Change Your Life! .. στη μνήμη του Philip Seymour Hoffman
Δημοσιεύθηκε: 3 Φεβρουαρίου, 2014 Filed under: cinema, το τραγουδι της εβδομάδας | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, μουσικη ΣχολιάστεΆλλος ένας μεγάλος που έφυγε νωρίς… στα 47 του.. από ναρκωτικά… Δηλ. από όλα αυτά που τρώνε τα σωθικά μας και καποιοι βυθίζονται σ` αυτά.
και – όπως έλεγε και ο τιτλός μιας ταινίας που έδωσε ρεσιταλ ερμηνείας…
Before The Devil Knows… you` re dead!
Από εκεί και το σημερινό τραγούδι…
Change Your Life… ΓΑΜΩΤΟ!
Charlotte Gainsbourg – Hey Joe (a Nymph()maniac song)
Δημοσιεύθηκε: 27 Ιανουαρίου, 2014 Filed under: cinema, το τραγουδι της εβδομάδας | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, για δες τι εμαθα, ερωτισμός, μουσικη ΣχολιάστεΗ Σαρλοτ Γκαίνσμπουργκ είναι «Νυμφομανής» και ο Τρίερ προβοκάρει το συντηρητισμό μας…
Παίζει διανοητικά παιχνίδι για να μας παρασυρεί στον κόσμο του.. στον «φυσικό» κόσμο, στον κόσμο που κυριαρχεί το νερο, το αίμα και το σπέρμα…
Χθες παίχτηκε η πρεμιέρα και από Πεμπτη ξεκινά το καθημερινό πρόγραμμα προβολών..
Μέχρι τότε, ας απολαύσουμε το κλασσικό τραγούδι του Jimi Hendrix από τη ζεστή σα μουνί φωνή της Γκαινσμπουργκ.
(Το τραγούδι θα παίζεται, μάλλον, στο δευτερο μέρος της ταινίας…)
Pink Floyd – Comfortable Numb
Δημοσιεύθηκε: 5 Αυγούστου, 2013 Filed under: cinema, το τραγουδι της εβδομάδας | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, μουσικη, pop, videos 2 ΣχόλιαΗ συναυλία του Waters – Pink Floyd την περασμένη εβδομάδα, μου άνοιξε ένα νέο κομμάτι επεξεργασίας…
Τι γίνονται με τα τραγουδια που κάποτε λάτρεψες, που ίσως και ακόμα «μιλάνε» μέσα σου αλλά δεν σου αρέσουν πια;
Είναι μόνο οι θύμησες του παρελθόντος; Είναι μόνο οι μυρωδιές μιας άλλης εποχής; Είναι αυτοι που έχουν χαθεί από τη ζωή σου αλλά σε στοιχειώνουν σα φαντάσματα;
Ή, μήπως, είναι μια αξία, μια δύναμη που έχουν αυτοί οι ήχοι και εσύ αρνιέσαι να την αναγνωρίσεις;
Μήπως, τελικά, αυτές οι μελωδίες που σιγοσφυρίζεις στα μουλωχτά, ναι.. αυτές που ντρέπεσαι να παραδεχτείς στους φίλους, να έχουν να πουν κατι;
Όχι μόνο σε `σένα αλλά και για σένα;
Το Comfortable Numb φέρνει μια εφηβική μανιοκατάθλιψη..
Κάθε φορά που ξαναέβλεπα το The Wall, όλο και μου φαινόταν πιο γελοίο, πιο επιφανειακό..
Στο τέλος γέλαγα με τις ευκολίες του στη μουσική και στο σενάριο.
Loser – Kevin James Maher, American Mary και ο δρόμος για το Body Modification
Δημοσιεύθηκε: 8 Απριλίου, 2013 Filed under: cinema, το τραγουδι της εβδομάδας | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, αν-ηθική, για δες τι εμαθα, ερωτισμός, μουσικη, videos ΣχολιάστεTo Loser Kevin του Kevin James Maher είναι ένας dark φορος τίμης και μουσική υπόκρουση μιας θρίλερ ταινίας, τoυ American Mary.
Είναι ένα ήπιο καλωσόρισμα σε ένα χώρο – ταμπού, αυτόν του Body Modification.
Οι περισσότεροι είτε τον αγνοούν, είτε γνωρίζουν τις light εκδοχές του, αυτές του piercing, των προσθετικών κατω από το δερμα (σαν της Lady Gaga), άντε και κάποιες ιστορίες από αυτούς που προσπαθούν να κανουν το πρόσωπο τους να μοιαζει με γατα).
