ιντερμέδιο

Είναι από αυτές τις στιγμές που αισθάνεσαι «κάτι» στον αέρα…

Αν και νωρίς απόγευμα, ήξερα πως αυτή η κοπελίτσα κάπου πήγαινε… Κάπου γλυκά και με προσμονή… Το έβλεπα στα μάτια της. Αυτά τα μάτια τα ζηλεύω τόσο…

Φόραγε μαύρα ρούχα… όχι τα καθημερινά, τα «καλά» μαύρα ρούχα… και όταν το λεωφορείο σταμάτησε όλα ξεδιάλυναν.

Την περίμενε στη στάση με μια προσμονή που δεν μπορεί να γραφτεί ή να ζωγραφιστεί. Είχε γυαλίσει το σκουλαρίκι στο αυτί του και είχε φτιάξει με περίσσια υπομονή το τζελ στα καρφάκια του…

Είναι η ανυπομονησία των πρώτων ραντεβού που κάνει τα γόνατα να τρέμουν;

Και οι δυο μαζί , βία έφταναν τα σαράντα…

Να φταίει η ηλικία που ξεχνάς πόζες, που το «θέλω» σε κρατά άγρυπνο μέχρι το πρωί;

…

(Μακριά παύση με αντικρουόμενες εικόνες και συναισθήματα…)

…

(ο κέρσορας αναβοσβήνει…γράψε!)

… Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

για τα γράμματα του Ρεμπώ…

η αρχή τών χειρογράφων τού Credo in Unam "Πιστεύω σε Μία (Θεά)"

Μάλλον θα φταίει το φθινόπωρο και αυτή η μουντάδα που ανακουφίζει το σώμα και το πνεύμα για τη διάθεση μου, αλλά σίγουρα έπαιξε ρόλο ένα κείμενο της Χάρης για τα γράμματα του Ρεμπώ… όλα ξαναζωντάνεψαν μέσα μου μαζί με τη ζωή κάποιου άγνωστου 2 αιώνες πριν… δεν πρέπει να διαβάζεις γράμματα που δεν απευθύνονται σε σένα, γιατί παραβιάζεις μια ιερή ιδιωτικότητα και γίνεσαι ένας ηδονοβλεψίας στα αισθήματα άλλου… τα δικά μου τα έκαψα στα 23 μου στο Θησείο …μάλλον… κείμενα που τα έγραψα νύχτες ανάμεσα σε ύπνο και ξύπνιο… γράμματα σε Εκείνη… σε Μένα… στον Κόσμο… στους Υπηκόους μου… αλλά ποιος δεν γράφει προς το Σύμπαν σε αυτή τη γλυκιά εφηβεία… ..τέλος…. τα έκαψα στα 23 μου… τέλος… ο Ρεμπώ ήταν καλλιτέχνης αλλά και ήρωας καλλιτεχνικού έργου, έγινε Ρωμαίος με διαφορετικό φινάλε, δεν αυτοκτόνησε αλλά έζησε… προσπάθησε να ζήσει .. ήταν νεκρός και πέθανε δυο φορές όταν αρνήθηκε την εφηβεία του, αρνήθηκε την ποίηση και αποφάσισε να ζήσει, τότε πέθανε, όταν αποφάσισε να Ζήσει… ο Ρωμαίος μεταφέρει την κατάρα που δεν αυτοκτόνησε και στα 37 πεθαίνει από αρρώστιες του σώματος, όχι ο Ρωμαίος αλλά ο Ρεμπώ… ακούω φωνές από φίλους να μου λένε γιατί δε γράφω για αυτά που είμαι, αλλά το κάνω με όσες δυνάμεις έχω, ξέρω πως χρειάζομαι παραπάνω αλλά πως να μπεις στην καρδιά αν δε σκίσεις το δέρμα σου, προσπαθώ και γράφω τα «εύκολα», τα δύσκολα θα έρθουν σιγά σιγά, όταν προσπάθησα να δραματοποιήσω Ρεμπώ, όταν μετέφραζα Μόρισον, όταν ανακάλυπτα πως δεν υπάρχει Τέλειος Έρωτας παρά μόνο Θάνατος… ακούω να μιλάνε τα παιχνίδια που έπαιξα και γέλασα, τα αγγίγματα που έκαναν τη ψυχή μου να πετάει, για όλα αυτά που συνέθλιψα για να θραφώ και να γελάσω στη μούρη τους, τα υλικά της ζωής μου… έπρεπε να κανιβαλίσω πάνω τους και έγινα κανίβαλος .. ξανά σε focus… Ρεμπώ… θα διάβαζα κρυφά γράμματα του Σέξπιρ και  του Λόρκα…  θα κρυφοκοίταζα τον βουρκωμένο έφηβο όταν λέει «σ` αγαπώ» ή «μη φεύγεις».. το έχω κάνει στον εαυτό μου… πλέον δεν υπάρχω….

Alles In Ordnung…

Θα ` θελα να ήξερα την κατάσταση μου…

…Παρακαλώ, μη με περιγελάτε:

Είμαι ένας ανόητος,

Ξεμωραμένος γέρος,

…και, για να είμαι ειλικρινής,

Φοβάμαι πως δεν είμαι στα καλά μου.

Μη με κοροϊδεύετε…

Σέξπιρ… Βασιλιάς Ληρ

Πράξη 4^η, Σκηνή 7η