ένα αφρικάνικο παραμύθι για το κολιμπρί…
Δημοσιεύθηκε: 21 Ιανουαρίου, 2009 Filed under: africa, παραληρήματα | Tags: περιβάλλον, ποιητικη αδεια, πολιτικη, αν-ηθική 14 Σχόλια
Στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς στο δάσος, λέει το αφρικάνικο παραμύθι, όλα τα ζώα τρέχουν να ξεφύγουν από τη φωτιά εκτός από ένα κολιμπρί, το οποίο παίρνει μια σταγόνα νερό στο ράμφος του και τη ρίχνει στη φωτιά.
«Είσαι τρελός, δεν θα σταματήσεις την πυρκαγιά», του λέει ένα ζώο. «Το ξέρω», απαντά το κολιμπρί, «όμως κάνω αυτό που μου αναλογεί».
…από ΤΑ ΝΕΑ 21/1/2009
Gatouleas 
βασικά δεν είναι καλό αυτό…. αλλά και εγώ τώρα τελευταία έτσι αισθάνομαι ότι κάνω… :-s
Αν όμως τα κολιμπρί γίνουν πολλά; Και αν όλα ρίξουν από μια σταγόνα;
Αγριεμένο ποτάμι θα γίνουν και όχι μόνο θα σβήσουν τη φωτιά αλλά θα τα πνίξουν όλα…
Γι` αυτό μου αρέσουνε τα παραμύθια.. Γιατί μπορείς να τα δεις από πολλές μεριές. Άλλος να βλέπει τη καταστροφική φωτιά, άλλος το μαζικό φευγιό κι άλλος το μοναχικό κολιμπρί. …Και το φευγιό είναι δειλία ή σωφροσύνη; Και το κολιμπρί είναι τρελό ή ηρωικό; Ή μήπως δεν υπάρχουν φωτιές και τρέλες, παρά μένουμε έκθαμβοι από την απλότητα του «να κάνω αυτό που μου αναλογεί»;
Κι όλα αυτά σε μια παράγραφο…
θαυμασιο.
Τελικά το μέγεθος δεν παιζει ρόλο.Αν και μικρο συμπάθητικο θα το ελέγα αυτό το παραμυθι,αλλά στη σημερινή κοινωνία αυτό το μοναχικό κολιμπρί θα επιβίωνε;Προσωπικά πιστεύω πως όταν κάποιος κάνει την αρχή για κάτι μεγάλο και πιστεύει σε αυτό που κάνει.. τα καταφέρνει,αλλά το θέμα σε αυτό το παραμύθι δεν είναι τι κάνει το πουλί,αλλά το τι κάνουνε τα υπόλοιπα ζώα,γιατί λίγο πολύ όλοι έχουμε βρεθεί στην πλευρά των υπόλοιπων ζώων..πολλές φορές προτιμούμε το εύκολο και το απλό..Δεν είμαι και ο καταληλότερος άνθρωπος ως προς τις σωστές επιλογές,αλλά αυτό που σίγουρα λαμβάνω ,όταν βρεθώ στη μειοψηφία,είναι ένα συναίσθημα λύπης Η μελαγχολίας.’Οταν προσπαθώ να κάνω το «σωστό»,ενώ όλοι οι άλλοι απλά σταματούν να προσπαθούν τότε..αρχίζω να «μετράω» και να «ζυγίζω» και έτσι έχω αυτές τις επιλογές: 1)είμαι «σωστός» και πρέπει να συνεχίσω αυτό που κάνω έτσι ώστε να «ξυπνήσουν» και οι άλλοι 2)είμαι «σωστός» και όλοι οι άλλοι είναι «λάθος» και δεν μπορώ να τους διορθώσω,έτσι προσπαθώ ως το τέλος και ίσως καταφέρω το ακατόρθωτο 3)όλοι οι άλλοι είναι σωστοί και εγώ είμαι το «λάθος» στοιχείο στην όλη κατάσταση,άρα σταματάω 4)πολεμάω για να αποδείξω κάτι..χωρίς να ξέρω το γιατί και ευελπιστώ πως το αποτέλεσμα θα με δικαιώσει 5)σταματάω και γίνομαι και ‘γω ένα ακόμη από τα υπόλοιπα «ζώα» και τρέχω μακρυα απο τη «φωτιά» γιατί βλέπω ότι το ακατόρθωτο είναι ακατόρθωτο ξέροντας πως κανένας δεν θα με κατηγορήσει γιατί απλά ακολούθησα τα ένστικτα επιβίωσης μου ‘Οτι και να γίνει στο τέλος κανείς δεν μπορεί να μου αποδείξει κάτι,ίσως να μην μπορώ να αποδείξω ούτε εγώ κάτι στους άλλους..