για ένα μεγάλο κόμμα μελών της αντικαπιταλιστικής αριστεράς
Δημοσιεύθηκε: 9 Νοεμβρίου, 2010 Filed under: Κουβεντα Να Γινεται | Tags: πολιτικη, αριστερα, αυτοδιοικηση, διαδωσε το 23 Σχόλια
Σε αυτές τις εκλογές, πέρα από την επιβεβαίωση κάποιων πραγμάτων που ήδη ξέραμε, υπάρχουν, πλέον, και κάποια νέα δεδομένα. Η δομημένη απαισιοδοξία μου, αρχίζει να ραγίζει χάρις ένα σημαντικό αποτέλεσμα.
Αυτή είναι η απρόσμενη «εισβολή» της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Ναι.. δεν είναι η «μαζική επανεμφάνιση των μαζών στο προσκήνιο», αλλά ξαφνικά προστίθεται ένα μικρό εργαλείο στη φαρέτρα μας… κι όταν είσαι ισόβια, ακόμα και ένα κουτάλι μπορεί να κάνει τη διαφορά στην κατασκευή ενός τούνελ διαφυγής.
Βέβαια, παρακολουθούμε μια προσπάθεια να υποβαθμιστεί η πολιτική σημασία της, ένθεν και ένθεν. Είναι απίστευτα προκλητική η απουσία της, από κάθε δημοσιογραφική αναφορά. Τα συγκροτήματα του τύπου, προβάλλουν το 1,5% της Χρυσής Αυγής σε 2 περιφέρειες αλλά σιωπούν για το 2,5% της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ σε ΚΑΘΕ κατέβασμα, όπου κι αν επιχειρήθηκε. Η Δημοκρατική Αριστερά, με λιγότερο ποσοστό και με περιστασιακή αυτόνομη κάθοδο, πριμοδοτείται προκλητικά λόγω του πολιτικού συμπληρωματικού της ρόλου.
Για πρώτη φορά στην μεταπολεμική Ελλάδα, υπάρχει ένα πανελλαδικό ψηφοδέλτιο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που προσφέρει και ένα δίκτυο εκπροσώπησης από 6-7 περιφερειακούς συμβούλους και πάνω από 15 δημοτικούς. Η «εξωθεσμική» αριστερά, είτε σε μλ εκδοχές, είτε σαν Επαναστατική Αριστερά το ’81 και ΕΑΣ το ’89, ποτέ δεν ξεπέρναγε το 1%. Εξαιρέσεις είχαν μόνο τοπικό χαρακτήρα.
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
- Υπήρχε μια εκτίναξη της αποχής . Αυτή, όμως, όπως θα δούμε παρακάτω δεν ήταν «αριστερής» καταβολής αλλά αριστερόστροφης κατεύθυνσης. Προέρχεται, κυρίως, από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και την απογοήτευση λαϊκών ψηφοφόρων τους και όχι από αποχή αριστερών ψηφοφόρων. Ο λαός δεν «τιμώρησε» το σύνολο των κομμάτων, αλλά το ΠΑΣΟΚ- ΝΔ – ΛΑΟΣ. Οι αριστεροί «απογοητευμένοι» αναζήτησαν, απλά, άλλες στέγες.
- Η νεοφιλελεύθερη και φιλο-ιμπεριαλιστική σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ, παραμένει ο κεντρικός «παίχτης» και εκφραστής του κεφαλαίου. Θα είναι ο κεντρικός φορές της «μαύρης» αντεπίθεση και κεφαλαιοποιεί την περσινή πολιτική του νίκη, μέχρι σημείου που ξαναδιεκδικεί με αξιώσεις και τους τρεις μεγαλύτερους δήμους της Ελλάδας, για πρώτη φορά μετά το 1982. Όμως για να το πετύχει αυτό αρχίζει και ανασύρει και τις κεντροαριστερές του εφεδρείες. Ο Μπουτάρης, Καμίνης και Μίχας έχουν προφίλ έξω από το βαθύ ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα οι «κομματικές» του επιλογές ηττώνται. Από το «σπάσιμο» της συμμαχίας με το ΣΥΝ στην Ελευσίνα, ως τη γυναίκα του Πάγκαλου στη Σαρωνίδα.
- Ο χώρος της παραδοσιακής δεξιάς σφάζεται μόνο για τον τρόπο υποστήριξης της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ. Η έλλειψη εναλλακτικής στρατηγικής, τους μετατρέπει σε συμπληρωματική δύναμη και γι ‘αυτό υποχωρούν σε όλους τους θεσμούς.
- Το ΛΑΟΣ, φαίνεται να, χάνει οριστικά το τραίνο της διεκδίκησης του ως κεντρικού δεξιού φορέα. Όταν έχεις τη ΝΔ σε τέτοια κρίση, και για δεύτερη συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση δεν μπορείς να κερδίσεις ένα ψηφαλάκι, είναι φανερό πως το μέλλον σου έχει όρια. Σε μια αντίστοιχη «αδύναμη» υποψηφιότητα στη Νομαρχία Αθηνών το 2002 με τον Τζανετάκη, ο Καρατζαφέρης είχε πάρει 13,6%. Μάλλον, σίγα σιγά, ψάχνει να βρει συνεργασίες με τη Ντόρα ώστε να ξαναγυρίσει ως υπαρχηγός της ΝΔ.
- Το ΚΚΕ κληρονομεί, ως «συνεπές» κόμμα, ένα μεγάλο κομμάτι λαϊκής δυσαρέσκειας. Επιτρέψτε μου, όμως, να αμφιβάλλω, κατά πόσο έχει τη δυνατότητα δημιουργικής αξιοποίησης του αυτή την περίοδο. Δεν το κατάφερε σε κανένα σημείο στη μεταπολίτευση και τον τελευταίο χρόνο δεν βλέπω καμία αναζήτηση, αγωνία ή και αλλαγή λειτουργίας που να μπορεί να «εντάξει» αυτή τη δυναμική.
- Ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε μία κατάσταση που στο σκάκι περιγράφεται σαν «πατ». Κανένας από τις τρεις εκδοχές του (Κουβελικός – Τσιπρικός- Αλαβανικός) δεν μπορεί να ισχυριστεί «νίκη» και επιβεβαίωση της πολιτικής του απέναντι στους άλλους δύο. Αντίθετα, μάλλον, ψυχανεμίζονται πως αυτό είναι το «ταβάνι» των ποσοστών τους. Αυτό που παραλύει και απογοητεύει τον κόσμο του , πάντως, είναι πως δεν μπορούν να αθροιστούν, ξανά, οι ψήφοι του Μητρόπουλου – Αλαβάνου και Ψαριανού… ή έστω δύο από αυτών. Το άθροισμα θα είναι μικρότερο από τα μέρη του. Αν διασπαστούν θα γίνουν μικροί, αν παραμείνουν μαζί θα αναπαράγουν μια αναποτελεσματική λυκοφιλία. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα… όσο τα μάτια παραμένουν εστιασμένα ΜΕΣΑ στο ΣΥΡΙΖΑ. Και η «ισοπαλία» στην αριστερά, η παραμονή σε ένα μικρό ποσοστό χωρίς ελπίδες για το μέλλον, είναι αργός θάνατος.
