Antichrist – Lars Von Trier: η πρώτη εντύπωση…
Δημοσιεύθηκε: 20 Μαΐου, 2009 Filed under: cinema | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, τα κολληματα μου, ερωτισμός, videos 20 Σχόλια
Update: Συναφή ποστ «Μόλις γύρισα από τον κινηματογράφο»,
Διαβάζοντας για την πρώτη προβολή στις Κάννες της νέας ταινίας του Λαρς Φον Τρίερ, «Αντίχριστος» (Antichrist), μια τεράστια λαχτάρα μου γεννήθηκε. Μια τρελή ανυπομονησία να δω αυτή την «αιρετική» ταινία.
Δεν σας κρύβω πως ο Τρίερ, είναι η μεγάλη αγάπη μου στον σύγχρονο κινηματογράφο. Από μαθητής στο Γυμνάσιο που είχα δει την πρώτη του ταινία στο «Έλλη» στην «Αλκυονίδα» μαζί με 7 άλλους θεατές, είχα την αίσθηση πως επρόκειτο για μεγαλοφυΐα… και ευτυχώς δεν με διέψευσε… Σήμερα, εκτιμώ, πως δεν υπάρχει σημαντικότερος σκηνοθέτης από αυτόν. Σίγουρα υπάρχουν πάρα πολύ καλοί κινηματογραφιστές. Όμως, ακολουθούν τα δικά τους πετυχημένα μεν, αλλά στερεότυπα μοτίβα. Μόνο ο Τρίερ έχει τη δυνατότητα σήμερα να δημιουργεί «θέμα» με τις ταινίες του. Δεν είναι και λίγο πράμα αυτό…
Κάθε νέα του ταινία, έρχεται να υπηρετήσει μια διαφορετική προσπάθεια.
Στα 1984 με το «Στοιχείο του Εγκλήματος» χρησιμοποιώντας ένα κιτρινόμαυρο χρωματισμό περιγράφει , προφητικά, μια Ευρώπη σε σήψη, μια Ευρώπη που είχε χαθεί κάθε λογική…
Στη δεκαετία του 90 με το «Δόγμα 95» κοντράρει τον εύκολο καλλιτεχνικό υποκειμενισμό και την «γκρίζα» απόχρωση. Για πρώτη φορά, όταν όλοι μιλάνε για «την τέχνη όπου όλα επιτρέπονται» αυτός μαζί με τον Βίντεμπεργκ και άλλους περιγράφουν τι ΔΕΝ είναι κινηματογράφος. Κοντράρουν τη μόδα των εφέ και των multimedia… «Δαμάζοντας τα Κύματα», «Ηλίθιοι» η κάμερα κεντράρει πολλές φορές τον ακροατή κι όχι τον ομιλητή… Φτάνει στο «Χορεύοντας στο Σκοτάδι» όπου η μουσική έρχεται στο προσκήνιο σαν κομμάτι της καθημερινότητας.. από τους ήχους στο εργοστάσιο ως τα βήματα προς την κρεμάλα… και όλα καταλήγουν σε μια εκκωφαντική σιωπή…
Στη δεκαετία του 2000 βρίσκει ρίζες με τον Μπρεχτ… Τα σκηνικά στο «Dogville» αποσύρονται και λέξεις, όπως «σκύλος» και «πάρκο», γραμμένες στο δάπεδο παίρνουν τη θέση τους. Η αποστασιοποίηση επαναφέρεται στην ημερήσια διάταξη. Ο θεατής πρέπει να παραμένει σε εγρήγορση.. Όλα είναι «τέχνη», βλέπεις ένα «έργο» αλλά πρέπει να πάρεις θέση και αποφάσεις…
Κι όμως! Στα 2009 ο Τρίερ ξαναχτυπά!
Δεν έχω δει την ταινία του αλλά εκτιμώ πως για άλλη μια φορά έχουμε ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ. Γραφή δια μέσου της εικόνας… Μια ιστορία που μας ξεβολεύει από τις ευκολίες μας. Έχω την αίσθηση πως διερευνά το σύγχρονο άνθρωπο έξω από τις συμβάσεις του, έξω από τους ηθικούς κανόνες του. Αφήνει έναν άνδρα και μια γυναίκα σε μια «Εδέμ» να επανακαθοριστούν. Μόνο ο πόνος από το χάσιμο του παιδιού τους και ο έρωτας μεταξύ τους υπάρχει. Όσοι είδαν την ταινία μιλάνε για το ζευγάρι να αυνανίζεται με μανία. Η Γκένσμπουργκ να διαπερνά μια σιδεριά το καλάμι του Νταφόε και αυτός να εκσπερματώνει αίμα. Εκείνη μέσα σε παράκρουση αυτοευνουχίζεται, κόβωντας την κλειτορίδα της με ψαλίδι σε κοντινό πλάνο. Γιούχα αλλά και χειροκροτήματα επικρατούν στην αίθουσα. Οι μισοί έχουν τάσεις εμετού.
