να μη χάσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τη δική της ευκαιρία
Δημοσιεύθηκε: 19 Νοεμβρίου, 2010 Filed under: Κουβεντα Να Γινεται | Tags: πολιτικη, αριστερα, αυτοδιοικηση, γειτονια, ετερον εκατερον 8 ΣχόλιαΚατ` αρχήν, μήπως δεν υπάρχει «ευκαιρία» και όλες αυτές οι σκέψεις και συζητήσεις αφορούν μόνο πωρωμένους και 
«ψυχάκιες» της άκρας αριστεράς που έχουν καταπιεί τα LSD τους και βλέπουν διεξόδους και πόρτες εκεί που δεν υπάρχουν; Μήπως κάνουμε την τρίχα-τριχιά και, σαν τον ξεθεωμένο από πείνα και δίψα μέσα στη Σαχάρα, βλέπουμε οάσεις, ενώ όλα αυτά είναι οφθαλμαπάτες;
Υπάρχουν μερικά βασικά επιχειρήματα που κυκλοφορούν και προσπαθούν να μικρύνουν τα αποτελέσματα των εκλογών.
1) Η ψήφος σε ΑΝΤΑΡΣΥΑ – Μέτωπο είναι περίπου το άθροισμα, περίπου, των Τσιριγώτη – Σπανόπουλου, οπότε δεν έχουμε κανένα νέο δεδομένο. Αυτό θα ήταν πανίσχυρο επιχείρημα, αν δεν υπήρχαν δύο ακόμα παράμετροι..
a. Τα φετινά ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ ήταν, σχεδόν, πανελλαδικά, ενώ είχαν προκύψει και κάποια «ανταρτικά» του ΣΥΡΙΖΑ (πχ Στερεά κ.α.). Η εκλογική καταγραφή ήταν εντυπωσιακά ομοιόμορφη, με ομοιογένεια συμπαγούς κόμματος. Αν υπήρχε τεχνικός – νομικός τρόπος να κατέβαζε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ψηφοδέλτια και στις υπόλοιπες δύο περιφέρειες, έστω και χωρίς κανένα υποψήφιο, έχει κανείς αμφιβολία πως δεν θα έπαιρνε 1,5- 2 %;
b. Ακόμα και στην περιφέρεια της Αθήνας, στις φετινές εκλογές, ο ψηφοφόρος είχε πολύ περισσότερες διαθέσιμές επιλογές απ ‘ότι το 2006. Φέτος, παρ’ όλα τα αντάρτικα του ΠΑΣΟΚ, τον Κουβέλη και τους Οικολόγους, τη διευρυμένη διάθεση για άκυρο-αποχή, αλλά και το Μέτωπο που συσπειρώνει το ριζοσπαστικό ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συγκεντρώνει ένα εντυπωσιακό 2,5%.
2) Η ψήφος σε ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι, περίπου, το άθροισμα των παλαιότερων κατεβασμάτων, μαζί με τους διάφορους ψήφους των μ-λ σχημάτων. Θα μπορούσα, απλά, να ισχυριστώ πως η αποχή ενός σχήματος δεν μεταφέρει αυτόματα τους ψήφους του σε κάποιο, θεωρητικά, όμορο σχήμα. Πράγμα που δεν είναι και μακριά από την αλήθεια, μιας και δεν επαληθεύεται σε προηγούμενες «αθροίσεις». Όμως το πιο σημαντικό είναι η διαφορά ειδικού βάρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ από τα μ-λ σχήματα. Χωρίς καμία διάθεση να υποτιμήσω την αξία τους, χωρίς να αμφισβητώ πως συμπεριλαμβάνουν αξιόλογους αγωνιστές στο εσωτερικό τους, η εκλογική τους εμβέλεια βασίζεται περισσότερο στην ιστορική απεικόνιση της παρουσίας του «μ-λ χώρου» της μεταπολίτευσης, παρά στη σημερινή τους συνεισφορά στη σημερινή ταξική πάλη. Θα ήταν σαν κάποιος να προσπαθούσε να εξηγήσει τη Χρυσή Αυγή με βάση τους ψήφους των παραδοσιακών ακροδεξιών σχημάτων (όπως πχ η ΕΠΕΝ) που διατηρούν την αίγλη τους στις σχέσεις με τα χουντικά και βασιλικά κομμάτια της Επταετίας.