- Το 1,5% της Χρυσής Αυγής σε δύο περιφέρειες είναι ένα μικρό δείγμα κοινωνικής πόλωσης.. κάτι σαν δεξιό
αντανακλαστικό στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Παραμένει, όμως, πάντα μια συστημική παρακρατική συμπληρωματική δύναμη, πάρα ένα πρόπλασμα φασιστικού κινήματος. Οι φασίστες στην Ελλάδα είναι κρατικοδίαιτοι και εξαρτώνται απόλυτα από την αστυνομική αρωγή και την κρατική – θεσμική ενίσχυση. Μοιάζουν σαν εθελοντές μπάτσοι -Καλαμπόκες για να βγάζουν τη βρώμικη δουλειά, παρά σα μοχλός πίεσης μιας φασιστικής πολιτικής. Εξ’ άλλου στην Ελλάδα των μηδενικών ασύλων, των ναρκοπέδιων, της FRONTEX, των λαθρεμπόρων ζωών και τους πνιγμούς στα σαπιοκάραβα στο Αιγαίο, την ώρα που οι μετανάστες είναι παράνομοι και απονομιμοποιημένοι, χωρίς εκκλησίες και πρόσβαση σε γήπεδα και πολιτισμό, χωρίς πολιτικά και επαγγελματικά δικαιώματα, οι φασίστες δεν έχουν και πολλά να αντιπροτείνουν στο κράτος. Το 5% στην Αθήνα είναι, μόνο, η τοπική νίκη της ακροδεξιάς στον Αγ. Παντελεήμονα. Αν είχε κερδίσει η αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είχε πάρει το 5 και η ΧΑ το 2. Αν όμως συνεχίσουμε την κλαψιάρικη αδράνεια, την επόμενη φορά ο Μιχαλολιάκος θα πει στην Πορτάλιου «να πάει σπίτι της και να πλύνει κάνα πιάτο» και στον Αλαβάνο να σκύψει να πιάσει το σαπούνι.
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΚΑΙ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Το 2-2,5% της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ ήταν η μεγάλη έκπληξη που δεν περίμεναν ούτε τα στελέχη της. Πολλοί θα προσπαθήσουν να «μικρύνουν» την πολιτική τους σημασία… να τα συγκρίνουν με το 1,5 του Τσιριγώτη πριν από 4 χρόνια, να τα πούνε «εκλογική φούσκα». Μερικοί κοροϊδεύουν σχήματα είτε που φτιάχτηκαν σε ένα βράδυ, είτε που έπαιρναν 100-200 ψήφους και ξαφνικά εκτινάχτηκαν στο 2%.
Να υπενθυμίσω πόσο «ξαφνικά» ένας Τσίπρας πήρε μια δημοτική κίνηση από το 6 και την πήγε στο 14. Και τότε έλεγαν για μιντιακή φούσκα και παιχνίδια lifestyle, παραβλέποντας μια υποβόσκουσα κατάσταση. Έτσι κι σήμερα δεν έχουμε μια τοπική εξαίρεση, ένα παράδοξο της κάλπης, έναν «Λεβέντη» ή κόμμα Κυνηγών από το πουθενά. Ο Τσιριγώτης το 2006 ήταν μια τοπική αντίδραση στην Αθήνα από τη Ριζοσπαστική Αριστερά κόντρα στο κεντροαριστερό κατέβασμα του Πανούση.
Φέτος έχουμε μια πολύ αναβαθμισμένη κατάσταση. Δεν είναι φαινόμενο της Αθήνας, του Πειραιά ή της Στερεάς… είναι σε όλη την Ελλάδα. Παρ’ όλη την απογοητευτική παρουσία της αριστεράς από το Δεκέμβρη του ’08 και μετά, το αριστερό δυναμικό δεν αποστρατεύεται. Ακόμα κι αν ένα κομμάτι του, πολύ φυσιολογικά, πάει σε μια «συχτηρισμένη» αποχή και άκυρο, η πλειοψηφία του πεισμώνει και αναζητεί λύσεις. Αν η μία διέξοδος, το ΚΚΕ, που είπαμε και πιο πάνω είναι μια «λογική» κοινοβουλευτική εκτόνωση, η, σχετικά, μαζική υπερψήφιση της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ δημιουργεί ένα νέο δεδομένο.
Η Ριζοσπαστική – Αντικαπιταλιστική Αριστερά στην Ελλάδα για πρώτη φορά απογαλακτίζεται. Για πρώτη φόρα ένα ισχυρό μπλοκ του 2-2,5% παύει να θεωρεί τον εαυτό του, αριστερό κριτή των μεγάλων θεσμικών αριστερών κομμάτων και αναζητεί τη δική του φωνή. Δεν χρησιμοποιεί το «έτοιμο» ΠΑΜΕ αλλά τα πρωτοβάθμια σωματεία, δεν ψάχνει λαμπερούς αστέρες της μεγάλης αριστεράς ή της σοσιαλδημοκρατίας να μιλήσει «διαμέσου» αυτών, αλλά εμφανίζει Χαγιους, Κωνσταντίνους και Διαβολάκηδες.
Αυτή είναι μια πρωτόγνωρη διαδικασία η οποία βάζει νέους κανόνες στο παιχνίδι και δημιουργεί νέες απαιτήσεις.
Η μπάλα είναι , κυρίως, στο χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ. Πρέπει να εγκαταλείψει, χθες κιόλας, τις παραγοντίστικες έριδες και μικροκομματικούς ανταγωνισμούς και να συνειδητοποιήσει την ευθύνη της . Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2004…. Δε φτουράει στο μάτι αλλά κρύβει την ελπίδα. Πρέπει να αλλάξει… Η εθελοντική υποχώρηση των «συνιστωσών» απέναντι στους ανένταχτους πρέπει να είναι άμεση και ειλικρινής.
Το ΝΑΡ εξέδωσε μια αμήχανη και γενικόλογη ανακοίνωση η οποία είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Χαιρετίζει τη νίκη και παραπέμπει, γενικά, στο δρόμο και στους αγώνες. Όμως, σύντροφοι, όταν η ιστορία σου δίνει χαραμάδες να παρέμβεις και εσύ τις πετάς στο καλάθι των αχρήστων, δε θα σου φταίει ο «ιμπεριαλισμός» και το «σύστημα» για το κακό το ριζικό σου. Το χειρότερο που μπορούν κάνουν τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ είναι να επανέλθουν στην προηγουμένη ρουτίνα. Να πουλάμε εφημερίδες στην πλατεία και να βγάζουμε βαρύγδουπες ανακοινώσεις «ενάντια στην ΕΕ και στο Ευρώ», περιμένοντας το 2,5 να γίνει 3,5 και το 3,5 σε 5 και μετά από 50 χρόνια τσουκου-τσουκου να πάρουμε την πλειοψηφία.. Κάτι σαν μικρό ΚΚΕ, δηλαδή.
Εδώ χρειάζεται ένα «άλλο», μεγάλο πολιτικό σχέδιο. Πρέπει να αλλάξει σήμερα για ένα μεγάλο κόμμα μελών και να απευθυνθεί μαζικά, κυρίως, στα μέλη και στις συνιστώσες του Αλαβανικού μπλοκ.
Πρέπει να ξεπεραστούν αγκυλώσεις κομματικές και προσωπικές εμπάθειες και ανταγωνισμοί. Ναι.. ξέρω είναι «αδιανόητο» να τα βρουν ΣΕΚ-ΔΕΑ-ΚΟΕ-ΝΑΡ-ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ. Αλλά ΠΡΕΠΕΙ!
Πρέπει να κάνουν όλοι λίγο πίσω!
Ναι.. Πρέπει το Αλαβανικό μπλοκ πως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει την ηγεμονία στη Ριζοσπαστική αριστερά και πως η «λύση» είναι προς τα εκεί και όχι στο ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκινάμε με το υπάρχον πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ, βάζουμε μπροστά κόμμα μελών και πάμε παρακάτω.. Όχι άλλες καμαρίλες «γραμματειών» και «εκπροσώπων» 5 και 10 νοματαίων..
Ναι… Πρέπει η αποδοχή των ευθυνών του Αλαβάνου να είναι ειλικρινής. Να μην επιδιώξει να είναι ο ηγέτης αυτού του σχήματος. Να καταλάβει πως έχει μια τόσο δυναμική και «ανεξάρτητη» φυσιογνωμία την οποία δεν μπορεί να την υποτάξει σε ρόλο εκφραστή και εκπρόσωπου. Μάλλον, να είναι ο νέος Γλέζος.. Αυτός που θα έχει τον δικό του προσωπικό λόγο και τη δική του βαρύτητα και αυτή πρέπει να τη σεβαστούμε όλοι.