Τι συμβαίνει στον άνθρωπο όταν έρχεται αντιμέτωπος με τη φύση του; Ο Τρίερ μας πετάει στη μάπα αυτό που όλοι υποψιαζόμαστε αλλά το περιγράφουμε στρογγυλεμένα, με κομψότητα, με αστικό καθωσπρεπισμό…
Αλλά καλύτερα ας περιμένουμε να την δούμε πρώτα…
Παρακάτω έχω μια πρόχειρη μετάφρασή της περιγραφής της ταινίας από τον ίδιο τον Τρίερ, όπως υπάρχει στο επίσημό site[1]..
Πριν δύο χρόνια, υπέφερα από κατάθλιψη. Ήταν μια καινούρια εμπειρία για μένα. Τα πάντα φάνταζαν άχρηστα, ασήμαντα. Αδυνατούσα να δουλέψω.
Πέρασαν έξι μήνες και αποφάσισα να γράψω ένα σενάριο… έτσι.. σαν εξάσκηση. Περισσότερο, θα `λεγα, σαν θεραπεία αλλά και σαν δοκιμασία για την προσωπική μου δυνατότητα να ξαναγυρίσω ταινία.
Χωρίς πολύ ενθουσιασμό, τέλειωσα το σενάριο αλλά και το γύρισμα. Σα να δούλευα με τη μισή μου φυσική και διανοητική ενέργεια.
Η συγγραφή δεν ακολούθησε το modus operandi μου. Προσέθετα σκηνές χωρίς αιτία. Συνέθετα εικόνες χωρίς λογική ή δραματουργική συνέπεια. Συχνά ήταν αποτελέσματα ονείρων μου, είτε σύγχρονων είτε παλαιότερων.
Για άλλη μια φορά το θέμα μου είναι «η Φύση», αλλά με ένα διαφορετικό τρόπο. Πιο άμεσο… πιο προσωπικό…
Η ταινία δεν διακατέχεται από κανένα ηθικό κώδικα παρά μόνο κάποιες «στοιχειώδεις συμβάσεις», για τη σεναριακή δομή.
Διάβασα Στρίντμπεργκ όταν ήμουν νέος. Ιδιαίτερα ενθουσιάστηκα με την περίοδο του στο Παρίσι, με αυτά που έγραψε όταν ήθελε να γίνει αλχημιστής… αυτή που ονομάστηκε «περίοδος της Κόλασης» (Inferno crisis). Μήπως είναι ο «Αντίχριστος» η δικιά μου «περίοδος της Κόλασης»; Μήπως αυτή η ταινία είναι η σχέση μου με τον Στρίντμπεργκ;
Ούτως ή άλλως, δεν έχω να εξηγήσω τίποτα για τον «Αντίχριστο». Παρά μόνο πως πρόκειται για την πιο σημαντική ταινία της καριέρας μου!
Λαρς Φον Τρίερ, Κοπεγχάγη, 25/3/2009
Τέλος παραθέτω τη συνέντευξη τύπου στις Κάννες όπως αποδόθηκε στα ΝΕΑ[2]
Η συνέντευξη, το ζωντανό σίκουελ του «Αντίχριστου». Αναμενόμενο. Το ίδιο αναμενόμενη και η ταραχή. Και του Δανού (που διαρκώς κόμπιαζε και ανάσαινε σαν τον αδιάβαστο μαθητή που η δασκάλα τον σηκώνει στον πίνακα) και του Τύπου. Όταν Αμερικανός συνάδελφος σηκώθηκε απειλητικά και είπε
Γιατί το έκανες; Πρέπει να απολογηθείς, (ο Τρίερ απάντησε μονολεκτικά) Δεν έχω να απολογηθώ σε κανέναν, παρά μόνο στο κοινό.
Όχι, πρέπει.
Είστε όλοι σας φιλοξενούμενοι της ταινίας μου.Όχι, να εξηγηθείς.
Δουλεύω μόνο για τον εαυτό μου Δεν είχα άλλη επιλογή. Έπασχα από κατάθλιψη. Δεν ήξερα τι πρόκειται να κάνω. Είμαι στα χέρια του Θεού. Είμαι ο καλύτερος σκηνοθέτης του κόσμου (γέλια και ελάχιστα γιούχα). Τι σας κάνει εντύπωση; Οι περισσότεροι αυτό πιστεύουν. Πως είναι οι καλύτεροι του κόσμου. Εγώ απλώς το δηλώνω δημοσίως.Όταν πρωτοβγήκαν ο Τσέχωφ και ο Ντοστογιέφσκι, κανείς στη Ρωσία δεν τους καταλάβαινε.
Α, εκεί. Είσαι κοντά στον Στρίντμπεργκ.
Πάρα πολύ κοντά. Αστείος και δραματικός ταυτοχρόνως. Όπως εκείνος, έτσι κι εγώ. Λατρεύω τις γυναίκες (φαντάσου και να μην τις λάτρευε!).
Στο μυαλό όλων βολτάριζε μία απορία: εντάξει, το τέτοιο είναι της Γκενσμπούργκ. Το είδαμε σε κοντινό. Το τέτοιο, όμως, είναι του Νταφό;
Είναι;
Ο Νταφό χαμογέλασε αμήχανα) Ο Τρίερ δουλεύει διαφορετικά από τους άλλους. Χωρίς πρόβες. Σε αιφνιδιάζει. Μεγάλος μάστορας.