3) Η ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ – Μέτωπο είναι ψήφος διαμαρτυρίας. Κατ’ αρχήν αυτό δεν είναι κακό. Όμως, και πάλι, έχουμε το πρωτόγνωρο φαινόμενο, η «ψήφος διαμαρτυρίας» να μην ανακυκλώνεται ανάμεσα σε ΚΚΕ – ΣΥΝ και αντάρτες, αλλά ένα σημαντικό κομμάτι να βλέπει και «τρίτες» λύσεις. Ακόμα και στις «χαλαρές» ευρωεκλογές του 1999 όπου ο δικομματισμός είχε κινηθεί οριακά στο 70%, η άκρα αριστερά δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το 1%.
4) Ταυτόχρονα, «ξεχνάνε» πως τα περισσότερα δημοτικά σχήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με μια παράδοση παρέμβασης, ξεπερνάνε κατά πολύ το «εθνικό ποσοστό» και φτάνουν κοντά σε διψήφια νούμερα, και
5) υποτιμούν και παραβλέπουν ένα πρωτόλειο σύστημα εκπροσώπησης με 16 δημοτικούς συμβούλους και 7 περιφερειακούς. Ποτέ η άκρα αριστερά δεν είχε τόσους πολλούς συμβούλους, και μάλιστα όχι κάτω από ασύνδετες τοπικές παρεμβάσεις, αλλά κάτω από την ίδια «στέγη» .
Δυστυχώς, πολλά από αυτά τα επιχειρήματα αρχίζουν και «πείθουν» κάποιους συντρόφους των δύο σχηματισμών και τους οδηγούν σε μια απαθή στάση στις σημερινές απαιτήσεις.
Μερικά «πρέπει» και «δεν πρέπει» για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ
1) Το 2% δημιουργεί παραπάνω απαιτήσεις. Δεν πρέπει να το θεωρήσουν «τυχαίο» και να συνεχίσουν τη ζωή τους «as usual». Μία παράταξη του 2-3% ΟΦΕΙΛΕΙ να δημιουργήσει ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ σε κεντρικό επίπεδο. Ας σκεφτούν τι απαιτήσεις βάζουν στο ΣΥΝ του 3% και τις ίδιες να βάλουν στον εαυτό τους. Πλέον δεν μπορεί να φέρεται σα μια «γκρούπα» ιδεολογικής διαμαρτυρίας, αλλά πρέπει να αρχίσει να συγκροτεί αντικαπιταλιστικέ – εξωθεσμικές οργανώσεις, που να ενδυναμώνουν την αυτενέργεια και την αυτοπεποίθηση του κόσμου.
2) Πρέπει να αποφασίσει ένα σχέδιο αξιοποίησης του συστήματος εκπροσώπησης. Θα γράψω ένα ξεχωριστό ποστ για τις διαφορετικές προσεγγίσεις, αλλά δεν μπορείς, πλέον, να φέρεσαι σαν να μην έχουν εκλεγεί. Αν υπάρχουν αντιλήψεις στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αδιαφορούν για τους εκλεγμένους, τότε θα πρέπει να αναρωτηθούν κατά πόσο θεωρούν τις εκλογές, πολιτική μάχη. Αν το παραγόμενο αποτέλεσμα των εκλογών «σου κάνει το ίδιο» είτε παίρνεις 0,2 είτε 2, είτε 22… αν «δεν έχει σημασία αν εκλέγεις 1, 10 ή κανένα δημοτικό σύμβουλο» τότε γιατί συμμετέχεις στις εκλογές;
3) Δεν πρέπει να αντιμετωπίσει τον κόσμο που «κοιτάει» την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, «κατά μόνας». Δεν μπορούν οι 5- 10 σύντροφοι σε κάθε δήμο, όχι να οργανώσουν αλλά ούτε να συνομιλήσουν, καν, με τους χιλιάδες ψηφοφόρους τους. Χρειάζεται ένας μαζικός φορέας που να δώσει τη δίοδο σε αυτό τον κόσμο.
4) Πρέπει, να απορρίψει το αποτυχημένο μοντέλο των «συνιστωσών» του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί ένας ανένταχτος να είναι «λιγότερο» μέλος, από ένα οργανωμένο σε «συνιστώσα», αφού δεν μπορεί να συνδιαμορφώνει την πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ.