Ναι… Πρέπει οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ να «παραχωρήσουν» δικαιώματα και εξουσίες και στις ανταγωνιστικές τους δυνάμεις. Όλοι είχαν και έχουν τις πολιτικές πορείες και δεν ζητάμε «συγγνώμες» και «άφεση αμαρτιών». Δεν υπάρχει αριστερό καθαρτήριο που «αποτάσσουμε το ρεφορμισμό».
ΤΟ ΑΘΡΟΙΣΜΑ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΩΝ ΑΛΑΒΑΝΙΚΩΝ
Στο σχολείο μαθαίνουμε πως δεν μπορείς να αθροίσεις μήλα και πορτοκάλια. Έτσι και στην πολιτική δεν μπορείς να 
αθροίσεις ανόμοιες πολιτικές δυνάμεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πχ προσπάθησε να αθροίσει από τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ως το χώρο της κυβερνητικής κεντροαριστεράς. Ο Κουβέλης, μάλιστα, δοκιμάζει να αφαιρέσει το αριστερό άκρο και να προσθέσει τις παρυφές του δημοκρατικού νεοφιλελευθερισμού και επιχειρηματικότητας. Σε αυτή την περίοδο κρίσης, όμως, που εξωθεί τις πολιτικές απαντήσεις στα άκρα αυτά τα πειράματα είναι θνησιγενή.
Το πραγματικό ερώτημα που έχουν να απαντήσουν, όμως, το Αλαβανικό κομμάτι είναι με ποιον βλέπουν να αθροίζονται. Με τον θεσμικό μεταρρυθμισμό του ΣΥΝ ή με την αντικαπιταλιστική αναζήτηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ;
Ακόμα και αν είναι διστακτική η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πρέπει να υπάρχει ένα ανοιχτό ειλικρινές κάλεσμα πολιτικής ενότητας από αυτό το χώρο.
Η απάντηση τους θα καθορίσει και τον πολιτικό τους ρόλο.
Γνωρίζω πως υπάρχουν σκέψεις και αναζητήσεις και στους δύο χώρους. Λέτε να ξαναβρούμε τη δύναμη να υψώσουμε με σθένος τις γροθιές μας;
Κάποιος από τα δύο μέρη να κάνει την αρχή να πάρουν φωτιά τα τόπια!
ΥΓ1 Ξεχωριστή σημασία αποκτά η πρωτιά Κορτζίδη στον ενιαίο δήμο Ελληνικού – Αργυρούπολης. Μια ενοποίηση που έγινε για να «ξεφορτωθούμε τον ενοχλητικό δήμαρχο που διεκδικεί ελεύθερες παραλίες» κινδυνεύει να πάει στράφι μιας και προηγείται με 30% και πάει να πάρει το Δήμο. Η επένδυση του Ντουμπάι στο χώρο του παλιού αεροδρόμιου αποκτά και θεσμικό αντίπαλο.
Άλλο ένα ευχάριστο σημάδι των εκλογών.
ΥΓ2 Μάλλον χάνουμε την έδρα στο δημοτικό συμβούλιο Πειραιά για 2-3 ψήφους η οποία πάει στο Μαντούβαλο. Πραγματικά, ΚΡΙΜΑ!! Βέβαια θα γίνει ένσταση επανακαταμέτρησης μπας και… !!!
Gatouleas 
Γεια στο στόμα σου.
Βάλε μέσα και την ομάδα Λαφαζάνη….
Είμαι ένας από αυτούς που ψήφισαν ΑΝΤΑΡΣΙΑ στην Περιφέρεια Αττικής.
Δεν το έκανα γιατί με είχε πείσει, αλλά γιατί ως τέως ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ και απογοητευμένος από την επιλογή Μητρόπουλου και τη στάση Αλαβάνου αλλά και πιστεύοντας στην έγκυρη ψήφο, πήγα κάπως «φορσέ» (για να χρησιμοποιήσω και εγώ ένα σκακιστικό όρο) εκεί.
Για μένα, στο χέρι της ΑΝΤΑΡΣΙΑ, αλλά και του ΣΥΝ και των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ είναι να καταλάβουν ότι η ισχύς έρχεται από την ένωση και όχι από τη διάσπαση.
Δεν είχα ψηφίσει ποτέ ΣΥΝ, για την ακρίβεια δεν είχα ψηφίσει ποτέ γενικώς. Ξεκίνησα να ψηφίζω από τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ θέλοντας να δώσω το μήνυμα της «έγκρισης» των ενωτικών προσπαθειών.
Στο χέρι όλων είναι να κρατήσουν εμένα και τους άλλους σαν εμένα (έχω αρκετούς ακόμα φίλους, που ψήφισαν ΑΝΤΑΡΣΙΑ για τους ίδιους λόγους) ή να μας αφήσουν πάλι να βολοδέρνουμε.
ως συστημικά απαισιόδοξος και γνωρίζοντας τις δυνάμεις που συγκροτούν το μέτωπο και την ανταρσύα, δεν βλέπω να γίνονται οι αναγκαίες ενέργειες εκατέρωθεν και ούτε οι δυνάμεις της ανταρσύα να μπορούν να εκμεταλλευτούν δυναμικά το αποτέλεσμα. Θα γαντζωθούν ακόμα πιο πολύ σε αυτό ξέρουν να κάνουν να πουλάνε εφημερίδες και να βγάζουμε βαρύγδουπες ανακοινώσεις.
Περιμένω την ευχάριστη ανατροπή.
Έγω προσωπικά έχω πολλές επιφυλάξεις για την δυνατότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ να παίξει αυτόν τον ρόλο, κυρίως κρίνοντας από τις δύο βασικές της συνιστώσες το ΣΕΚ (περισσότερο έως πολύ περισσότερο) και το ΝΑΡ (λιγότερο).
Επιπλέον έχω σοβαρότατες αμφιβολίες για την στρατηγική στόχευση του ενδεχόμενου εγχειρήματος. Η στρατηγική του ΣΥΝ για συνάτηση με τον σοσιαλιστικό χώρο μου φαίνεται (θεωρητικά τουλάχιστον) πιο σωστή. Βέβαια έχει πολύ μεγάλη σημασία με τον τρόπο που υπηρετείται ένα τέτοιο εγχείρημα. Πχ η επιλογή της ηγεσίας του ΣΥΝ να στηρίζει Μητρόπουλο στην περιφέρεια αττικής ήταν ατυχέστατη (για να μην πω τίποτα βαρύτερο) και πέρα από τις προεκλογικές μεγαλοστομίες απέτυχε (όπως ήταν αναμενόμενο) στην στρατηγική επιδίωξη της συνάντησης με τον σοσιαλιστικό χώρο.
Ώστε το μεγάλο μήνυμα των εκλογών είναι το 2,5% (του 50% ψηφισάντων ~ 1,25% επί συνόλου…) της ανταρσύας, όχι το 50% του άκυρου – αποχής και ότι αυτό συνεπάγεται. (Εμένα μου μυρίζει φωτιά στο σάπιο σύστημα της επαγγελματικής δημοκρατίας, στο οποίο τόσο ωραία συμμετέχουν και οι Σταλινιστές της Ανταρσίας ή του ΚΚΕ με τα μαγαζάκια τους). Αλλά βέβαια, το 50% …. «δεν ήταν «αριστερής» καταβολής αλλά αριστερόστροφης…» και «προέρχεται, κυρίως, από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ» και «Ο λαός δεν «τιμώρησε» το σύνολο των κομμάτων αλλά…»
Μάλιστα, μάλιστα, ωραίες ασκήσεις γλωσσικού ύφους α-λά ΚΕ του ΚΚΕ. Νομίζω στρώνεις τον δρόμο να πιάσεις δουλειά σε πρωινάδικο όταν μεγαλώσεις, ξέρεις να αναλύεις «τι θέλει ο λαός» και τις λεπτές διαφορές ανάμεσα στα αριστερά – αριστερόστροφα – αριστερίστικα κλπ.