Όμως υπάρχουν πολλά πράματα όταν μπεις στο δρόμο να «αλλάξεις» το σώμα, να το φτιάξεις όπως εσύ επιθυμεις… Μπορείς να βρεις πολλά περιττα, κακοβαλμένα κομμάτια σου…
‘Οποιος θέλει να ψαχτει, ας παέι στο Body Modification Ezine για να πάρει μια πρώτη γευση…
Από κει και πέρα, στο πως θελεις να διαθεσεις το σώμα σου, τον εαυτό σου, είναι εντελώς δικό σου θεμα.
RZA & Black Keys – Baddest Man Alive (Man With Iron Fist OST)
Δημοσιεύθηκε: 17 Δεκεμβρίου, 2012 Filed under: cinema, το τραγουδι της εβδομάδας | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, ερωτισμός, μουσικη, videos ΣχολιάστεΟ RZA ξαναχτυπά..
Γράφει μουσική αλλά και σκηνοθετεί την τελευταία παραγωγη του Ταραντίνο…The Man with the Iron Fists
Black Pride στην Κίνα του 19ου αιώνα…
και ο Russell Crowe σε ένα ρόλο αποκάλυψη…
Spit in the crocodile face, have a menage a trois with two female apes
When the grim reaper come I look him right in his eye
I date rape Beauty right in front of the Beast
The baddest man alive and I don’t plan to die
Janis Joplin – Combination of the Two και… Θου-Βου!
Δημοσιεύθηκε: 15 Οκτωβρίου, 2012 Filed under: cinema, το τραγουδι της εβδομάδας | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, μουσικη, pop, videos ΣχολιάστεΗ ροκ μουσική δεν ήρθε στην Ελλάδα τη μεταπολίτευση…. Η Janis Joplin πρωτοεμφανίστηκε στο «μαζικό» κοινό μέσα στη Χούντα και πριν το Γούντστοκ και η ταινία του την κάνουνε γνωστή.
Ήδη στα 1969 (δηλαδή γυρίστηκε στα 1968!) στην απίστευτη κωμωδία του Θανάση Βέγγου «Θου-Βου: Επιχείρηση Γης Μαδιάμ» ακούγεται (δυο φορές, κιόλας) ένα χαρακτηριστικό μέρος του Combination of the Two.
(Εδώ το σημείο): http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=Sy_JXPixTRA#t=94s
Μία φορά προς τη «χίπικη» κατασκήνωση και μια, ακόμη, στη «μάχη» των κινηματογραφικών συνεργείων στο τέλος…
Πόσο ψαγμένος ο Θανάσης ακόμα και στις μουσικές του επιλογές…
Damien Saez – Sexe… η σκηνή της Rebecca Romijn στο Femme Fatale
Δημοσιεύθηκε: 10 Σεπτεμβρίου, 2012 Filed under: cinema, το τραγουδι της εβδομάδας | Tags: παιχνιδια, πολιτιστικη βιομηχανια, πολιτικη, ερωτισμός, μουσικη, videos ΣχολιάστεΣυνεχίζουμε το Σεπτέμβρη με άκρως σεξουαλική διάθεση…
Το Sexe τουDamien Saez δεν το διάλεξα για την μοναδικότητα του τραγουδιού, όσο για τη σκηνή που το άκουσα.
Το strip(και περισσότερο)tease της Rebecca Romijn στο Femme Fatale του DePalma, είναι από τις αξέχαστες και εθιστικές σκηνές του κινηματογράφου. Τίγκα στο κλισέ, βέβαια, αλλά όταν είναι τόσο καλοστημένο προτιμάς να καείς στην κόλαση μαζί με όλα τα εγκεφαλικά σου κύτταρα…
Η σκηνή – για όσους… ελάχιστους δεν έχουν δει την ταινία – διαδραματίζεται στο πίσω μέρος ενός μπαρ όπου η Rebecca δίνει ένα σόου σ` ένα τυχαίο πελάτη, προκαλώντας τη μονομαχία του με τον Μπαντέρας…
Κορυφαία στιγμή το γέλιο της που παρακολουθεί να μάχονται δυο αρσενικά για πάρτη της… όπως και η ατάκα της στο νικητή-Μπαντέρας:
You don’t have to lick my ass. Just fuck me! (Μη μου γλύψεις τον κώλο.. απλά γάμα με!)