μπορεί να μην καταφέρω ποτέ να δω το «σωστό» η το «λάθος»,αυτό που έχει σημασία όμως είναι ο καθένας μας να έχει έναν δικό του κώδικα περι ηθικού-ανήθικου λάθους-σωστού κ.τ.λ.Δεν μπορώ να κρίνω τους άλλους για αυτό που κάνουν όποια και να είναι η στάση τους…είτε «τρέχουν» είτε προσπαθούν να κάνουν αυτό που κρίνουν «ανάλογο»,αυτό που μπορώ να κάνω όμως είναι να βρώ «αυτό που να μου αναλογει» σύμφωνα με την συνείδηση μου είτε τρέχω είτε προσπαθώ κι έτσι την επόμενη φορά είτε δεν θα φοβηθώ και δεν θα αναρωτηθώ κάνοντας το «σωστό» όπως το είχα ήδη κάνει και την προηγούμενη φορά είτε θα αλλάξω στάση και θα κάνω τη διαφορά.Αυτό που μετράει πάνω από όλα όμως είναι πως κάθε μου πράξη έχει τις συνέπειες τις..μπορεί να σώσω το «δάσος» μου Η να χαθώ μαζί του..τουλάχιστον όμως θα είναι η επιλογή μου..μπορεί και να τρέξω και να αναρωτιέμαι μια ζωή «τι θα είχε γίνει αν…»Το σίγουρο είναι πως τώρα πια η πλειοψηφία δεν μετράει..ούτε με καθησυχάζει η δικαιολογία «αυτό κάνουν και οι άλλοι»,άρα ας τρέξω..προτιμώ να χαθώ προσπαθώντας ίσως να τα καταφέρω..αλλά ακόμα και αν δεν τα καταφέρω κάποιοι θα με θυμούνται είτε ως τον χαζό και ξεροκέφαλο που έκανε αυτό που πίστευε,είτε ως αυτόν που τουλάχιστον προσπάθησε και πίστεψε σε κάτι ανώτερο από τον εαυτό του..σε μια ιδέα μεγαλύτερη από αυτόν κι έτσι θα έχω κάνει το σωστό και θα ζώ για πάντα στις καρδιές των άλλων.
Γιατί είμαστε τόσο σίγουροι πως το κολιμπρί πεθαίνει; Μπορεί μετά από πολλές προσπάθειες να μην έσωζε το δάσος, βέβαια, αλλά να μη σκοτωνότανε κιόλας.
Θα ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα πως δεν υπάρχει δίλημμα μεταξύ επιβίωσης και ηθικής αλλά ηθικού και ανήθικου τρόπου επιβώσης…
Εξαιρετική σκέψη, σ’ευχαριστώ..
Στην κοινωνία που ζούμε..πως να ζήσει?Ακόμα και αν τα καταφέρει ποιος μας διαβεβαιώνει ότι τα άλλα ζώα θα το αφήσουν ζωντανό?Η ακόμα χειρότερα μπόρει την επόμενη φορά το ίδιο κολίμπρι να είναι ένα από τα υπόλοιπα ζώα…Η θυσία του μπορεί να μας «ξυπνήσει»..εάν ζει και βλέπουμε την ζωντανή απόδειξη της αποτυχίας του μόνο δισταγμό θα μας προκαλέσει όταν ξεσπάσει μια 2η «φωτιά»,άρα η όλη του προσπάθεια γίνεται κοπανιστός αέρας!
Αρά; ….. αφήνω στην άκρη τα «ίσως», τις «προϋποθέσεις» και κάνω «αυτό που μου αναλογεί»! …. Γι` αυτό μου αρέσει αυτό το παραμύθι. Ξανακαταλήγω στην τελευταία φράση του…
Αυτό κράτησα κι εγώ. Εδώ είναι όλο το ζουμί…
@Ρόζα, σ` ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις σου και, πραγματικά, χαίρομαι όταν τέτοιες μικρές αλλά μεστές «ιστοριούλες» δημιουργούν συζητήσεις και αναζητήσεις..
Κάνεις αυτό που σου αναλογεί….
το πιο όμορφο πουλί στο πλανήτη!!
και το πιο έξυπνο…