφασισμένων» είτε μέσα από κλιμάκωση μαζικής βίας.

Το ξέσπασμα των Πλατειών

Η «πλατεία», λοιπόν, είναι ένα αποτέλεσμα αυτών των διεργασιών. Η έμπνευση της δεν είναι η βίαιη και «πρωτόγονη» Ταχρίρ της Αιγύπτου, αλλά η πασιφιστική αυτοδιαχείριση των Ισπανικών πλατειών.

Θεωρεί πως για να υπερβεί τη συνθηκολόγηση της ΠΑΣΚΕ πρέπει να αντιπαλέψει δύο βασικούς αντιπάλους… την «στενοκέφαλη αριστερά» και τους «μπαχαλάκηδες» αναρχικούς.

Αποδέχεται, λοιπόν, όλη την «αφήγηση» της αριστεράς για το πώς μπορεί να νικήσει το κίνημα… Αποδέχεται το μίνιμουμ αντιμνημονιακό μέτωπο… αποδέχεται τις Αλαβανικές επικλήσεις «για να μείνουμε στην πλατεία»… αποδέχεται την Ανταρσυακή κινηματική κλιμάκωση του «όχι στις πορείες – λιτανείες»… αποδέχεται την πασιφιστική ΚΚέδικη και Συριζιακή εξέγερση(;) που «δε σπάσει ένα τζάμι»… αποδέχεται την προβοκατορολογία.

Ταυτόχρονα, όμως, θεωρεί πως για να τα υλοποιήσει αυτά χρειάζεται άλλο όχημα. Το «πλατύ αντιμνημονιακό» δεν μπορεί να είναι «κομμουνιστικό», «αριστερό» ή «εργατικό». Αναζητεί τον Λαό… Η μυθολογία του κόσμου της πλατείας θεωρεί πως ο λόγος που αριστερά δεν μπορεί να ηγηθεί του οράματος της, είναι γιατί μένει σε ιδεοληπτικούς και οργανωτίστικους ανταγωνισμούς. Έτσι, μέσα από μια δημοκρατική (δηλ. αμεσοδημοκρατική) και παλλαϊκή «ομπρέλα» (το Σύνταγμα) θα μπορέσει να εκφραστεί η σιωπηλή, ανοργάνωτη και διαταξική πλειοψηφία. Η μαζικοποίηση, δε, των κινητοποιήσεων θα αφοπλίσει και τις δυνάμεις εξουσίας και θα εμποδίσει τους 300 γραφικούς μπαχαλάκηδες να καταστρέψουν τον όμορφο αγώνα.

Ωραίο παραμύθι… αν είχε και δράκο θα πούλαγε σα τρελό…

Η «πλατεία» ανακαλύπτει τα αδιέξοδα του «οράματος» της

Οι ιδεολογίες, τα κόμματα και οι οργανώσεις δεν αποτελούν καμουφλάζ για να κρυφτούν από πίσω προσωπικά «μαγαζάκια» και μικροπολιτικοί ανταγωνισμοί (όσο κι αν αυτοί είναι υπαρκτοί). Ακόμα και οι γραφειοκρατικές εκδοχές τους ή οι συμβιβαστικές και ηττοπαθής αντιλήψεις, δεν οφείλονται από «προδότες» και «πουλημένους», αλλά έχουν πραγματική κοινωνική βάση. Δυστυχώς, δεν υπάρχει μια μυστική συνωμοσία που παρεμποδίζει το «ένα εκατομμύριο πολίτες» να κατέβουν σε συλλαλητήριο. Γρήγορα, λοιπόν, αρχίσανε οι κωλοτούμπες…

Η ανάγκη οργανωτικότητας και η προσπάθεια σύνταξης πολιτικού πλαίσιου, οδγεί στις γνωστές μήτρες. Η «Άμεση Δημοκρατία» ανακαλύπτει τη γοητεία της αντιπροσώπευσης, οι αριστερές οργανώσεις έστησαν τα τραπεζάκια τους και ανέλαβαν όλα τα πόστα και επιλέγονται οι πρωινές απεργίες του τριτοβάθμιου συνδικαλισμού ως μέρες κορύφωσης της πάλης.

Φυσικά στις 29 του Ιούνη, μετά την 24ώρη και 48ώρη απεργία της ΓΣΕΕ, την παταγώδη αποτυχία περικύκλωσης της Βουλής και το κλείσιμο της απεργίας διαρκείας της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, η πλατεία ανακαλύπτει την ίδια αίσθηση αναποτελεσματικότητας της αριστεράς.

Το «πλήθος» όχι μόνο δεν προσέγγισε τον υπερφίαλο στόχο του «Ενός εκατομμυρίου» αλλά ήταν και λιγότερος από άλλες απεργίες ή Κυριακάτικα συλλαλητήρια. Οι απεργίες έγιναν και «διαρκείας» και «48ώρη» μετά από 20-τόσα χρόνια, αλλά το Μνημόνιο δεν κουνήθηκε ρούπι. Είτε με ομπρέλες «ΓΣΕΕ», είτε «ΠΑΜΕ», είτε «Πρωτοβάθμιου συντονισμού», είτε «Πλατείας» ο «κόσμος» ούτε απέργησε, ούτε διαδήλωσε…

«Με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω.. Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;» αναρωτιέται ο τσοπάνης του ανέκδοτου.