Και εσείς το κάνατε χωρίς δισταγμό;
(Η Γκενσμπούργκ σοβαρά και ψιθυριστά): Ήμουν προετοιμασμένη για όλα. Δυνατές συγκινήσεις. Εγώ απλώς ακολουθούσα τις οδηγίες.
Τελικά, θα μας εξηγήσετε το νόημα της ταινίας;
(Τρίερ) Δεν έχω να πω τίποτα. Απλώς είναι ένα όνειρο μέσα σε μια ταινία. Όταν σκηνοθετώ είναι σαν να συνεργάζομαι με τον Θεό.
Μα δεν υπολόγισες τις αντιδράσεις των κριτικών;
Όταν δουλεύω δεν σκέφτομαι το κοινό και την κριτική. Μπορεί η ταινία να καταλήξει σκέτη καταστροφή.
[1] Antichrist
Gatouleas 
Κόλαση, και λίγο σού είναι…
Ουαί! Ουαί!!!
Σ;ο)
δεν είσαι ο μόνος που θα στήσει αντίσκηνο για να προλάβει τη πρώτη προβόλή. Σίγουρα δημιουργεί πάντα θέμα και έχει μια παιχνιδιάρικα εγκεφαλική οπτική. Εχω την εντύπωση οτι ξεκινάει πάντα έχοντας στο μυαλό του το τελικό πλάνο (υπερβατικές καμπάνες, σκυλία που περιγράματα ζωντανεύουν κτλ) και βάση αυτού κεντάει. Ακόμα και αν δεν είναι μεγαλούργημα, θα’ναι αριστούργημα
τελικά ποιο είναι το συμπέρασμα?
γιατί η ταινία ήταν….
δεν ήταν.
Ακόμα δεν υπάρχει συμπέρασμα(;)… Η ταινία έχει επίσημε πρεμιέρα την 1η του Οκτώβρη.
Έχει κυκλοφορόσει μια κάκιστη κόπια στον ιντερνετ και το σκέφτομαι αν πρέπει να της ρίξω μια ματιά…
Παιδιά, η ταινία ενδέχεται να και είναι η χειροτερη ολων των εποχων. Και εχω πληρη συνειδηση των ταινιων που γυριζει ο Τριερ.
Λατρεψα το Dogville -μαρτυρικη αλλα με τελος που προκαλει βαθεια καθαρση-, θεωρω τους «Ηλιθιους» αξιο σεβασμου εργο μονο και μονο για τη συλληψη της ιδεας, ερωτευτηκα το «Δαμαζοντας τα κυματα» απο την κορφη ως τα νυχια(σκηνπθεσια, ερμηνειες, ost)-παρ’ολο που σε αυτην την ταινια και ματα απο το «Χορευοντας στο σκοτάδι» αρχισα να ψυλλιαζομαι το σκεπτικο του σκηνοθετη: ζουμε σε μια σαθρη κοινωνια οπου ολοι παρανομουν , βολευονται και ψαχνουν ενα εξιλαστηριο θυμα για να ξελασπωσουν /ανεβουν /τη βγαλουν καθαρη.
Λοιπον, με τον «Αντιχριστο» απογοητευτηκα τελειως.
Κατ΄’αρχην ο τιτλος. Θα μπορουσε καλλιστα να λεγεται «Σαλμονελα», ή «Η Πρωτη μου φορα» ή τελοσπαντων οτιδηποτε ερχοταν στο κεφαλι οποιουδηποτε.Ο αντιχριστος μια φορα, δεν εχει σχεση με αυτην την ταινια.
Επειτα, η πλοκη. Μπορω να καταλαβω-και να υπομεινω- την ΠΟΛΥ αργη εξελιξη μιας ταινιας με την προοπτικη οτι αυτο εξυπηρετει ενα σκοπο και οτι το αγγελοπουλικο σαχλομυστηριο καρουλια να’χουμε να χαλαμε αν οχι θα λυθει, τουλαχιστον θα ενσωματωθει στην ταινια εν καιρω.
Εδω βλεπουμε ενα ζευγαρι που μολις εχει χασει το παιδι του (κατα τη διαρκεια αμαρτωλης συνευρεσης) οπου πανθει μονο ο ενας-η μανα-και ο πατερας -συζυγος μπερδευεται αναμεσα στο ρολο του καθοδηγητη, επιβητορα, συντροφου, κολωνας του σπιτιου, και στη συνεχεια τα κανει μανταρα. Επειτα βγαινει στο φως μια συζυγος με σοβαροτατα ψυχολογικα προβληματα (του προκαλει διαμπερες τραυμα στο ποδι και κοβει την κλειτοριδα της χωρις λογο- και μην τυχον και μου πει κανεις οτι αυτο ειναι κινηση αρνησης της ηδονης μεσα στο πενθος, γιατι τον ξεπατωσε το Νταφοε στην π**τσα μεχρι να κανει αυτη τη μαλακια)η οποια ειναι για ψυχιατρειο, δεν εχει παρανοησει απλωςαπο τον πονο, ειναι εγκληματικη με προθεση και πονηραδα και βαρεια αρρωστη.