Κρίμα καπετάνιο! Κρίμα που σήμερα νέοι άνθρωποι όπως εσύ, ελκύονται από τόσο γερασμένες ιδέες, λέξεις, εικόνες και πρόσωπα όπως αυτά:
«Μαχητική συγκέντρωση στην Αθήνα
Στο βήμα αμέσως μετά ανέβηκε ο καθηγητής Ευτύχης Μπιτσάκης που χαιρέτησε τη συγκέντρωση. Έγινε η αρχή για μια ενωτική αλλά και ανατρεπτική αριστερά. Μια αριστερά που είναι ανάγκη να δημιουργηθεί τόσο στους αγώνες, όσο και με βήματα στη θεωρία και τη μάχη των ιδεών, ώστε να είναι δημοκρατική, ενωτική αλλά και επαναστατική και κομμουνιστική, τόνισε ο σ. Ε. Μπιτσάκης.»
http://www.antarsya.org/index.php?option=com_content&view=article&id=177:2009-06-01-22-35-57&catid=62:2009-05-03-17-02-46&Itemid=119
Ο οποίος Μπιτσάκης, παρεπιπτόντως, κάνει και αυτά τα ανατρεπτικά βήματα στη θεωρία, όταν ένας εργοδότης απολύει έναν εργαζόμενο (πχ Άγρα – Παλαιστίδης):
«Είμαστε εναντίον των απολύσεων. Η υπεράσπιση των μισθωτών είναι για μας θέμα αρχής. Δεύτερο: Η Άγρα δεν είναι μια οποιαδήποτε καπιταλιστική επιχείρηση: Διακρίνεται για την ποιότητα των εκδόσεών της, και τα τριάντα χρόνια της ύπαρξής της δεν έχει προβεί σε απολύσεις… Τρίτο: Λυπόμαστε για το ότι μια σχέση εργοδότη – εργαζόμενου με διαφορές και εντάσεις, κατέληξε σε απόλυση. Αλλά το γεγονός αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει ευκαιρία για να συζητηθεί το ευρύτερο πρόβλημα των συνθηκών εργασίας στο χώρο του βιβλίου. Αντί γι’ αυτό, γίνεται, γραπτά και προφορικά, μια θορυβώδης και άδικη προσπάθεια απαξίωσης της Άγρας….κλπ κλπ». Θορυβώδης και άδικη η προσπάθεια του σωματείου και του εργαζόμενου να επαναπροσληφθεί, να η εξέλιξη της θεωρίας που δημιουργείται μέσα στους αγώνες και μπλα μπλα μπλα…
http://www.prin.gr/2010/02/blog-post_5624.html
Αλλά δεν καταλάβαινω ρε παιδί, αν δε θες όπως λες «τσουκου-τσουκου να πάρουμε την πλειοψηφία.. » τι θες; Να την πάρετε εδώ και τώρα, από 2,5% (λέγε με 1,25%) στο 70%.
Υπομονή σύντροφε! πρέπει να ωριμάσουν οι συνθήκες και να καταλάβει ο λαός (που ως γνωστόν δεν καταλαβαίνει, και ο άθλιος ΔΕΝ ψηφίζει ανταρσία, ούτε ΝΑΡ ούτε ΚΚΕ, αλλά εγκλωβίζεται στον δικομματισμό ή σε απολιτικ στάσεις: «αι σιχτίρ, όλοι το ίδιο είναι» και δεν νομιμοποιεί με το ψηφαλάκι -ύψιστο δικαίωμα της δημοκρατίας η ψήφος- τους επαγγελματίες εκπροσώπους.
Και όταν την πάρετε ρε παίδι την πλειοψηφία (εξουσία το έλεγαν παλιά), τι θα την κάνετε; Κι άλλα Έργα – Λαός – Μαντούβαλος; Κι άλλους μαθητευόμενους μάγους στα κεφάλια μας να μας τάζουν ελευθερίες ανάπηρες; Φαντάζεσαι τον Μπιτσάκη υπουργό του Πολιτισμού; Μπρρρρ
Άντε και στις επόμενες εκλογές κυβέρνηση!
[…] ` (Αναδημοσίευση από gatouleas on 9 Νοεμβρίου, 2010) […]
Οι εκκλήσεις του Gatoulea μάλλον θα σκοντάψουν στους μηχανισμούς των οργανωμένων δυνάμεων που ενδιαφέρονται πρώτα για την δική τους αναπαραγωγή και μετά για την ανάπτυξη του μαζικού κινήματος. Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι μια «ευκαιρία», τόσο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ όσο και για την ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΤΤΙΚΗ, που μπορεί πράγματι να διαχειριστεί με ένα «απρόβλεπτο» τρόπο από τα πολιτικά επιτελεία αυτών των δύο χώρων. Δυστυχώς όμως η μέχρι τώρα πολιτική τους πρακτική είναι άκρως προβλέψιμη. Εκείνος που μας έχει συνηθίσει σε απρόβλεπτες κινήσεις είναι ο Α. Αλαβάνος, γι αυτό εξάλλου έχει στοχοποιηθεί από μια πληθώρα μηχανισμών που έχουν μάθει να επιβιώνουν με την μικροπολιτική, τον παραγοντισμό και την ίντριγκα.
Παραπέμπω σε ένα ένα παλαιότερο κείμενο για τα ζητήματα της ενότητας της αριστεράς, που παραμένει επίκαιρο ως προς τις βασικές πολιτικές αντιλήψεις που εκφράζει:
Αναπαραγωγή ή μετασχηματισμός;
Κύριε Γατουλέα,
δεν θα σχολιάσω την ουσία της ανάλυσής σου. Αλλά ένα μόνο σημείο:
το αποτέλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι μήνυμα «να τα βρουν ΣΕΚ-ΝΑΡ-ΚΟΕ, κλπ». Το αποτέλεσμα είναι ότι με την πιο «ξύλινη» κατά κάποιους γραμμή. μπορείς να παίρνεις 100.000 ψήφους. Το αποτέλεσμα δηλαδή είναι ότι εκλέγεις συμβούλους όχι γιατί σταματάς να πουλάς εφημερίδα, αλλά γιατί συνεχίζεις να την πουλάς, όχι γιατί τα μασας για την ΕΕ, αλλά γιατί λες όχι στην ΕΕ νέτα σκέτα, κλπ.
Ξέρεις φανταζομαι ότι έτσι θα διαβάσουν το αποτέλεσμα αυτοί που το τρέξανε. Οπότε μην εύχεσαι ενότητες. Και αν θες να μπεις, μπες.
Όσοι το διαβάζουν και δεν κατάλαβαν δεν πειράζει. Εσύ πάντως κατάλαβες.
μετά από 20 και χρόνια παρουσιας στην ελληνική κοινωνία ως αντικαπιταλιστική αριστερά, καταλήξαμε να θέλουμε να γίνουμε κάτι μεταξύ ΚΚΕ (ένα μεγάλο κόμμα) και ΣΥΝ (ενότητας), γιατί αυτό βλέπω ότι είναι το συμπέρασμά σου.
μετά από 20 και χρόνια σχήματα, καταλήξαμε ότι θέλουμε συγκολήσεις οργανώσεων σε κόμμα (βέβαια να είναι καλύτερες από τις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, δλδ να ρωτάνε τους ανένταχτους «συγνώμη μήπως έχετε να προσθέσετε κάτι;»
μετά από 20 και χρόνια που μετράγαμε την άνοδο των ιδεών και της λογικής μας με βάση την άνοδο του κινήματος, τώρα μετράμε το μπόι μας με βάση τις εκλογές
μετά από 20 και χρόνια που λέγαμε ότι η ενότητα ορίζεται από το περιεχόμενο που μπορεί να εκφράσει τις ανάγκες της πλειοψηφίας της κοινωνίας, γυρίσαμε στην ενότητα με τα αλλα κόμματα- οργανώσεις, με βάση τις εκλογές και το τι θα δώσουμε και τι θα πάρουμε…
ΜΕΤΑ ΑΠΟ 20 ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΥΠΑΡΞΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΓΥΡΙΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΗΤΤΑ. Στην ήττα που ορίζει ότι η επανάσταση ΔΕΝ γίνεται, οπότε κοινοβουλευτικό πρόγραμμα. Στην ήττα που ορίζει ότι ΔΕΝ μπορούν όλοι να παράγουν πολιτική, άρα επιστροφή στο κόμμα και στα επιφανή στελέχη. Στην ήττα που ορίζει ότι οι εκλογές είναι το πεδίο που θα αναδείξουμε το πολιτικό μας περιεχόμενο, καθώς ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ
μετά από 20 και χρόνια…κρίμα
Είναι πολύ θετική για το εργατικό κίνημα η για πρώτη φορά εκπροσώπηση της Ανταρσύας στα αντιπροσωπευτικά όργανα του αστικού κράτους, όπως είναι πολύ θετική η τεράστια απήχηση στο κάλεσμα της Λαϊκής Συσπείρωσης που υποστηρίχτηκε από το ΚΚΕ.