Μετά τις πλατείες, τι;

Μετά το κλείσιμο αυτής της περιόδου θα μπορούσαμε να καταλήξουμε σε μερικά συμπεράσματα…

–          Θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε στις ρίζες των «πλατειών». Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε πως η ήττα των πλατειών ήταν η ανεκτικότητα απέναντι στην αριστερά και στα συνδικάτα. Να περιγράψουμε τα μαζικά Κυριακάτικα συλλαλητήρια ως όργανο πάλης και κηρύξουμε ανένδοτο αγώνα απέναντι σε καθετί αριστερό και «ταξικό». Να πεταχτούν κάθε τραπεζάκια, κάθε εφημερίδα της αριστεράς, κάθε μεταναστευτική ή σωματειακή οργάνωση εκτός συνέλευσης και πλατείας. Να τονιστεί η εθνολαϊκή ενότητα, να σκύψουμε στην κατσαρόλα του μικροαστού για να τον ξανακερδίσουμε.

–          Βέβαια, θα μπορούσαμε να επιμείνουμε στο ίδιο σχέδιο. Να βάλουμε να παίζει το V for Vendetta κάθε μέρα μέχρι να μαζευτεί αυτό το ένα εκατομμύριο πολίτες που θα μπουκάρει ειρηνικά στο κοινοβούλιο και θα κάνει τον αντίπαλο στρατό να ρίξει τα όπλα και να βάλει τα κλάματα από συγκίνηση. Αυτή η πολιτική εξέλιξη της «Πλατείας» θα δώσει νέες θέσεις δίπλα στον Τσίπρα για να περιμένουμε «το αυθόρμητο κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης»[1] που θα ανατρέψει το Μνημόνιο.

Θα μπορούσαμε, όμως, να δούμε και κάποια άλλα χαρακτηριστικά που παραμένουν αναπάντητα.

1)      Στις 29 Ιούνη είχαμε την εξής αντίφαση: η συμμετοχή στην απεργία και στο συλλαλητήριο ήταν μικρότερη από προηγούμενες, αλλά για πρώτη φορά μετά δεκαετίες έχουμε μαζική εμπλοκή εργαζομένων σε οδομαχίες.

2)      Στη 48ώρη απεργία της 28-29 Ιούνη έχουμε την 4^η!!!  εξεγερσιακή συνθήκη στην Ελλάδα την τελευταία διετία (μετά το «Δεκέμβρη», την αποτυχημένη απόπειρα εισβολής στη Βουλή στην περσινή απεργία του Μάη και την Κερατέα).

3)      Ο αναρχικός χώρος είναι ο μόνος χώρος στην Ελλάδα που δοκιμάζει επαναστατική ταχτική, δηλαδή ταχτική εξέγερσης. Τα τελευταία δύο χρόνια έχει πάψει να είναι «γύρω από τα Εξάρχεια» ή κάποιες μαθητικές ομάδες. Συμμετέχει στις απεργίες, έχει συνδικαλιστική παρέμβαση, ομάδες παρέμβασης στα ΑΕΙ και ΤΕΙ και πανελλαδική δικτύωση μέσα από διάφορα στέκια. Μέσα σε 2 χρόνια ξεπερνά τον ιστορικό αρνητικό προσδιορισμό του και αποκτά κοινωνική νομιμοποίηση. Αν στη Μαρφίν «ηττήθηκε», αυτό του έδωσε εμπειρίες να το κάνει καλύτερα στην Κερατέα. Πολύ περισσότερο να δημιουργήσει ατζέντα που πόλωσε την «Πλατεία» και πλέον απευθύνεται στο μαλακό υπογάστριο της Αριστεράς. Το δίπολο «όχι στην εθνική ενότητα – όχι στον πασιφισμό»  έχει γίνει άξονας χτισίματος των αναρχικών, αφού η αριστερά πάει να αποβάλλει κάθε διεθνιστική και βίαια παράδοση της.  Δεν ισχυρίζομαι μια σφριγηλή και ομογενοποιημένη πολιτική δύναμη, αλλά ένα χώρο που μάχεται με τις αδυναμίες του, ξεπερνά ιστορικά «κολλήματα» και εμπόδια… τίποτα περισσότερο αλλά και τίποτα λιγότερο ή τυχαίο.

Η περίοδος που ζούμε θα απαιτήσει Επαναστατική Αριστερά. Ένα χώρο όχι αντιπολίτευσης, αλλά διεκδίκησης ηγεμονίας. Δεν χρειαζόμαστε «αυθόρμητα» κινήματα, αλλά κόμματα που διεκδικούν εξουσία, κόμματα που να ξαναθυμηθούν την «Τέχνη της Εξέγερσης», κόμματα που δεν κρύβονται πίσω από τον κόσμο και το αυθόρμητο αλλά οργανώνουν επαναστάσεις.

Οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ δεν θέλουν άλλη απεργία διαρκείας, αυτή τη φορά 20ήμερη ή 1000μερη. Μία μέρα αρκεί…

Μία 24ώρη μόνο…

Μια 24ώρη, όμως, που επανασυνδέει τα απλήρωτα ρεύματα των φτωχών εργατικών οικογενειών και θα μπουκάρει στη διανομή ρεύματος για να κατεβάσει τους ρελέδες από τα κυβερνητικά κτήρια. Ίσως ούτε καν μία απεργία… αλλά μια επιτροπή εργατικού ελέγχου που θα υλοποιήσει το σχέδιο έξω και κόντρα σε όποια διστακτικότητα της ηγεσίας της ΓΕΝΟΠ.

Εεεεμμ!!

Αν δεν το κάνει η αριστερά θα το κάνει άλλος χώρος…