Επειτα απο αδυνδετους διαλογους και τεραστιες ,ανουσιες και ασυνδετες σιωπες, και αφου ο σκηνοθετης εχει κανει ταινια τα οραματα απ ‘τα μουρλοχαπα που τπυ εδινε ο ψυχιατρος του κατα τη διαρκεια της καταθλιψης-η οποια μεταξυ μας , δεν το εχει κουνησει ρουπι- βλεπουμε το συζυγο πρωταγωνιστη που πλεον εχει εναν ακομη ρολο στην πλατη του(θυμα σωματικης ξεκαρφωτης επιθεσης)να σκοτωνει και να εαφανιζει τη σκροφα που του τα΄πρηξε με τις μαλακιες της, αφηνοντας πισω μια οικογενεια που δε γουσταρε ποτε.
Καταγγελω επισης κατι που με εκνευρησε παρα πολυ.Αμεσως μολις εμπαινε καποιο μυστηριο στην ταινια που καπως σε εβγαζε απο την πληξη( η ανωμαλια των οστων του παιδιου, τα στοιχια της γυναικοκτονιας, τα σατανιστικα(?)σχεδια στο παταρι)αντι να εξηγηθει απο το σκηνοθετη, να μας δειξει οτι εχει κανει το homework του, να μαθουμε κατι απο αυτο το κωλοεργο, εκει , το αηνε να αιωρειται. Μυστηριο απο τον καλυτερο σκηνοθετη του κοσμου-τι ζωον.
Ντροπη σε οσους συνετελεσαν στο να γινει αυτη η ταινια απο ιδεα ταινια, και την προωθησαν θεωρωντας οτι εχει κατι να δωσει.
Απογοητευτηκα δε αναπανορθωτα και απο τη μερια των ερωτηθεντων του Τριερ στη συνεντευξη τυπου, οταν μπροστα σε αυτο το μεγαλειωδες -κατ’αυτους- εργο,η απορια που δε μπορουσε να περιμενει ηταν αν το πραμα του Νταφοε ηταν οντως το δικο του-γιατι της αλληνης ηταν το δικο της , δε χωρα αμφιβολια.
Ρε ειναι σοβαρα πραματα αυτα?Που ζουμε γαμω το στανιο μου?
Αισχος. Εχασα τον καιρο μου.
ΥΓ Σορι για τις κακες λεξουλες, ειμαι γυναικα και θα επρεπε να ειμαι πιο comme il faut, αλλα βγηκα απο τα ορια μου.
Παρακαλω θερμα, οποιος θελει να εναντιωθει στη γνωμη μου, προτου να αναρτησει δημοσιευμα να διαβασει προσεκτικα προσεκτικα αυτα που καταγγελω.Ευχαριστω.
Γεια σου ihtnairam, θα μπορέσω να ακολουθήσω τα σχόλια σου μόνο μετά την 1η Όκτωβρη όταν θα δω και την ταινία. Αποφάσισα να μην δω τις πειρατικές κόπιες (αν και έχει κυκλοφορήσει και dvdrip) γιατί κάποια πράματα θέλουν μεγάλη οθόνη..
Το ποστ εδω αφορά την ΑΙΣΘΗΣΗ που μου άφησε η παρουσίαση και τα σχόλια γύρω από την ταινία και όχι η ιδια καθ` εαυτό.
Έτσι, το μόνο που θα ήθελα να προσθεσω είναι πως θεωρώ τον Τρίερ το μεγαλύτερο εν ζωή κινηματογραφιστή, γιατί πέρα από τα αριστουργήματα που μας έχει παραδώσει, εδώ και 25 χρόνια συνεχίζει και αναζητά νέες φόρμες και περιεχόμενα.
Έχει καταφέρει να μην αποκτά μανιέρες, να μην «κάθεται» πάνω στις επιτυχίες του, αναμασώντας ευκολίες.
Μόνο και μόνο για αυτό το λόγο θα του «συγχωρήσω» και μια «πατάτα» (λχ το Kingdom το θεωρώ, τουλαχιστον, αδύναμο και μετριότατο).
Υποψιαζομαι, πάντως, πως αυτό το έργο θα πλησιάζει σε υφός περισσότερο τα πρώτο του (Το στοιχείο του εγκλήματος) όπου το περιεχόμενο του έργου «χάνεται» μέσα σε ένα μαύρο και εφιαλτικό σκηνικό, όπου ακόμα και οι ήρωες βρίσκονται σε συγχυση και αγνοια.