Ο Damien Saez έγραψε το 2002 αυτό το τραγούδι για την ταινία του Ντε Πάλμα το οποίο και συνάντησε δυσκολίες στην δημόσια αναπαραγωγή του λόγω των στίχων του
mets ta langue ou tu sais
non ne t’arrte pas
continue de lcher
que j’aime quand tu fais aa fait du mal a fait du bien
Βάλε τη γλώσσα σου εκεί
Μη σταματάς.. συνέχισε να γλύφεις
Μ` αρέσει τόσο πολύ
Πονάει… Νιώθω τόσο ωραία
Την ίδια χρονιά έγραψε το Fils De France (Ο Γιος της Γαλλίας), ένα αντιφασιστικό τραγούδι ενάντια στο Λεπέν που μόλις είχε πάρει 17% και είχε μπαι στο δευτερο γύρο των προεδρικών εκλογών
20% pour l’horreur, 20% pour la peur .. 20% για τη φρίκη, 20% για τον φόβο
Αφιέρωμα: Τραγούδια σε Ταινίες… Jim Morrison – The End και Apocalypse Now
Δημοσιεύθηκε: 27 Αυγούστου, 2012 Filed under: africa, cinema, το τραγουδι της εβδομάδας, βιβλία | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, αλλού, ετερον εκατερον, ιμπεριαλισμός, μουσικη, morrison, videos ΣχολιάστεΕδώ συναντιούνται τέσσερα μεγαλοφυή καλλιτεχνικά σχέδια… Η ποιητική και μουσική σύνθεση The End του Jim 
Morrison, το σκηνοθετικό όραμα του Coppola στο Apocalypse Now, η μοναδική ερμηνεία του Marlon Brando και η μοναδική συγγραφή της «Καρδιάς του Σκότους» από τον Τζόζεφ Κόνραντ έναν αιώνα πίσω.
Το θέμα τους ΔΕΝ είναι ο πόλεμος… ούτε το The End μιλάει γι` αυτόν, ούτε το βιβλίο. Ακόμα και η ταινία χρησιμοποιεί τον πόλεμο στο Βιετναμ σαν καμβά που αποκαλύπτεται η δυτική, εξευγενισμένη μας υποκρισία.
Δημιουργούμε ένα κόσμο-θύλακα που παριστάνουμε πως η ζούγκλα είναι «αλλού»… σε «άλλους». Βρίζουμε Αφγανούς, Αφρικανούς, Αλβανούς, αλλά «αναγκαστικά»… κάποιοι «άλλοι».. κάποιο μακρινό ΝΑΤΟ, κάποια μακρινή ελληνική φρεγάτα στη Σομαλία κάνει τη βρώμικη δουλειά.
Ξεχνάμε πως τα καρπούζια που τρώμε, οι οικοδομές που κατοικούμε, είναι φτιαγμένα από το αίμα άλλων.
«Εκπαιδεύουμε νέους να ρίχνουν φωτιά σε ανθρώπους αλλά οι διοικητές τους δεν τους αφήνουν να γράψουν «Γαμιέστε» στ’ αεροπλάνα τους επειδή είναι άσεμνο.» αναφέρεται στην ταινία.
Δεν έχουμε πρόβλημα με τα «σφαγεία».. . φτάνει να είναι μακριά από τα μάτια μας και να «σφάζονται» εξευγενισμένα.. με ευρωπαϊκές προδιαγραφές.
Το βιβλίο αναφέρεται σε ένα αποικιοκρατικό εμπορευματικό σταθμό μιας Δυτικής χώρας στην Αφρική. Όσο πιο «βαθειά» στο ποτάμι μπαίνει ο επισκέπτης, τόσο πιο πολύ ξεδιαλύνεται, αποκαλύπτεται η γυμνή αλήθεια στα μάτια του. Τα άλλοθι εγκαταλείπονται, οι δικαιολογίες περισσεύουν, η μάχη επιβίωσης φτάνει στο πιο καθάριο της σημείο.
Ο Κουρτς είναι ο εμπορικός αντιπρόσωπος που «αποδέχεται» τον «πόλεμο» αλλά όχι τις έλλογες δυτικές αιτιολογήσεις του. Αυτός που θα επιβιώσει στο τέλος δεν θα είναι ο «τεχνικά» καλύτερος, ούτε ο πολυπληθέστερος.
Θυμάμαι όταν ήμουν με τις Ειδικές Δυνάμεις πήγαμε σ’ έναν καταυλισμό για να εμβολιάσουμε μερικά παιδιά.
