Αντίο Lou Reed… ήσουν τόσο Vicious

Φεύγουν οι τελευταίοι μεγάλοι.

Ο Λου Ριντ ήταν από αυτή την εκλεκτη κατηγορία που δεν ξεφτιλίστηκε, δε «σαπισε», αλλά προσπάθησε να μείνει μαχιμος μέχρι το τελος του.

Τον θυμάμαι σε αυτή θρυλική συναυλία στο γήπεδο της Λεωφορου Αλεξάνδρας μαζί με τον Μπάουι πως έπαιξε τα τραγούδια του με τα λιτά μαυρα ρούχα του.

Έτσι όπως αρμόζει σε ένα ροκερ…

Χωρις φιοριτούρες..

Αυτός και η κιθαρα του… Η μουσική και το κοινό του…

Ζούμε σε μια περίοδο τρανζιτ…

Τα»μεγαλα» είναι στο παρελθόν και στο μέλλον.. Αλλά ζούμε στο τέλμα.. στην ανυπαρξία.

Θα σε αναπολούμε Λου Ριντ..

Θα είσαι μέρος της έμπνευσης για το λαμπρο αύριο…

Τα λέμε σε κανα μπαράκι…

Van Der Graaf Generator – Killer

Οι Van Der Graaf Generator κλείνουν αυτό το Love & Hate αφιέρωμα μου.

Ήταν η «ψαγμένη» μου προτίμηση στην εφηβεία. Ήταν αυτοί οι περίεργοι που, στα 1970, δεν φαζαραν με την κιθάρα, δεν ακολουθούσαν τον απλό, καθαρό δρόμο του βρώμικου ροκ, αλλά το έψαχναν μέσα από εγκεφαλικές επινοήσεις… στίχων και μουσικής.

Ένα κομμάτι μουσικών διαμόρφωσε γύρω από την progressive rock ένα ρεύμα μουσικής που δύσκολα μπορεί να κοπιαριστεί, δύσκολα μπορεί να δουλευτεί κι ένα σημερινό revival τους.

Σήμερα μου φαίνεται απίστευτα πρωτόλειο, άκομψα καταθλιπτικό, εντελώς εφηβικό ροκ.

Παρ` όλα αυτά δεν είναι μόνο λόγοι ρετρο που ξαναγυρνώ – φορές – σε αυτό.

Είναι μια αναζήτηση που έχει μείνει ημιτελής.

Είναι οι αλλαγές στο τραγούδι που το μετατρέπουν σε μια μικρή ιστορία.

Είναι η κατανόηση της πορείας σου που σου δίνει δύναμη και ηρεμία να συνεχίσεις.

Μετακόμισε ο «Σίσσυς»

Μετακόμισε ο τελευταίος «ένοικος» του από πάνω ορόφου, ο «Σίσσυς». Αυτός ο κατάλευκος γάτος με το ντροπαλό νιαούρισμα. Ο Βασίλης, ο φοιτητής-«συγκάτοικος» του «Σίσσυ» δεν τα έβγαζε πέρα με το νοίκι και το εγκατέλειψε (ο τρίτος μέσα ένα χρόνο που αφήνει το σπίτι του στην πολυκατοικία για τους ίδιους λόγους).

Μαζί με το Βασίλη, όμως, χάσαμε και τον χαριτωμένο γείτονα.

Δυστυχώς, ο Βασίλης είχε παρεξηγήσει το «διακριτικό» στυλ του γάτου του και του έδωσε γυναικείο όνομα. Κάποιοι θα τον λέγανε και τελειωμένο φλώρο… Ίσως φταίει, βέβαια, που τις είχε φάει και μια-δυο φορές από τη δικιά μου όταν δοκίμασε ο φουκαράς να την προσεγγίσει.

Ο «Σίσσυς», λοιπόν, με υποδεχότανε κάθε βράδυ με το πνιχτά νιαουρίσματά του. Ο Βασίλης έλειπε όλη μέρα στη σχολή και μετά στο «Γρηγόρη» που δούλευε ντελίβερι και έμενε μονάχος του. Οπότε το καλωσόρισμα του, είχε γίνει συνήθεια..

Κάτι τέτοιες μικρές λεπτομέρειες είναι που τις θεωρείς «δεδομένες» και μετά σου λείπουν…