Αλλά κοντος ψαλμος αλληλουία…
Στο φινάλε, όλα είναι «διασκέδαση»
ΥΓ… δύσκολα θα πειστώ πως «είναι η χειροτερη ολων των εποχων»… Δεν ξέρω.. Κάτι τέτοια με ιντριγκάρουν…
Ihtnairam les apisteftes malakies.Ean den mporeis na parakolouthiseis mia tainia epeidi den ehei ploki i epeidi aioreitai,kai den mporeis na nioseis tin tainia san eikona,atmosfaira kai genikotera na ti deis me mia yperrealistiki diathesi tote des kana astynomiko defteris dialogis na goustareis.Sigoura kai ploki tha ehei kai lysi tou mystiriou sto telos kai kana Holywoodiano tou kolou happy end.Mporei na to parakana ligo alla to na haraktirizeis mia taineia apo ena skinotheti pou mas ehei afisei me tis kalyteres entyposeis apo to aksiologo ergo tou,san heiroteri tainia olon ton epohon einai parapano apo prosvlitiko.Ego prosopika vrika tin tainia poy atmosfairiki me ekpliktiki fotografia kai enan skinotheti pou den kleinetai se manieres alla hrisimopoiei olo to evros ton gnoseon tou sto fako perigrafontas tpus efialtes enos katathliptikou anthropou.Anthropino,poly anthropino.ekei pou diafono einai oti oi kafriles me ta gennitika organa kai ta trypania tha mporousan na apofefhthoun gia hari mias aioroumenis atmosfairikotitas pou petyhe poly oraia sta prota 2 meri tis tainias.Afta ki apo mena
προς Ihtnairam
προφανως συνηθισμενη να βλεπεις αμερικανικες μαλακιες που τις θεωρεις προτυπα, δεν μπορεις ουτε καν την υποθεση να παρακολουθησεις..εκτος απο τις μεταφορες που περιεχει η ταινια, δεν καταλαβες οτι η μανα μισουσε το παιδι και το ειδε να σκοτωνεται, γι αυτο ειναι ο «αντιχριστος» και γι αυτο την καθαριζει ο αλλος…μην ψαχνετε συνταγες απο βολεμενες ταινιουλες…ολα θελουν σκεψη, αλλιως ειστε για μουλτιπλεξ και ποπ κορν, .. ευτυχως το ευρωπαικο σινεμα ειναι πολλα παραπανω απο αυτα
Τάκη,
Το Old Boy ειναι αμερικανικη μαλακια? Γιατι εγω το θεωρω αρχαιοελληνικη τραγωδια.Το Ολα Για Τη Μητερα Μου? Η Πολη των Χαμενων Παιδιων? Η Αμελι? Στο Φανταστικο κοσμο του Δρ Παρνασσους? Μαζι Ποτε? Εισαι απο τα τυπακια που ειδαν το Malholand Drive κατουρησαν τα βρακια τους απο την εκστση,ειναι πασιφανες.
Και τωρα επιτρεψε μου να παω να ψησω pop corn και να δω το Blade…
Ihntairam, πλέον έχω αναλυτικό ποστ για την άποψη μου για τον «Αντίχριστο». Μόνο δυο λόγια για το σχόλιο σου.
Α) Πρέπει να δούμε τις πράξεις της Γκαίνσμπουργκ μέσα από το πρίσμα της βαθειάς ενοχής που την καταλαμβάνει. Ενοχή που καυλώνει παρά το θάνατο του γιού της, ενοχή για το ίδιο της το είναι που την σπρώχνει στον αυτοευνουχισμό , ενοχή που την οδηγεί να αναγνωρίζει τον εαυτό της στις Μάγισσες του Μεσαίωνα.
Β) Η δυσμορφία των οστών του γιού «αποκαλύπτεται» σε μας μέσα από τον Νταφόε. Μας είναι τόσο ακατανόητη όσο και στον ίδιο. Όλοι μαζί συνειδητοποιούμε, πόσο «μακριά» βρισκόταν από τη γυναίκα και το γιό του ώστε να μην γνωρίζει τα «βασανιστήρια» που προκαλούσε η γυναίκα του στο παιδί της μέσα από το συνεχές ανάποδο φόρεμα των παπουτσιών. Πράγματι παραμένουν σκοτεινά τα κίνητρα της Γκαίνσμπουργκ.. Ίσως πρόκειται για κλασσική «κίνηση SOS» όπου μέσα από καταστροφικέ πράξεις προσπαθείς να κερδίσεις το ενδιαφέρον. Ίσως είναι μια ακόμα αμήχανη στάση του Τρίαρ απέναντι στη γυναικεία φύση.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για τους δημοσιογράφους στις Κάννες. Να έχεις απέναντι σου τον Τρίαρ και το μόνο που να προσπαθείς να μάθεις είναι σε ποιον ανήκει ο πούτσος της οθόνης; Τι να πω…
Μη ζητάς συγγνώμη για τις «κακές» λέξεις γιατί δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο «κακές» συμπεριφορές και «κακά» μυαλά.
Crystalsilence, η παραπάνω φράση απαντά, νομίζω, για την χρήση των «σκληρών» εικόνων. Με αυτό τον τρόπο Τρίαρ προσπαθεί να τραβήξει από πάνω τους το πέπλο της σιωπηλής συνενοχής και να εκτεθούμε όλοι μας απέναντι στις πιο βαθιές μας σκέψεις, απέναντι στο σεξ και στη βία.