5) Δεν πρέπει να περιμένει το Μέτωπο να «ξεκαθαρίσει» ή και να διαλυθεί, περιμένοντας να κληρονομήσει τον «κόσμο» του. Όταν καταρρέει μια προσπάθεια, υπάρχουν πολλές αντίρροπες δυνάμεις… και συνήθως η απογοήτευση τροφοδοτεί τις πιο συντηρητικές εκδοχές.
6) Πρέπει να διαμορφώσει συγκεκριμένη σχέση συνεργασίας με το ΜΕΤΩΠΟ. Δεν είναι άλλο ένα «ρεφορμιστικό» σχήμα, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι που σπάει πολιτικά και οργανωτικά από τα θεσμικά κόμματα της αριστεράς… Έχει τις δικές του οργανώσεις και πρέπει να το αντιμετωπίσει με σεβασμό και συντροφικότητα.
7) Πρέπει να βάλει στην μπάντα τις όποιες προσωπικές διαμάχες που υπάρχουν ανάμεσα σε πρόσωπα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του Μετώπου. Δεν μπορούν να καθορίζουν τις σημερινές πολιτικές εξελίξεις διαφορετικές προσεγγίσεις και έριδες που υπήρξαν πριν από 10 και 20 χρόνια. Αν κάποιος διαφωνεί, ας δοκιμάσει να γράψει ένα άρθρο, ή να εξηγήσει με πολιτικούς όρους σε ένα φοιτητή, σε κάποιον εκτός «του χώρου», γιατί η αντίθεση Χάγιου – Αλαβάνου και Γκαργκάνα – Νταβανέλου, είναι τροχοπέδη για την ενότητα ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ – Μετώπου.
8) Δεν πρέπει να υπερτονίζει τις σημαντικές, πράγματι, διαφορές μεταξύ των οργανώσεων των δύο χώρων, ούτε να παραπέμπει τις αναγκαίες κοινές πρωτοβουλίες σε μια αφηρημένη «κοινή δράση στους κοινωνικούς αγώνες». Αντίθετα, πρέπει να αντλήσει από την ίδια της την εμπειρία. Πρέπει να θυμηθεί πως «τα βρήκαν» ΣΕΚ και ΝΑΡ και φτιάχτηκε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρ’ όλες τις χαοτικά διαφορετικές προσεγγίσεις τους σε όλους τους τομείς. Από το αντιπαγκοσμιοποιητικό και το μεταναστευτικό ως την αντίληψη για τη σωματειακή δουλειά και τη σχέση με τα συνδικάτα. Η πολιτική βούληση και η ανάγνωση της αναγκαιότητας οδήγησε σε μια ένωση χωρίς μακρόχρονη προετοιμασία… χωρίς μάλιστα να υπάρχει ούτε ένα κοινό κοινωνικό σχήμα σε οποιοδήποτε «κινηματικό επίπεδο».
Για επίλογο, θα θυμίσω τις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2002. Τότε τα δύο τροτσκιστικά κόμματα η LCR και η LO πήραν από 5%, ενώ το ΚΚ μετά βίας 3,4%. Η αδυναμία τους να παράξουν ένα ενιαίο αντικαπιταλιστικό σχέδιο, οδήγησε και τα δύο κόμματα στο 1,5% μόλις 2 μήνες μετά, στις βουλευτικές εκλογές. Το ΚΚ ξαναήλθε στο προσκήνιο ενώ και τα δύο βολοδέρνουν στα ίδια ποσοστά, αδυνατώντας να κεφαλαιοποιήσουν ακόμα και μεγάλες κινηματικές συγκυρίες όπως οι επιτροπές ενάντια στο ευρωσύνταγμα στα 2006, αφού δημιουργούν ή καταργούν, ταχτικίστικα και προσχηματικά, «κοινά» εκλογικά κατεβάσματα που δεν εμπνέουν καμιά προοπτική.
Αν δεν μπορείς να εκμεταλλευτείς το σημερινό 2+2%, τότε αυτό θα βαραίνει το παρελθόν σου και θα καθιστά πιο σπάνιες τις επόμενες «ευκαιρίες»…
Gatouleas 
1. Σήμερα οι διαφορές και οι στάσεις των πολιτικών οργανισμών της Αριστεράς δεν προσδιορίζονται από την «γραμμή» που έχουν. Η Αριστερά ΔΕΝ ΕΧΕΙ γραμμή που απαντά στα ζητήματα που βάζει η συγκυρία. Συγκροτείται με βάση διάφορα ιδεολογήματα που απευθύνονται στην αγανάκτηση του κόσμου που υφίσταται μια τρομακτική επίθεση στον μισθό του και στα εργασιακά του δικαιώματα. Όταν μιλάμε για ΕΝΟΤΗΤΑ σήμερα, θα πρέπει να υπάρχει ως κοινή βάση αυτή συναίσθηση της ανυπαρξίας πολιτικής γραμμής και των αδυναμιών που έχουν τα υπάρχοντα πολιτικά μορφώματα. Χωρίς αυτή την συναίσθηση, δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα σε παραγωγική και γόνιμη βάση.