Γράφω αυτό το σχόλιο με αφορμή τις αναφορές στην ενότητα. Πολλές φορές μιλάμε για ενότητα αλλά, ρε παιδιά, είναι αδύνατο να επιτευχθεί σε πολιτικό – κομματικό επίπεδο. Είναι αδύνατο να πάω με τους τροτσκιστές κι αυτοί είναι αδύνατο να πάνε με τους μαοϊκούς, και φυσικά είναι αντιφατικό να συνυπάρξουν στην Ανταρσύα με τη μορφή ενιαίου κομματικού οργανισμού.
Ακριβώς για το λόγο αυτό εδώ και πολλά χρόνια προτείνω και γράφω ότι αφού δεν είναι δυνατή η πολιτική συμφωνία σε τίποτε κοινό παρά μόνο στην κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και της αστικής εξουσίας, οι αντίρροπες δυνάμεις της Αριστεράς μπορούν να βρεθούν μόνο σε μια καινουργια ΓΣΣΕ, μια εργατική ΓΣΣΕ, που απλώς θα συντονίζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις και ίσως ένα κοινό διεκδικητικό πλαίσιο.
Μ’ αυτό τον τρόπο θα ξεπεράσουμε και τις ουτοπίες μας και τις οργανωτικές αντιφάσεις μας. Αν πετύχει αυτό το πείραμα τότε μπορούμε να μιλήσουμε και για ένα νέο μέτωπο.
[…] ` (Αναδημοσίευση από gatouleas on 9 Νοεμβρίου, 2010) […]
Καλημέρα. Ενδιαφέρουσα η ανάλυση και ιδιαίτερα αισιόδοξη. Η αποτυχία της Αριστεράς στον «πρώτο γύρο» (όπως μας αρέσει να τον αποκαλούμε) των κοινωνικών αγώνων να συμβάλλει σε μια μαχητική αντίσταση εναντίον του μνημονίου έχει οδηγήσει σε αναζητήσεις άλλων δρόμων και ανακατατάξεις και στην αριστερά (Αριστερό Βήμα, Μέτωπο Αλαβάνου, Πρωτοβουλία Οικονομολόγων, ΔΗΜΑΡ). Και μεγάλο μερος του κόσμου έχει απογοητευτεί από την υπαρκτή Αριστερά. Γιατί δεν εξεγειρόμαστε όπως στη Γαλλία; Είναι ενα από τα βασικά ερωτήματα που έχει πολύς κόσμος όταν τα μέτρα που περνάνε εδώ είναι πολύ χειρότερα. Η απάντηση φυσικά δεν είναι εύκολη. Ακόμα και η ανεξάρτητη βουλευτής (που εκλέχτηκε με το ΠΑΣΟΚ) Σοφία Σακοράφα όταν της ζητήσαν να τεθεί επικεφαλής αντιμνημονιακού ψηφοδελτίου είπε ότι η ενότητα πρέπει πρώτα να σφυρηλατηθεί στο μαζικό κίνημα. ¨Οταν οι αγωνιστικές διαθέσεις είναι δυσανάλογες ακόμα και με τα ποσοστά της Αριστεράς όπως του ΚΚΕ τότε φυσικά και κανείς δεν δικαιούται να πανηγυρίζει. Τι να το κάνεις ένα υψηλό ποσοστό αν δεν αντιστοιχεί και σε ανάλογη μαχητική αγωνιστική διάθεση; Αν το μεγαλύτερο μέρος του 25% που στήριξε την Αριστερά στην Αττική (και όχι μόνο αυτό φυσικά) δεν πήγαινε στη δουλειά του και κατέβαινε στους δρομους στις απεργιακές κινητοποιήσεις θα γινόταν πολιτικός σεισμός. Ας δούμε λοιπόν αν μπορεί να υπάρχει πρώτα ενότητα δράσης σε ανατρεπτική κατεύθυνση στο μαζικό κίνημα. Το παράδειγμα της Γαλλίας απέδειξε ότι τα φιλοκυβερνητικά συνδικάτα δεν μπορούν από μόνα τους να οδηγήσουν τους αγώνες σε κλιμάκωση. Ούτε το ΠΑΜΕ παρά τις αγωνιστικές προθέσεις στις απεργίες που κάλεσε χωρίς τη συμμετοχή της ΓΣΕΕ κατάφερε να κινητοποιήσει τον πολύ κόσμο. Ας δούμε πρώτα την ενότητα δράσης όλης της Αριστεράς στο μαζικό κίνημα, στα αμφιθέατρα και τη μεγάλη συνάντηση με τους νέους της εργασιακής περιπλάνησης των τεχνικών σχολών και της ανεργίας και από κεί μπορεί να ξεκινήσει μια πιο βαθιά, πιο ουσιαστική ενότητα. Φυσικά και το πολιτικό περιεχόμενο που δίνεις στους αγώνες παίζει ρόλο.
Γεγονός είναι ότι στο χώρο της Αριστεράς υπάρχει ρευστότητα. Γεγονός επίσης είναι ότι οι συνθήκες (επίθεση σε στοιχειώδη κοινωνικά δικαιώματα αφενός και πολιτική αδυναμία της αριστεράς αφετέρου) κάνουν πολύ πιο κινητική τη θεωρητική και την πολιτική παραγωγή από τα μεγαλύτερα αριστερά κόμματα έως και τις πιο μικρές ομάδες. Επίσης, αριστεροί που δεν ανήκουν σε κάποια οργάνωση (όπως εγώ) αισθάνονται την ανάγκη να συνεισφέρουν και να τοποθετηθούν, και αυτό το βλέπουμε από τα σχόλια σε διάφορα Blogs, σε συζητήσεις στο site της Ελευθεροτυπίας και αλλού.
Ευχή δική μου είναι η ρευστότητα να οδηγήσει σε αποκρυσταλλώσεις, σε πολιτική και θεωρητική εμβάθυνση που θα στηρίξει καινούργια οργανωτικά σχήματα ικανά να λειτουργούν και δημοκρατικά για τα μέλη τους και αποτελεσματικά στο μαζικό κίνημα. Η διαδικασία αυτή, πιστεύω, είναι αντικειμενική. Αυτό που δεν ξέρω όμως είναι πόσο μακροχρόνια μπορεί να γίνει, ούτε και θεωρώ δεδομένη την ευτυχή κατάληξή της. Αλλά και αυτό που ξέρω είναι ότι αν η διαδικασία αυτή τελικά δεν καρποφορήσει, όλοι, επιτυχείς και μη των εκλογών θα επιστρέψουν εκεί από όπου ξεκίνησαν.
Η ανακοίνωση του ΝΑΡ είναι γενικόλογη, γιατί είναι μια σωστή και λιτή ανακοίνωση άμεση λίγες ώρες μετά το αποτέλεσμα! Οπότε, μην κρίνουμε από αυτό τις προθέσεις του ΝΑΡ.
Για το αλαβανικό μπλοκ: Είναι σύντροφοι, πρέπει όμως να βρεθούμε μαζί στις γειτονιές στους κλάδους και στη νεολαία, σε μια ανατρεπτική κοινή δράση, ΠΡΙΝ απ’όλα!!!!