Φύγαμε απ’ το στρατόπεδο κι αυτός ο γέρος ήρθε πίσω μας τρέχοντας και κλαίγοντας. Γυρίσαμε πίσω…
Είχαν έρθει εκεί και έκοψαν όλα τα εμβολιασμένα χέρια. Ήταν εκεί… ένας σωρός. Ένας σωρός από παιδικά μπράτσα.
Και, θυμάμαι…
έκλαψα και θρήνησα σαν…σαν κάποια γιαγιά. Και τότε ένιωσα σαν να είχα πυροβοληθεί…σαν να είχα πυροβοληθεί μ’ ένα διαμάντι!
Και σκέφτηκα, Θεέ μου, τη μεγαλοφυία του πράγματος. Τη θέληση για να το κάνουν αυτό…
Τέλειο, γνήσιο, ολοκληρωμένο, κρυστάλινο, αγνό.
Και κατάλαβα ότι αυτοί ήταν πιο δυνατοί από μας. Επειδή το άντεχαν. Δεν ήταν τέρατα. Ήταν άνθρωποι, εκπαιδευμένα στελέχη. Άνθρωποι που πολεμούσαν με την καρδιά τους… που είχαν οικογένειες…που ήταν γεμάτοι αγάπη, αλλά είχαν τη δύναμη να κάνουν αυτό.
Αν είχα δέκα μεραρχίες από τέτοιους ανθρώπους τότε τα βάσανά μας εδώ θα είχαν τελειώσει γρήγορα.
Πρέπει να έχεις άντρες που είναι ηθικοί αλλά ταυτόχρονα να είναι ικανοί να χρησιμοποιήσουν τα πρωτόγονα ένστικτά τους για να σκοτώνουν
…χωρίς συναίσθημα,
…χωρίς πάθος.
Χωρίς κρίση…
Γιατί η κρίση είναι αυτό που μας νικάει.
Ο Κουρτς σκοτώνεται από τον αντικαταστάτη του.. Σφαγιάζεται σαν μια πανάρχαιη τελετή. Δεν αποκαθιστάται η «τάξη», φυσικά.. το ποτάμι συνεχίζει να ρέει στην ίδια κατεύθυνση όποιον επιβάτη και να έχει.
Το The End λέει στον τελευταίο του στίχο..
The end of laughter and soft lies
The end of nights we tried to dieThis is the end
Το τέλος του γέλιου και ανώδυνων ψεμάτων
Το τέλος των προσπαθειών μας να πεθάνουμε κάποιο βράδυ.
Αυτό το τέλος…
Αφιέρωμα: Τραγούδια σε Ταινίες… David Bowie – Heroes και Christiane F
Δημοσιεύθηκε: 20 Αυγούστου, 2012 Filed under: cinema, το τραγουδι της εβδομάδας | Tags: bowie, πολιτιστικη βιομηχανια, τα κολληματα μου, ερωτισμός, μουσικη, videos 1 σχόλιο
Στα 1981 εμφανίστηκε η Christane F. Μια ταινία ταμπού για τα ελληνικά δεδομένα. Αφορά την εφηβική περιπλάνηση στον κόσμο του sex-drugs-rock `n roll.
Όχι, όμως, με την γκλαμ ματιά που πλασάρουν…
Ούτε με την μικροαστική ηθικοπλαστική φοβία, φυσικά…
Οι δρόμοι του Βερολίνου ήταν και παραμένουν εκεί…
Σύμβολα κάθε εναλλακτικής έκφρασης και underground lifestyle.
Η ταινία βαδίζει στα όνειρα και στις αυταπάτες του νεανικού πυρετού.
Ακόμα και μετά από 30 χρόνια παραμένει κάτι παραπάνω από μάχιμη. Κάνει το «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο» μια ευκολοχώνευτη και mainstream εκδρομή.
Την ξαναείδα πρόσφατα και κατάλαβα γιατί είναι από τις ελάχιστες που δεν ξαναπαίζονται… Συνομιλεί στην ουσία με το κοινό που απευθύνεται και τσακίζει κάθε politically correct σύμβαση που έχουμε αποδεχτεί.
Ο David Bowie έγραψε το soundtrack της ταινίας και εμφανίζεται ο ίδιος σε συναυλία που πηγαίνει η ηρωίδα με την παρέα της.
Το πρόσωπο της ηθοποιού Natja Brunckhorst δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Εδώ, όταν η Christiane F ακούει το Heroes
Εδώ, δύο τρέιλερς που δίνουν ένα κλίμα της ταινίας
..κι εδώ, μόνο το τραγούδι..