2. Τα εκλογικά αποτελέσματα δεν σημαίνουν ταύτιση των ψηφοφόρων με την «πολιτική ταυτότητα» των υποκειμένων. Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι αυτοί που ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές Μητρόπουλο, Μέτωπο Α-Α ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ σήμερα στρατεύονται σε αυτά τα εγχειρήματα και ακολουθούν τις πολιτικές τους διαδρομές. Ας μιλήσουμε με παραδείγματα. Μια μερίδα ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές, τώρα που δεν γούσταραν Μητρόπουλο ( από τον ΣΥΝ και την ΑΝΑΣΑ) και παθαίνουν τρέμουλο με τον Α. ΑΛαβάνο, το έριξαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Προφανώς όλοι αυτοί σήμερα δεν στρατεύονται στο εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ…
3. Για μερικά πράγματα έχει η μεγάλη σημασία η στιγμή που γίνονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε το παιχνίδι μετά την 1η πανελλαδική συνδιάσκεψη. Το μεγάλο λάθος του Α. Αλαβάνου δεν ήταν ότι έδωσε το δακτυλίδι στον Τσίπρα, αλλά ότι δεν προχώρησε δυναμικά τότε στην συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ ως ενιαίου πολιτικού οργανισμού. Η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου που στήριζε αυτό το εγχείρημα, προφανώς προσέβλεπε σε μια υπέρβαση των συνιστωσών και όχι να ενταχθεί σε κάποια απ’ αυτές. Το ίδιο πιθανόν πρόβλημα με παρεμφερείς όρους έχει σήμερα και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπου το ΣΕΚ έχει αντίστοιχη στάση – τηρουμένων των αναλογιών – με αυτή που είχε και συνεχίζει να έχει ο ΣΥΝ στον ΣΥΡΙΖΑ.
4. Όποιος πιστεύει πραγματικά στην κοινή δράση της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ στο κίνημα, το πρώτο πράγμα που έχει να κάνει είναι η δημιουργία κοινών συνδικαλιστικών σχημάτων στους μαζικούς χώρους, στα συνδικάτα, στις γειτονιές και στα Πανεπιστήμια. Χωρίς αυτή την συνύπαρξη σε συλλογικότητες που λειτουργούν αμεσοδημοκρατικά και να έχουν προσανατολισμό την μαζική δράση, δεν μπορεί να υπάρξει καμία πραγματική και γόνιμη πολιτική ενότητα σε παραπάνω επίπεδο.
Γατουλέα,
Στην Στερεά δεν υπήρξε «αντάρτικο» ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει ένα σχήμα που λειτουργεί με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες χωρίς κομματικές εκπροσωπήσεις (ένας άνθρωπος- μια άποψη), το οποίο γεννήθηκε από τον κόσμο που συμμετέχει στα μέτωπα και στα κινήματα που αναπτύχθηκαν λόγω των οξυμένων προβλημάτων της περιοχής. Το σχήμα αυτό υποστηρίζεται και από φίλους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θα μπορούσαν και να συμμετέχουν στο ψηφοδέλτιο, μέχρι που λήφθηκε η απόφαση να κατεβούν στις περιφέρειες με ξεχωριστά ψηφοδέλτια. Αλλά και στο ΣΥΝ επικαλούμενοι ότι επιθυμούν να λειτουργήσουν ως κόμμα και δέχονται μόνο συμμαχίες κομμάτων- αποχώρησαν και κατέβασαν δικό τους ψηφοδέλτιο, έστω και αν όσα μέλη τους που μετείχαν στο «κινηματικό» σχήμα παρέμειναν σε αυτό.