Τάκη, δε νομίζω πως η Γυναίκα μισούσε το παιδί της. Η συνειδητή (όπως προκύπτει) «εγκατάλειψη» του κατά τη διάρκεια του πηδήματος της, δε σημαίνει και καταδίκη του σε θάνατο… πως θα μπορούσε, εξάλλου, να προβλέψει πως θα πάει στο παράθυρο και θα πηδήξει κάτω; Έτσι, λοιπόν, θεωρώ υπεραπλουστευμένη την ανάλυση Γκαίνσμπουργκ = Αντίχριστος, άρα θάνατος Γκαίνσμπουργκ από Λυτρωτή-Σωτήρα-Νταφόε.
Για να είμαι, μάλλον, περισσότερο ακριβής, θα παραφράσω ένα τίτλο ενός θεατρικού έργου.
«Η Γκαίνσμπουργκ είναι Αντίχριστος, αν έτσι νομίζετε».
Έχω βαρεθεί να βγάζει στην οθόνη ο κάθε πικραμένος όλη του την τρέλα και να περιμένει από κάτω ένας στρατός από χάνους οι οποίοι » αναλύουν» τα »κρυφά νοήματα» και υποκλίνονται στo »μεγαλείο» του σκηνοθέτη.
Καλά δουλευόμαστε?
Από πότε βαφτίσαμε τέχνη τη δημιουργία αποστροφής στο θεατή?
Μάλλον δεν διαθέτω αρκετή δόση ανωμαλίας γιατί δεν μου άρεσε η ταινία. Μήπως να κοιταχτώ κιόλας? Να πάω σε κανενα γιατρό?
Όχι κύριοι, στον ελεύθερό μου χρόνο δεν ικανοποιούμαι με τα κόμπλεξ και τη μεγαλομανία κανενός Von Trier και Παπάρεν.
Θέλω να δω σε πόσους από εσάς θα αρέσει και η τελευταία ταινία του Βούλγαρη το » Ψυχή Βαθιά». Αλλά τι λέω, θα το βρείτε μπανάλ. Ο Trier βλέπεις σοκάρει και είναι»προχώ» κι ας ήταν η ταινία του μάπα.
Όλα τα παραπάνω βεβαίως αποτελούν την προσωπική μου άποψη την οποία και καταθέτω στο παρόν blog. Είμαι σίγουρος πως δεν θα σας ενοχλήσει το επιθετικό μου ύφος αφού ως λάτρεις του Trier δεν σοκάρεστε εύκολα (φαντάζομαι).
Να τον χαίρεστε και περαστικά σας.
Alexako, θεωρώ πως ο Τρίαρ δεν έχει κανένα «κρυφό» νόημα. Αντίθετα η θέση του είναι μες τα μάτια μας.
Απλά αλλάζει η ανάγνωση του έργου. Αυτό που λες εσύ «αποστροφή», εγώ λέω «λύτρωση».
Δεν χρειάζεται να αρέσουν όλα σε όλους… Και δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου…
Αν κατι μου κάνει εντύπωση το λέω, και ομολογώ πως διστάζω να δω τη ταινία του Βούλγαρη.
Και φυσικά δεν με ενοχλέι το επιθετικό ύφος. Όχι λόγω «στυλ» και «δήθεν», αλλά γιατί έχει πλάκα, εν τέλη, οι τόσο διαφορετικές προσεγγίσεις που μπορεί να έχει καποιος πάνω σε ενα έργο τέχνης.
Στο κάτω-κάτω μιλάμε για κινηματογραφία, δηλ. μια τέχνη που μόλις μπουσούλησε, ηλικίας 100 χρονών μόλις. Μπροστα στη συγγραφή χιλιάδων έργων αιώνων τώρα, μπροστα στη ζωγραφική, στη μουσική, στη γλυπτική ο κινηματογράφος είναι νιανιαρο.
Το πιο πιθανο είναι τα έργα του 20ου αιώνα, να θεωρούνται ανάξια λόγου μετά πό 1000 ή 2000 χιλιάδες χρόνια.
Πως να τσαντιστώ για αυτό λοιπόν;
Αν ήταν δικιά μου η ταινία, ίσως….άρα;
Μόλις είδα την ταινία και ομολογώ ότι απογοητεύτηκα. Αγαπώ ιδιαίτερα τις ταινίες του Τρίερ και ιδιαίτερα το ¨Δαμάζοντας τα κύματα» και το Dogville.
Νομίζω ότι έβγαλε στην ταινία την κατάθλιψή του που θα έλεγα ότι είναι το αναπόφευκτο βίωμα του υπαρξιακού αδιέξοδου στο οποίο καταλήγει.
Αποφεύγοντας να προσανατολιστεί υπαρξιακά χάριν μιας άνεϋ όρων ελευθερίας αγγίζει το χάος το οποίο βιώνει ως κόλαση.
Κρίμα διότι κάποτε είχε γευτεί ανάσταση και ελπίδα και είχε προβάλλει στα άκρα του μορφές άκρας και αγίας ταπείνωσης.
Εϋχομαι να βρει το δρόμο του και να μην χαθεί στα σκοτεινά μονοπάτια των υποσυνείδητων, δαιμονικών παρορμήσεων του απελευθερωμένου και χαμένου μέσου ανθρώπου του 21ου αιώνα.