Συνάμα, πρέπει και οι σύντροφοι του αλαβανικού μπλοκ και ο Α. Αλαβάνος να ξεκαθαρίσουν οι ίδιοι τις σχέσεις τους με το ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος πνέει πλέον τα λοισθια).
από την άλλη, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να ανοίξει δημόσια και τολμηρή συζήτηση, με αυτό το κομμάτι συντρόφων, με τους λαφαζανικούς, με συντρόφους του ΚΚΕ που προβληματίζονται, ΓΙΑ ΟΛΑ!! Με σαφή κατεύθυνση την οικοδόμηση του σύγχρονου κομμουνιστικού προγράμματος στη χώρα μας. Ταυτόχρονα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να προχωρήσει την πολιτική και οργανωτική συγκρότηση της σε ένα ενιαίο πολιτικό μέτωπο! Με υπαρκτές τις συνιστώσες, αλλά με πολιτική και οργανωτική αυτοτέλεια του μετώπου από αυτές! Να παραχωρήσουν οι συνιστώσες άμεσα, μέρος των εξουσιών τους, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ! Συνεπώς, ΑΝΤΑΡΣΥΑ με αποφασιστικές δομές, μέλη και διαδικασίες! Όπου λαλούν πολλές συνιστώσες, αργεί να ξημερώσει!
τέρμα στο καπέλωμα από το ένα και μοναδικό κόμμα, τέρμα και στη δικτατορία της κάθε γκρούπας! Δημοκρατική συγκρότηση λοιπόν της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με μέλη και αποφασιστικές διαδικασίες!
Τέλος, η γνώμη μου είναι πως η κουβέντα για την ίδρυση κόμματος είναι λίγο πρόωρη! Να αναπτύξουμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να αναπτύξουμε την ανατρεπτική κοινή δράση στο κίνημα καιτη συζήτηση με τους υπόλοιπους συντρόφους, πάνω στη βάση του κομμουνιστικού προγράμματος (σοσιαλισμός, παραγωγική βάση της χωρας, εργατική εξουσία/δημοκρατία, μεταβατικό πρόγραμμα)! Η ανάγκη για την ίδρυση νέου κόμματος (για το οποίο σαφώς είμαι υπέρ), θα οριοθετηθεί και θα νοηματοδοτηθεί μέσα από αυτή τη διαδικασία! αλλιώς, βάζουμε το κάρο μπρος από το άλογο! Συζητάμε για την μορφή ξεκομμένη από το περιεχόμενο! Οπότε προκυπτει φούσκα, όπως φούσκα υπήρξε καιο ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς…
Σήμερα είχα ένα αφάνταστο πήξιμο που δε μου επέτρεπε να παρέμβω νωρίτερα. Ακόμα και τώρα δεν θα προσπαθήσω να «απαντήσω» σε παρατηρήσεις και κριτικές στα σχόλια, μόνο να συμπληρώσω σκέψεις, θέλω..
Το πρώτο που έθεσα, πάντως, σαν «θέση» στο ποστ μου, είναι πως τα αποτελέσματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ είναι πολιτικό γεγονός και πρέπει να συζητηθούν.
Γι` αυτό, ίσως, ο Πάνος Δ. πέντε λεπτά μετά τη δημοσίευση μου απάντησε με θετικό τρόπο. Γιατί υπάρχει μια πραγματική αναζήτηση για μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς.
Fotine, δεν έβαλα την ομάδα Λαφαζάνη, ούτε ΚΚΕ και ΑΚΟΑ γιατί δεν έκανε μια γενική επίκληση ενότητας, αλλά ένα πρόχειρο σκιτσάρισμα πολιτικού «σχεδίου» με υπαρκτές πολιτικές ομάδες, που, όμως, στη ΣΗΜΕΡΙΝΗ φάση αναζητούν – έστω και στα λόγια – λύσεις μακριά από «ανασυνθέσεις» με εκδοχές της κεντροαριστεράς…. Και η «ομάδα Λαφαζάνη» επιμένει στο «σχέδιο ΣΥΝ» εδώ και 20 χρόνια.
Και ο ΣΥΝ, antidrasisex, δεν μπορεί να είναι κομμάτι ενότητας, αυτή την περίοδο. Κι εγώ ήμουν ΣΥΡΙΖΑ πριν από 6 χρόνια, αλλά ο ΣΥΝ τότε πήγαινε Γένοβα και διακήρυσσε μαζί τον Μπερτινότι της Ιταλικής Επανίδρυσης «το τέλος του ρεφορμισμού». Αλλά άρχιζα να υποστηρίζω την ανάγκη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ από τα τέλη του 2006, όταν ακόμα και ο Χ. Παπαδόπουλος του Κοκκινοπράσινου έγραφε σε άρθρο του στην Εποχή για τη «Κεντροαριστερά, ως μέρος της ταχτικής μας».
Bodyfull, κι εγώ «ευχολόγιο» κάνω… να σου πω-να μου πεις, μπας και βρούμε καμιά άκρη
Προβοκάτορα, χάρις την «προβοκάτσια» σου μου επιτρέπεις να εξηγήσω κάτι. Προφανώς και δεν υποστηρίζω ένα σχήμα που θα ομφαλοσκοπεί στα εσωτερικά της αριστεράς. Μια ιδέα κατέθεσα μπας και συγκροτηθεί μια κρίσιμη μάζα που να σου επιτρέπει να «απευθυνθείς» στο μέσο πολίτη. Μόνο που θεωρώ αφάνταστα αποτυχημένα τα επαναλαμβανόμενα τρικ «να χώσω πρώτη μούρη ένα αξιοπρεπή σοσιαλδημοκράτη, να προσεγγίσω τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Υποστηρίζω πως για να πάψουν να σε θεωρούν είτε «τσόντα» τους, είτε ιδεοληπτικό ακραίο, πρέπει να χτίσεις μια σοβαρό πολιτικό και κινηματικό όγκο.
Mikavour, θέτεις δύο ζητήματα… Για την αποχή: Ο απόλυτος αριθμός των ψήφων της αριστεράς είναι ακριβώς Ο ίδιος με τις δημοτικές – νομαρχιακές του 2006. Οπότε η ΑΥΞΗΣΗ της αποχής του άκυρου προήρθε από απογοητευμένους ΠΑΣΟΚους και ΝΔμοκράτες. .. και την χαρακτηρίζω «αριστερόστροφη γιατί είναι οι Πασόκοι που φρίκαραν με το μνημόνιο, και οι δεξιοί που δεν βρίσκουν φορέα οργανωτικής σύνταξης.
.. και που το βρίσκεις το κακό, αυτό; Μια αποχή των αριστερών ψηφοφόρων και, μάλιστα, δεξιόστροφη πχ στο ίδιο ποσοστό θα είχε την απόλυτη συσπείρωση των δυνάμεων του δικομματισμού στο 90% και την αριστερά στο 5… και η αποχή θα παρέμενε στο 50+… Το να κατανοώ την αποχή, δεν με κάνει να ισοπεδώνω τα εκλογικά αποτελέσματα, ούτε να κάνω γλωσσικά μεταμοντέρνα κολπάκια..