Συριζέε, η «χαλαρή» σχέση ψήφων-φίλων με τα κόμματα και τα ψηφοδέλτια, δεν μας απαγορεύει τη εξαγωγή συμπερασμάτων… και εγώ ισχυρίζομαι πως, για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση και μετά, έχουμε μια, σχετικά, μαζική στροφή προς άλλα σχήματα της αριστεράς πέρα από τον παραδοσιακό δίπολο ΚΚΕ και ΣΥΝ. Αν θα σταθεροποιηθεί η τάση ή είναι ένα «ανεμογκάστρι» αυτό θα το δούμε στη συνέχεια. Οι λόγοι αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι, πάντως, θέμα του συγκεκριμένου ποστ. Πάντως πρέπει να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε γιατί συγχέουμε την «ενότητα δράσης» με τα «ενιαία σχήματα», πολιτικά ή συνδικαλιστικά…
Σ. από τα Βοιωτικά, σας ευχαριστώ για την παρέμβαση γιατί αποκαταστήσατε μια αυθαίρετη περιγραφή από τη μεριά μου. Απλά, δεν μπορούσα να βρω μία σύντομη περιγραφή για τα διάφορα σχήματα που κατεβήκαν έξω από τον επίσημο ΣΥΝ αλλά με την υποστήριξη κομματιών του ΣΥΡΙΖΑ. Θα ήταν επίσης λάθος να τα χαρακτηρίσω «Αλαβανικά» ή «του Μετώπου», γιατί ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ. Ο σκοπός μου ήταν να περιγράψω μια φυγόκεντρη διαδικασία από το ΣΥΝ, η οποία να γινόταν κατανοητή και από τους «μη μυημένους». Πάντως δεν έγινε με διάθεση υποτίμησης και παραποίησης… τη συγγνώμη μου αν δόθηκε μια τέτοια εντύπωση.
Μια διευκρίνηση:
Γράφεις: Πάντως πρέπει να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε γιατί συγχέουμε την «ενότητα δράσης» με τα «ενιαία σχήματα», πολιτικά ή συνδικαλιστικά…
Νομίζω ότι για τους αριστερούς η “ενότητα δράσης” δεν είναι ότι κατεβήκαμε σε μια κοινή διαδήλωση ή κάναμε μια κοινή πορεία ή μια κοινή απεργία.
Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Σημαίνει την ύπαρξη κάποιων κοινών στόχων και ένα πιο μακροπρόθεσμο σχεδιασμό δράσης και παρεμβάσεων στα διάφορα κοινωνικά και εργασιακά μέτωπα, για την επίτευξη αυτών των στόχων. Σημαίνει δηλαδή συλλογικό “σχεδιασμό” και η συλλογική “υλοποίηση” αυτής της “κοινής δράσης”. Τότε μόνον μπορούμε να μιλάμε πραγματικά για “ενότητα δράσης”. Οι διαδικασίες λήψης και εκτέλεσης αυτών των αποφάσεων που παράγουν την αυτή την “ενότητα δράσης” είναι αυτό που ονομάζουμε “σχήματα” ή “παρατάξεις” ή “πρωτοβουλίες” κλπ. Πού λοιπόν υπάρχει η σύγχυση;
μόλις εντόπισα ένα φάουλ του Ηλία Νικολακόπουλου σχετικό με την Ανταρσύα, στα Νέα του προηγούμενου Σαββάτου που ξεφυλλίζω καθυστερημένα:
Στον ίδιο πόλο [της λελογισμένης και οριοθετημένης διαμαρτυρίας αλά ΚΚΕ] θα πρέπει να τοποθετηθεί και η εντυπωσιακή επίδοση των συνδυασμών της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), οι οποίοι συγκέντρωσαν περίπου 100.000 ψήφους (τέσσερις φορές περισσότερες από όσες τον Οκτώβριο του 2009). Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο αυτών επιλογών- του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ – είναι η στάση που υιοθέτησαν ενόψει του δεύτερου γύρου, δηλαδή η απόλυτη άρνηση συμμετοχής, ανεξάρτητα από την οποιαδήποτε τοπική συγκυρία.
Δηλαδή ο συμπαθής Ηλίας κάνει αναλύσεις χωρίς να διαβάσει τις ανακοινώσεις ή τις αποκρύπτει;
όχι ότι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ τα έχουμε όλα λυμένα (ίσα ίσα)
άλλα η προεκλογική (και όχι μόνο) εξαφάνιση μας μου
λείπει σε σχέση με αυτά που γράφονται «για μας» μετά
τα αποτελέσματα της Α΄ Κυριακής. Η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
είναι η πιό κλασική περίπτωση «από» και ‘παρα» πληροφόρησης
σε σχέση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Το σε ποιόν ανοίκουν οι ψήφοι δεν πρέπει να τίθεται σαν ερώτημα
απο κανέναν ,λες και μιλάμε με τους όρους ΠΑΣΟΚ ΝΔ.