Συγνώμη αλλά διορθώσω τη φράση
«Κρίμα διότι κάποτε είχε γευτεί ανάσταση και ελπίδα και είχε προβάλλει στα έργα του μορφές άκρας και αγίας ταπείνωσης.¨
Φίλε Νικήτα, κατανοώ την απογοήτευση σου αλλά ο τρίαρ πάντοτε σκηνοθετούσε για καταστάσεις λυτρωτικού πόνου. Εδώ παρακολουθούμε με μεγενθυτικό φακό όλην την εσωτερική διαπάλη της γυναίκας. Γιατί πολλές φορές για να βρεις τη λύτρωση χρειάζεται να βουτήξεις στα πιο βρώμικα νερά της ύπαρξης.
Προτιμώ σαφέστατα όσους βάζουν σε βάσανο τις απόψεις τους και το νόημα της ζωής τους παρά να πλέω σε μια νιρβάνα άγνοιας και μεταφυσικής ΜΗ-απάντησης των ερωτημάτων μου.
Γεια σας! Μόλις είδα και εγώ την περιβόητη ταινία (λίγο αργά βέβαια λόγω του δισταγμού για όσα ακούστηκαν- όπως και να ‘χει έπρεπε να προετοιμαστώ ψυχολογικά).
Η ταινία από άποψη φωτογραφίας και τεχνικής είναι πάρα πολύ καλή! Την έναρξη της ταινίας και τη σκηνή στο δάσος όπου η πρωταγωνίστρια βυθίζεται στο πράσινο χορτάρι τις λάτρεψα. Και σκηνοθετικά η ταινία είναι ενδιαφέρουσα. Οι ερμηνείες, ιδίως της Γκαίνσμπουργκ, είναι καθηλωτικές.
Ωστόσο προσωπικά δεν με ικανοποίησε σεναριακά. Αντιλαμβάνομαι ότι η ταινία βγάζει το σύγχρονο άνθρωπο από όλες τις ηθικές συμβάσεις και τον τοποθετεί απέναντι στη σκοτεινή του φύση, αντιλαμβάνομαι ότι πραγματεύεται την ενοχή (αν και παραμένουν ασαφή κάποια πράγματα περί αυτού), δικαιολογώ την ύπαρξη των βίαιων σκηνών χωρίς τις οποίες δεν θα μπορούσε να μιλήσει τόσο άμεσα για το θέμα, όμως αισθάνομαι ότι αφήνει την ιστορία του σχεδόν εκεί που την ξεκινά. Επι της ουσίας η ταινία είναι θραύσματα ονείρων, περισσότερο σαν υποχώρηση της λογικής μπροστά στο ένστικτο και τα συναισθήματα. Και εκεί μένει. χωρίς να αξιοποιείται η αρχική ιδέα, που είναι σίγουρα αξιόλογη. Για ‘μένα στερείται περιεχομένου. Και δεν το λέω με την έννοια ενός περιεχομένου με τη στενή έννοια του όρου (αρχή,μέση,τέλος ή αναλυτική εξήγηση των πάντων). Εξάλλου δεν θα περίμενα κάτι τέτοιο από τον Τριερ. Το λέω με την έννοια του περιεχομένου που δίνει στην ιστορία και στην ταινία ένα υπόβαθρο.
Δεν θεωρώ ότι η ταινία είναι αριστούργημα, θεωρώ όμως ότι παρακολουθώντας τη δεν έχασα τον καιρό μου. Τενικά αρτιότατη, ενδιαφέρουσα, όμως με καθοριστικά κενά στο σενάριο κατά τη γνώμη μου…
Γεια σου Παναγιώτη, πιστεύω πως αν δεν υπήρχαν οι – υπερ του δέοντος υπερβολικές – αντίθετες κριτικές που μηδένιζαν τη ταινία και δημιουργήσαν ένα κυνήγι μαγισσών, δεν θα «ανάγκαζαν» θεατές σαν κι εμένα να προσπαθούν να υποστηρίξουν με «υπερβάλλον ζήλο» τον «Αντίχριστο».
Πλέον κι εγώ έχω ανάγκη να την ξαναδώ, προσπαθώντας να μείνω έξω από τις υπερβολές.
Ίσως να έχεις δίκιο με την κριτική σου, αν και δύσκολα μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει μια ταινία «αριστούργημα» τόσο κοντά στην πρώτη της προβολή.
Όλα μετριούνται στην αντοχή στο χρόνο.
Αλλά έχω την αίσθηση πως ο «Αντίχριστός» θα είναι μια σημαντική ταινία του Τρίαρ.
Από την αλλή, θεωρώ πως αυτή η έλλειψη «περιεχομένου» είναι που προσφέρει ένα επιπλέον αλατοπίπερο.
Ο Τρίαρ κανει μια βουτια και παραμένει αμήχανος μπροστα σε αυτά που βρισκει. Θα μου πεις είναι αυτό «μαγκιά», να μην εχεις να πεις τίποτα, να ξαναγυρνάς στην αρχή;
Είναι, αν δεν τα κρύβεις κάτω από το χαλι, αν τα μετατρεπεις σε «μαγικές» εικόνες μιας κινηματογραφικής ταινίας.