Αφιέρωμα: Τραγούδια σε Ταινίες… Joy Division – Love Will Tear Us Apart και Series 7
Δημοσιεύθηκε: 13 Αυγούστου, 2012 Filed under: cinema, το τραγουδι της εβδομάδας | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, ερωτισμός, μουσικη, videos 1 σχόλιοΤο Series 7 είναι μια, σχετικά, άγνωστη αντισυμβατική αμερικάνικη ταινία του 2001.
Αφορά μια πολύ κοντινή μας κοινωνία που το ρεάλιτι σόου περνά και στο θέμα της επιβίωσης… Επιλέγονται κάποιοι απλοί πολίτες, τους παρέχονται κάποια όπλα και σκοπός είναι να επιβιώσει μόνο ένας. Δεν μπορείς να «παραιτηθείς» ή να αρνηθείς τη συμμετοχή σου… κάποιος αντίπαλος μπορεί να σε «φάει» για το έπαθλο. Οι διοργανωτές έχουν ειδική άδεια κι έτσι μπορείς να σκοτώσεις μέσα στο δρόμο ή σε ένα σουπερμάρκετ χωρίς πινικές επιπτώσεις…
Σε αυτή την ταινία το πασίγνωστο Love Will Tear Us Apart των Joy Division βρίσκει μια πολύ σημαντική θέση. Αποτελεί τη μουσική υπόκρουση μιας σχολικής ταινίας. Πιστό στο κλίμα των 80ies αλλά δείγμα μιας άλλης κοινωνικής ομάδας.
Μπορεί το συγκεκριμένο κομμάτι να είναι χιλιοτραγουδισμένο, αλλά πουθενά δεν το έχω δει όσο απλό και γήινο όσο εδώ.
αφιέρωμα: σημαντικά τραγούδια σε σημαντικές ταινίες… Μερκούρη – Αγάπη που `γινες Δίκοπο Μαχαίρι & Στέλλα
Δημοσιεύθηκε: 6 Αυγούστου, 2012 Filed under: cinema, το τραγουδι της εβδομάδας | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, αλλού, ερωτισμός, μουσικη, videos ΣχολιάστεΥπάρχουν τραγούδια που «σημάδεψαν» ταινίες. Εξαιρώ, βέβαια, τα μιούζικαλ γιατί αυτός είναι ο σκοπός των soundtrack.
Πολλές φορές έχει χρησιμοποιηθεί ένας βαρβάτος ήχος για να «ανέβει» το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Δεν με ενδιαφέρουν τέτοιες ευκολίες…
Πάντα έχει ενδιαφέρον ένα αρμονικό δέσιμο εικόνας και ήχου.
Με ιντριγκάρει, όμως, η πρόκληση να δοκιμάσεις ένα δυνατό τραγούδι και να μην ξεπεράσει-υπερκαλύψει την ταινία. Να τολμήσεις να βάλεις μια μελωδία και να μην καταντίσει καρικατούρα το εικαστικό πλαίσιο.
Η «Αγάπη που `γινες Δίκοπο Μαχαίρι» του Χατζηδάκι τραγουδήθηκε από τη Μελίνα Μερκούρη πριν από 50 χρόνια στη «Στέλλα» του Κακογιάννη.
Μια τραγουδίστρια, μια «της νύχτας» στη μεταπολεμική Ελλάδα.
Μια γυναίκα που, ακόμα και σήμερα, φαντάζει «τσούλα», αντισυμβατική…
…τόσο αληθινή, όμως, που σου πονάει την ψυχή…
…σου θυμίζει την δική σου ψευτιά…
Shystie – Takeover (Sket OST)
Δημοσιεύθηκε: 19 Μαρτίου, 2012 Filed under: cinema, το τραγουδι της εβδομάδας | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, γειτονια, ερωτισμός, μουσικη, videos ΣχολιάστεSket : Definition of a young girl late teens or 20’s who sleeps around willingly and without worry. Also
tagged with a bad reputation once labled a sket its very hard to lose that tag…
… a motha fukin biatch even sluttier than a ho
…η πιο τσουλάρα από τους τσούλες…
Rap από το ανατολικό Λονδίνο. Η πιο κατάλληλη για να πλαισιώσει την περσινή αγγλική ταινία Sket.
Sisterhood is the answer in men`s world.
Ανταποδίδουμε…
Παντού…
Με κάθε μέσον…
…και το τρείλερ της ταινίας…
Gatouleas 
μπούρου-μπούρου