Πάντως το αποτέλεσμα ήταν καμπανάκι για πολλούς ακριβώς γιατί
η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η πραγματικά η «άλλη» επιλογή.
Η ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ επιλογή.
Τώρα το θέμα είναι τι κάνουμε από εδώ και μπρος ….
Συριζέε, δυο-τρία λόγια για τις διαφορές «κοινής δράσης» – «κοινών κοινωνικών σχημάτων» και «κοινού πολιτικού φορέα», γιατί αυτό – με το μπέρδεμα που επικρατεί – θέλει πολλή συζήτηση..
Κοινά κοινωνικά σχήματα (πχ συνδικαλιστικές – φοιτητικές παρατάξεις ή δημοτικά ψηφοδέλτια συγκροτείς όταν έχεις κοινά εργαλεία και μέθοδο προσέγγισης για τον τομέα σου, ενώ μπορεί να υπάρξουν πολλές περιπτώσεις που νε μην έχεις κοινή στάση σε κάποιους αγώνες.. Πχ δεν έχεις κοινή συνδικαλιστική παράταξη όταν διαφωνείς για το ρόλο της ΓΣΕΕ… ή δεν μπορείς να έχεις κοινό δημοτικό σχήμα όταν μία πλευρά θεωρεί τους δήμους κομμάτι της κρατικής μηχανής που θέλει «σαμποτάζ» ενώ ο άλλος κομμάτι «αυτοδιοίκησης και δημοκρατίας».
Φυσικά, αν διαφωνούν ομάδες και κόμματα για κάποια από τα παραπάνω και δεν μπορούν να συνυπάρξουν σε κοινά σχήματα, δεν τους παρεμποδίζει τίποτα να έχουν «κοινή δράση» όχι μόνο για μεμονωμένα ζητήματα (πχ απολύσεις) αλλά και για μακροπρόθεσμα θέματα (όπως πχ κοινόχρηστοι χώροι και ελεύθερος αιγιαλός στους δήμους, η συνταγματική μεταρρύθμιση παλαιότερα, αλλαγές στο συνταξιοδοτικό ή νόμοι πλαίσια στα πανεπιστήμια κλπ). Η διαφορετική προσέγγιση που έχει ο καθένας σε κάποιο θέμα, δεν θα έπρεπε να είναι απαγορευτική για κοινό πρόγραμμα δράσης.
Τέλος, κοινό πολιτικό φορέα δημιουργείς, όταν έχουν συνομολογήσει όλες οι πλευρές ένα κοινό σύστημα αξιών, ένα κοινό πολιτικό σχέδιο, με πολιτική ή – και – ιδεολογική βάση που διαπερνά κοινωνικά μέτωπα και θεσμούς.
imwrong και jianpaps, νομίζω ο τύπος χρησιμοποιεί το «τρικ» της αποσιώπησης της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ, πατώντας στη δοκιμασμένη συνταγή της αυτοκτονικής συμπεριφοράς της Αριστεράς. Σου λέει «αν δεν τους δώσουμε σημασία, θα μιζεριάσουν μόνοι τους και θα γυρίσουν στις αυτοεπιβεβαιωτικές και αυτάρεσκες ενδοαριστερές αντιπαραθέσεις».
Και να σου πω.. έτοιμα είναι όλα τα μέρη να γυρίσουν σε μια εφηβική αντιπαράθεση του στυλ «εγώ την έχω πιο μεγάλη!»… την άποψη, φυσικά!
το μετωπο αποφασισε να αυτοκτονησει αφου θα παει να προσκηνησει στον τσιπρα και στον βουτση και στην ευρωλιγουρικη ηγεσια του συνασπισμου.Οποιος θελει ας παει λοιπον να αλλαξει γνωμη στον παπανδρεου που ειπε καιμ ο συντροφοσ μητροπουλοσ.Ολοι οι αλλοι παμε ανταρσυα για να γινει ο τριτοσ πολοσ στην αριστερα για να βοηθηθει καπως το εργατικο κινημα.Ο συνασπισμος και το τιμημενο κκε μονο να τα παιρνουν απο το κρατος ξερουν και να λήγουν τιποτα απεργιες