Γεια σου gatouleas. Αυτά μας κάνει ο κινηματογράφος… Αυτό που εγώ βλέπω ως » έλλειψη περιεχομένου » εσύ το βλέπεις ως » αλατοπίπερο «.
Πάντως αυτό που γράφεις στο τέλος δεν το θεωρώ μαγκιά του, δεν αρκούν οι σίγουρα » μαγικές εικόνες » για να χαρακτηριστεί έτσι. Θα το αποκαλούσα ειλικρίνεια (κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό). Διερευνώντας αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα, σκοτεινή περιοχή οδηγείται σε αμηχανία, σε αδιέξοδο και δεν το κρύβει.
Ενδιαφέρουσα η ματιά σου πάνω στην ταινία και όσο για τις υπερ του δέοντος υπερβολικές αντίθετες κριτικές δεν έχεις και άδικο.
einai treli tainia…pragmatika einai TRELI tainia kai variemai na exigiso giati alla me exei anatrixiasei kai provlimatisei oso kamia alli..kai oso gia to onoma antixristos , to onoma den xreiazetai na einai kati fovero -to simadiko einai pos kata ti gnomi mou ekfrazei to sinaisthima pou mou evgale kai pos to periexomeno itan PARA poly kalo
Οι περισσότεροι έχουν την τάση να θεωρούν «σοβαρό» κινηματογράφο ή αριστουργήματα εκεί που υπάρχει ψυχόβγαλμα και κατάθλιψη πολλών μεγατόνων. Γι’ αυτό δεν έχω πέσει στην παγίδα π.χ. του Μπέργκμαν όπως το 99% όλων που τον θεωρούν τεράστιο επειδή απλά δεν μπορούσε ούτε στα 50του να ξεπεράσει βασικά υπαρξιακά θέματα ή κόλλησε πιο πολύ από ότι έπρεπε στις ψυχικές προβληματικές καταστάσεις.
Νομίζω όμως ότι υπάρχει και ένας άλλος δρόμος είτε μέσω «dolce vita» και θετικών συναισθημάτων είτε μέσω ποίησης που μας οδηγεί στα ίδια αποτελέσματα.
Γι’ αυτό ο Φελίνι είναι τόσο μεγάλος και λέει π.χ. ο Μπέργκμαν ότι τον έβλεπε ως δάσκαλό του, το ίδιο και ο Ταρκόφσκι.
Αυτό το είδος κινηματογράφου που έχουμε να κάνουμε στην συγκεκριμένη περίπτωση του Αντίχριστου εμένα δεν με ενοχλεί καθόλου λόγω των σκηνών βίας. Άλλωστε και στο Dogville υπήρχε ισόποση ή και περισσότερη βία απλά δεν την βλέπαμε τόσο άμεσα ή τόσο σωματικά.
Πιστεύω ότι το νόημα της παρούσας ταινίας του Trier είναι ο σκοτεινός μας εαυτός που είναι ο ίδιος ο διάβολος. Νομίζω ότι πραγματικά όταν η θρησκεία μιλάει για τον διάβολο μιλάει γι’ αυτόν τον κρυμμένο εαυτό μας τον οποίο προβάλει διπολικά ως άλλο όν. Είμαστε όμως εμείς οι ίδιοι που συχνά κρύβουμε μέσα μας το σκοτάδι.
Η ταινία έχει πολύ καλή φωτογραφία, σκηνοθετικά είναι πρωτοποριακή λόγω παγώματος και ακινητοποίησης των σκηνών και νομίζω ότι άνετα βλέπεται ευχάριστα (αν εξαιρέσουμε τις επίμαχες σκηνές που δεν είναι για όλους).
Δε νομίζω όμως ότι η ταινία είναι αριστούργημα με την κλασική έννοια του όρου που ξέρουμε στον κινηματογράφο.
Σε καμία περίπτωση ο Lars von Trier (αλλά ούτε και ο Μπέργκμαν) δεν βρίσκεται κατά τη γνώμη μου στο επίπεδο των Ταρκόφσκι, Φελίνι αλλά και άλλων.
Θυμάσαι π.χ. στο 8,5 του Φελίνι που εκεί που ο Μαστρογιάννη είναι στο κρεββάτι μετά που έχει κάνει έρωτα με την ερωμένη του ότι βλέπει τη μάνα του σαν όραμα δίπλα στο κρεββάτι του; Κανείς σκηνοθέτης δεν έχει καν πλησιάσει κάτι τόσο μεγαλειώδες με τέτοια τεχνική αρτιότητα. Αυτό είναι τέχνη με Τ κεφαλαίο. Ίσως μόνο ο Ταρκόφσκι σε κάποιες καλές του στιγμές ήταν τόσο ψηλά.
Και νομίζω ότι ο Lars von Trier δεν έχει φτάσει το ύψος ούτε καν ενός Ermanno Olmi:
π.χ. http://www.imdb.com/title/tt0055320/ ή και http://www.imdb.com/title/tt0095513/