Για την υπαρκτή «δεξιά», «γερασμένη» και «ΚΚΕδικη» αριστερά: Υπάρχει ο χώρος του αυθόρμητου κινήματος και ο χώρος των κομμάτων. Το «αυθόρμητο» δεν χρειάζεται ούτε επίκληση, ούτε οργανώσεις.. απλά υπάρχει. Αν, όμως, υποστηρίζεις την ΑΝΑΓΚΗ ύπαρξης οργανωμένων μειοψηφιών , ακόμα και για να κάνεις αντι-εκλογικές καμπάνιες, τότε πρέπει να αποδεχτείς πως αυτοί οι σχηματισμού θα προκύψουν από τους ΥΠΑΡΚΤΟΥΣ ανθρώπους που είναι διαθέσιμοι για αυτό το σκοπό. Όπως παρατήρησες και εγώ στο κείμενο, αλλά και από υπόλοιπα σχόλια, υπάρχουν αρκετοί που αμφιβάλλουν για την «ικανότητα» (για να το πω ευγενικά) αυτών των ανθρώπων να παράγουν ένα τέτοιο εγχείρημα. Και για τις εκλογές, πουθενά δεν υποστήριξα τον ομαλό κοινοβουλευτικό δρόμο, ούτε το «στρογγύλεμα» του λόγου… Μόνο την ευκαιρία να «μιλήσουμε» με μεγαλύτερα ακροατήρια αναζητώ.. κι επισημαίνω τη δυνατότητα χτισίματος ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ και δυνατότερου σχηματισμού.. όχι εκλογικού…
Κακό συναπάντημα, ας βάλουμε όλοι μια πίεση παραπάνω μπας και… Ξαναδιάβασα το ποστ σου και αυτό που έχω να προσθέσω είναι η παράμετρος του timing… Εκτιμώ πως την άνοιξη του `09 ήταν πολύ αργά για τον ΣΥΡΙΖΑ.. Και « υποστηρίζω» πως αυτή τη στιγμή υπάρχει μια καθοριστική «ώρα» για συγκεκριμένα κομμάτια της αριστεράς. Ίσως σε 6 μήνες να είναι και, πάλι, αργά…
Εφημεριδοπωλητη, επ` ουδενι δε ζητώ να χάσεις το «μεροκάματο» σου.. 😉 Σοβαρά, τώρα, δεν υποστηρίζω ούτε την «αλλαγή» τρόπου δουλειάς του καθένα ούτε το στρογγύλεμα και λαπαδιασμα του πολιτικού λόγου. Όμως υποστηρίζω ΑΠΟΛΥΤΑ το να σταματήσουμε να πουλάμε μούρη ο ένας στον άλλο για το πόσο «μαρξισταράς» είναι ο καθένας μας. Κι εκεί πάει «να τα βρουν οι ΣΕΚ-ΔΕΑ-ΝΑΡ-ΚΟΕ-ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ».. γιατί τα κόμματα δεν προκύπτουν «αυθορμήτως» από μάζες που συρρέουν συμπτωματικά στην Πάντειο και αναρωτιούνται «βρε, δε μπα να φτιάξουμε κανα κόμμα;». Αντίθετα υποστήριξα στη μετατροπή του συντονιστικού οργανώσεων σε κόμμα μελών..
..και φαντάζομαι πως τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ προσπαθούν να ΠΕΙΣΟΥΝ να μπουν νέα μέλη.. κι όχι «άμα θέλει κανένας, ας ψάξει να μας βρει»..
Communa, το να αρπάξεις την ευκαιρία ενός εκλογικού αποτελέσματος και να χτίσεις ένα μαζικό κόμμα, δεν σε μετατρέπει σε κοινοβουλευτικό. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις την αριστερή παράδοση «προβοκάτσιας» και υπονόμευσης του κοινοβουλευτισμού. Η Ρόζα και Λημπκχνετ πχ είναι γνωστοί ΚΑΙ για την καταψήφιση της κήρυξης του 1ου ΠΠ. Προφανώς, αν είχαν μείνει στον κοινοβουλευτισμό, ούτε θα τους είχε περάσει στο νου να το κάνουν.
Και μερικές ιδέες για προβληματισμό.. Μία «ακραία» θέση φαντάζει πιο οικεία στο μέσο εργαζόμενο αν εκφράζεται από κόμμα πχ του 5% και το βουλευτή της γειτονιάς του. Ναι.. είναι «κακό» αλλά συμβαίνει… Άλλο… Πόσο ενδιαφέρον θα είχε το Δεκέμβρη του `08, να έβγαιναν βουλευτές και δημοτικοί σύμβουλο και να ζητούσαν τον αφοπλισμό της αστυνομίας και την απόσυρσης της από το κέντρο της Αθήνας;
Αντρίκο, υπάρχουν πολλών λογιών ενότητες.. Άλλο η κινηματική – αγωνιστική (που και αυτή είναι αναγκαία και δυστυχώς εκλείπει σε τεράστιο βαθμό) , και άλλο η πολιτική ή ιδεολογική ενότητα. Προφανώς αν θεωρείς πως πρέπει να υπάρχει ιδεολογική ενότητα για ενιαίο σχηματισμό, τότε δεν μπορείς να είσαι μέρος της πρότασης .. γι` αυτό και δεν συγκαταλέγω τέτοια κόμματα όπως το ΚΚΕ ή τα μλ. Αλλά ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το Μέτωπο αποδέχονται ένα πλαίσιο ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ενότητας. Σε αυτή τη βάση αναζητώ διέξοδο.. Και είμαι σίγουρος πως θα συμφωνήσεις πως ένα «αριστερίστικο» (θες;) κόμμα θα λειτουργήσει πιεστικά-βοηθητικά στην πολιτική εξέλιξη και του ΚΚΕ.
Ευρύτερε, άλλο «κίνημα», άλλο «κόμμα». Άλλες διαδρομές ακολουθούν οι κομματικές εξελίξεις και άλλες οι κινηματικές. Προφανώς μια φουσκονεριά του κινήματος θα δώσει πνοή και αέρα στα πανιά μας. Αλλά μήπως πρέπει να δούμε και το Ελληνικό ταμπεραμέντο; Σε αντίθεση με συνδικαλιστική ιστορία της Ισπανίας και Γαλλίας όπου ακόμα και σε χούντες ή πλήρη διάλυση της αριστεράς είχες μαζικά συνδικάτα, εδώ ο Έλληνας «χρειάζεται» ένα κόμμα να αισθανθεί πιο σίγουρος για να παλέψει ακόμα και την πλατεία της γειτονιάς του.
ΚΜ, αυτή η αγωνία με έκανε να γράψω αυτό το ποστ.. Πως άμα αφήσουμε τις εξελίξεις να συρθούν σε ατέρμονες εσωστρεφείς συνεδριάσεις γραφείων, τη βάψαμε…
You had me at «Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2004».
Λες να εχουμε δευτερη ευκαιρια? Θελει πολυ γερα στομαχια παντως.
Τα φιλια μου!
[…] ΑΝΤΑΡΣΥΑ … μέσω κάλπης! Σε αυτές τις εκλογές, πέρα από την επιβεβαίωση κάποιων πραγμάτων που ήδη ξέραμε, υπάρχουν, πλέον, και κάποια νέα δεδομένα. Η δομημένη απαισιοδοξία μου, αρχίζει να ραγίζει χάρις ένα σημαντικό αποτέλεσμα. Αυτή είναι η απρόσμενη «εισβολή» της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ναι.. δεν είναι η «μαζική επανεμφάνιση των μαζών στο προσκήνιο», αλλά ξαφνικά προστίθεται ένα μικρό εργαλείο στη φαρέτρα μας… κι όταν είσαι ισόβια, ακόμα και ένα κουτάλ … Read More […]
[…] Posted on 9 Νοεμβρίου, 2010 by gatouleas ΕΔΩ -με πολύ ενδιαφεροντα- σχόλια […]
Αριστερέ, τα βήματα δεν μπορούν να περιγραφούν από ένα ποστ σε μπλογκ, παρα μόνο μέσα από τις διαδικασίες του Μετώπου και της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ. Από την τόλμη και την πολιτική προσαρμοστικότητας μας…
plagal, παρα πολλους «έχει» αυτή η προοπτικη… για να δούμε 🙂
Αναρτώ και εδώ τα σχόλια που έθεσα για στο ίδιο κείμενο στο blog της ΕΟΣ.
1) Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν χαρακτηρίζεται από παραγοντίστικες έριδες και ανταγωνισμούς. Τα βασικά της προβλήματα είναι άλλα και έχουν να κάνουν με προβλήματα στις μεσοπρόθεσμες στρατηγικές των δύο κυρίως συνιστωσών της ΝΑΡ και ΣΕΚ. Αυτά τα προβλήματα δεν θα καταργηθούν με την δημοκρατική συγκρότηση και λειτουργία.
