Αφιέρωμα: Τραγούδια σε Ταινίες… Jim Morrison – The End και Apocalypse Now

Εδώ συναντιούνται τέσσερα μεγαλοφυή καλλιτεχνικά σχέδια… Η ποιητική και μουσική σύνθεση The End του Jim Morrison, το σκηνοθετικό όραμα του Coppola στο Apocalypse Now, η μοναδική ερμηνεία του Marlon Brando και η μοναδική συγγραφή της «Καρδιάς του Σκότους» από τον Τζόζεφ Κόνραντ  έναν αιώνα πίσω.

Το θέμα τους ΔΕΝ είναι ο πόλεμος… ούτε το The End μιλάει γι` αυτόν, ούτε το βιβλίο. Ακόμα και η ταινία χρησιμοποιεί τον πόλεμο στο Βιετναμ σαν καμβά που αποκαλύπτεται η δυτική, εξευγενισμένη μας υποκρισία.

Δημιουργούμε ένα κόσμο-θύλακα που παριστάνουμε πως η ζούγκλα είναι «αλλού»… σε «άλλους». Βρίζουμε Αφγανούς, Αφρικανούς, Αλβανούς, αλλά «αναγκαστικά»… κάποιοι «άλλοι».. κάποιο μακρινό ΝΑΤΟ, κάποια μακρινή ελληνική φρεγάτα στη Σομαλία κάνει τη βρώμικη δουλειά.

Ξεχνάμε πως τα καρπούζια που τρώμε, οι οικοδομές που κατοικούμε, είναι φτιαγμένα από το αίμα άλλων.

«Εκπαιδεύουμε νέους να ρίχνουν φωτιά σε ανθρώπους αλλά οι διοικητές τους δεν τους αφήνουν να γράψουν «Γαμιέστε» στ’ αεροπλάνα τους επειδή είναι άσεμνο.» αναφέρεται στην ταινία.

Δεν έχουμε πρόβλημα με τα «σφαγεία».. . φτάνει να είναι μακριά από τα μάτια μας και να «σφάζονται» εξευγενισμένα.. με ευρωπαϊκές προδιαγραφές.

Το βιβλίο αναφέρεται σε ένα αποικιοκρατικό εμπορευματικό σταθμό μιας Δυτικής χώρας στην Αφρική. Όσο πιο «βαθειά» στο ποτάμι μπαίνει ο επισκέπτης, τόσο πιο πολύ ξεδιαλύνεται, αποκαλύπτεται η γυμνή αλήθεια στα μάτια του. Τα άλλοθι εγκαταλείπονται, οι δικαιολογίες περισσεύουν, η μάχη επιβίωσης φτάνει στο πιο καθάριο της σημείο.

Ο Κουρτς είναι ο εμπορικός αντιπρόσωπος που «αποδέχεται» τον «πόλεμο» αλλά όχι τις έλλογες δυτικές αιτιολογήσεις του.  Αυτός που θα επιβιώσει στο τέλος δεν θα είναι ο «τεχνικά» καλύτερος, ούτε ο πολυπληθέστερος.

Θυμάμαι όταν ήμουν με τις Ειδικές Δυνάμεις πήγαμε σ’ έναν καταυλισμό για να εμβολιάσουμε μερικά παιδιά.

Φύγαμε απ’ το στρατόπεδο κι αυτός ο γέρος ήρθε πίσω μας τρέχοντας και κλαίγοντας. Γυρίσαμε πίσω…

Είχαν έρθει εκεί και έκοψαν όλα τα εμβολιασμένα χέρια. Ήταν εκεί… ένας σωρός. Ένας σωρός από παιδικά μπράτσα.

Και, θυμάμαι…

έκλαψα και θρήνησα σαν…σαν κάποια γιαγιά. Και τότε ένιωσα σαν να είχα πυροβοληθεί…σαν να είχα πυροβοληθεί μ’ ένα διαμάντι!

Και σκέφτηκα, Θεέ μου, τη μεγαλοφυία του πράγματος. Τη θέληση για να το κάνουν αυτό…

Τέλειο, γνήσιο, ολοκληρωμένο, κρυστάλινο, αγνό.

Και κατάλαβα ότι αυτοί ήταν πιο δυνατοί από μας. Επειδή το άντεχαν. Δεν ήταν τέρατα. Ήταν άνθρωποι, εκπαιδευμένα στελέχη. Άνθρωποι που πολεμούσαν με την καρδιά τους… που είχαν οικογένειες…που ήταν γεμάτοι αγάπη, αλλά είχαν τη δύναμη να κάνουν αυτό.

Αν είχα δέκα μεραρχίες από τέτοιους ανθρώπους τότε τα βάσανά μας εδώ θα είχαν τελειώσει γρήγορα.

Πρέπει να έχεις άντρες που είναι ηθικοί αλλά ταυτόχρονα να είναι ικανοί  να χρησιμοποιήσουν τα πρωτόγονα ένστικτά τους για να σκοτώνουν

…χωρίς συναίσθημα,

…χωρίς πάθος.

Χωρίς κρίση…

Γιατί η κρίση είναι αυτό που μας νικάει.

Ο Κουρτς σκοτώνεται από τον αντικαταστάτη του.. Σφαγιάζεται σαν μια πανάρχαιη τελετή. Δεν αποκαθιστάται η «τάξη», φυσικά.. το ποτάμι συνεχίζει να ρέει στην ίδια κατεύθυνση όποιον επιβάτη και να έχει.

Το The End λέει στον τελευταίο του στίχο..

The end of laughter and soft lies 
The end of nights we tried to die 

This is the end

Το τέλος του γέλιου και ανώδυνων ψεμάτων

Το τέλος των προσπαθειών μας να πεθάνουμε κάποιο βράδυ.

Αυτό το τέλος…