2) Η συνολική μετεκλογική στάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είναι πίσω από τις περιστάσεις στο βαθμό που με υπεροψία δεν δει τις μετατοπίσεις από ΚΚΕ και ΣΥΝ που είχε, δεν αναγνώσει τη κρίση στο ΣΥΡΙΖΑ και δεν πάρει πρωτοβουλίες για να μπορέσει να μιλήσει στο όνομα της όλης αριστεράς. Αυτό ισχύει για όλους στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ όχι μόνο για το ΝΑΡ.
3) Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν πρέπει κυρίως να απευθυνθεί στο Αλαβανικό μπλοκ. Ειδικά όσο το Αλαβανικό μπλοκ δεν τοποθετείται για το ίδιο, μια τέτοια προνομιμοποίηση κινδυνεύει να στερήσει από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ τη δυνατότητα να συνομιλεί με όλες τις υπόγειες τάσεις και διεργασίες στην αριστερά.
4) Η αδυναμία σύγκλισης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής δεν έγκειται σε κομματικές αγκυλώσεις και προσωπικές εμπάθειες και ανταγωνισμούς. Πρόκειται για δύο ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια σε κρίση. Εάν δεν μπορούν να ανασημασιοδωτήσουν καταρχάς το καθένα για τον εαυτό του και στη συνέχεια να δουν και το συνολικό τοπίο στην αριστερά καμία ενότητα δεν τους λύνει κανένα πρόβλημα.
5)Ως εκ τούτου δεν είναι αδιανόητο να τα βρουν ΣΕΚ-ΔΕΑ-ΚΟΕ-ΝΑΡ-ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ αλλά ούτε ντε και καλά ΠΡΕΠΕΙ να τα βρουν στη συγκυρία. Αυτό που πρέπει να κάνουν είνα να καταφέρουν να συνομιλήσουν προγραμματικά ενώπιων πραγματικών κοινωνικών και πολιτικών δυναμικών.
6) Κατά συνέπεια δεν αρκεί να πούμε το: ξεκινάμε με το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κάνουμε κόμμα μελών παραχωρώντας δικαιώματα και εξουσίες και στις ανταγωνιστικές της δυνάμεις, γιατί αυτό που θα προκύψει θα είναι κρισιακό εν τη γενέσει του.
7)Δεν θα πρέπει να μπερδέψουμε τα επίπεδα. Στο κοινωνικό επίπεδο θα πάμε με τους πάντες απέναντι στο μνημόνιο. Στο πολιτικό υπάρχει αναγκαιότητα ουσιαστικών προγραμματικών και μεσοπρόθεσμων συγκλίσεων στη γραμμή του αριστερού μετώπου σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Επίσης είναι απαραίτητη η ύπαρξη μιας σύγχρονης κομουνιστικής συνιστώσας που να υπερβαίνει τις σημερινές οργανώσεις εντός του μετώπου για να πετύχει κάτι τέτοιο.
8)Κανείς δεν ζητάει συγνώμες και κανείς δεν σκοπεύει στην άφεση αμαρτιών. Όμως οι δυνάμεις που στοιχήθηκαν στα ρεφορμιστικά σχέδια έτσι όπως αυτά κωδικοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια, «αντινεοφιλεθεύθερο μέτωπο», «ριζοσπαστική ανασύνθεση της αριστεράς» και σήμερα «αντιμνημονιακό μέτωπο» πρέπει τα ίδια να βρουν τον λόγο για τον οποίο θα θελήσουν να συμπράξουν με δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Αποκτά ενδιαφέρον ότι τη δεύτερη ημέρα μετά το στραπάτσο του Μετώπου, η ΕΟΣ επιλέγει να προβάλει αυτό το κείμενο το οποίο ήδη εντός μιας ημέρας περιβάλλεται και από έντονη δυναμική αποδοχής απο τον κόσμο. Περιμένω όμως να δω, φαντάζομαι και άλλοι πιο ουσιαστικά πράγματα.
Οι Συριζαίοι που συντάσσονται σήμερα με τον Αλαβάνο «κακοχαρακτηρίσθηκαν» και πληρώνουν σήμερα για τη συνεργασία τους με τον ΣΥΝ.
Θεωρώ ότι προέχει η συνεργασία της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ με τους Αλαβανικούς-όπως τους αποκαλείτε- σε μιά πορεία για την ένωση όλης της αριστεράς σε ενιαίο φορέα που θα πρωτοστατήσει στις εξαλίξεις Και τότε θ’ αναγκασθεί ν’ αλλάξει θέση- εκ των πραγμάτων- και το ΚΚΕ.
Με την πολυδιάσπαση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τις παρούσες συνθήκες θα πρέπει να καταγραφεί σαν θετική η εκλογική μετατόπιση αριστερών και προοδευτικών ψηφοφόρων στο ΚΚΕ.
Ανώνυμε, το μόνο που θέλω να σχολιάσω στην παρέμβαση σου, είναι πως το θέμα μας είναι άκρως «πολιτικό». Αφορά, δηλ, κόμματα, μέτωπα και πολιτικούς σχηματισμούς κι έτσι μια πολιτική μετεξέλιξη τους δεν μπορεί να είναι «αυθόρμητη» και «κινηματική».
Αντίθετα θα θεωρησω υποκριτική και πίσω από τις ανάγκες για όσες παρατάξεις παραπέμψουν στις κινηματικές καλένδες την «ενότητα» και «συνενόηση».
Να υπενθυμίσω πως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προέκυψε από μια προκύρηξη που μοιράστηκε στις πλατέιες «προς κάθε ενδιαφερόμενο», αλλά από ένα διάλογο οργανώσεων… και δε μπορεί να γίνει αλλιώς…
Έχουν τις διόδους επικοινωνίας, και , όπως επισημαίνω και στο ποστ μου, ΠΡΟΦΑΝΩΣ πρέπει το ΜΕΤΩΠΟ να αποφασίσει να «την ψάξει» εκτός ΣΥΡΙΖΑ.
Με αυτή τη λογική «καλώ» (;) ή μάλλον, εύχομαι… να ξεπεραστούν εντάσεις και έριδες παρελθόντος ώστε να κάτσουν να «τα βρούνε»…
Τουλάχιστον, σε ένα πράγμα φαίνεται να συμφωνουν… Πως ο όποιος σχηματισμός με ή χωρίς Μέτωπο, δεν μπορεί να έιναι, πια, μια συνενόηση οργανώσεων, αλλά απαιτεί μέλη και ζωντανές τοπικές οργανώσεις…
ΥΓ Αφού «γουστάρεις» να συμμετέχεις συγκροτημένα σε ένα ιντερνετικό διάλογο σε πολλά μπλογκ, σου προτείνω να χρησιμοποιείς ένα πάγιο ψευδώνυμο για να υπάρχει συνέχεια στους συλλογισμούς σου..
Ελένη Βασιλάκη, μερικές φορές μου φαίνεται πιο «ρεαλιστικό» να οραματίζομαι το σοσιαλισμό, παρά την «Παναριστερά». Κατ` αρχήν πρέπει να μάθουμε να θεωρούμε λογική την υπάρξη κι άλλων αριστερων κομμάτων εκτός από την αφεντιά μας… όπου κι αν ανήκει ο καθένας μας…
Αν καταχτήσουμε τη δυνατότητα κινηματικής συνεργασίας ΙΣΩΣ προκύψει σε πραγματική βάση και η πιθανότητα ενιάιου πολιτικού φορέα.
Να υπενθυμίσω πως 2 αιώνες καπιταλιμσού ΠΑΝΤΟΤΕ υπήρχαν πολλά ρεύματα της αριστεράς και μπόρεσαν και έκαναν ακόμα και σοσιαλιστική επανάσταση στη Ρωσία, ΧΩΡΙΣ ενιαίο πολιτικό φορέα… κι όχι όπως προσπαθεί να πείσει το ΚΚΕ πως υπάρχει μόνο ένα και οι άλλοι είναι ρεφορμιστές ή προδότες..
Μέχρι τότε.. ας κάνουμε αυτό που μπορεί ο καθένας μας..