φεστιβάλ Άμεσης Δημοκρατίας στη Θεσσαλονίκη
Δημοσιεύθηκε: 10 Σεπτεμβρίου, 2010 Filed under: events | Tags: παιχνιδια, πολιτικη, αλλού, θέατρο, μουσικη Σχολιάστε
Σήμερα τελειώνει το τριήμερο φεστιβάλ της Άμεσης Δημοκρατίας στη Θεσσαλονίκη. Δυστυχώς ήταν μεσοβδόμαδα και μου ήταν αδύνατο, λόγω δουλειάς, να το παρακολουθήσω.
Από τη θεματολογία και μόνο, φαίνεται ένα άκρως ενδιαφέρον γεγονός με πολλές συζητήσεις για την κρίση, την εργασία και για διαμόρφωση «άλλης πρότασης», καθώς και πολλά «εργαστήρια» για διάφορες δραστηριότητες… από τον αντιεθνικισμό ως τη μουσική.
Παράλληλα υπήρχαν θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες, ενώ εντύπωση που προκάλεσε η ένταξη δραστηριοτήτων για μικρά παιδιά…
Την Τετάρτη υπήρχε παραμύθι με πηλοπλαστική, χθες περιήγηση στο δάσος με πειράματα φυσικής, ενώ σήμερα θα γίνει μουσικό παραμύθι με θεατρική συμμετοχή…
Μου φαίνεται, εκεί θα την άραζα…
Αλλά ρε παιδιά…. Φεστιβάλ για την εργασία, μεσοβδόμαδα;
Δεν μπορούσε να πάει με Σαββατοκύριακο; Έστω κι αν ήταν κουτσουρεμένο το Σάββατο λόγω της αυριανής διαδήλωσης, δεν υπήρχε και η Κυριακή;
Τεσπά…
Ας γίνονται, έστω και μισερά..
Tim Curry – I`m Goin` Home (από το Rocky Horror Picture Show)
Δημοσιεύθηκε: 9 Αυγούστου, 2010 Filed under: cinema, το τραγουδι της εβδομάδας | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, ερωτισμός, θέατρο, μουσικη, videos Σχολιάστε
Το Rocky Horror Picture Show ξεκίνησε το 1974 σαν μια off-Broadway θεατρική παρωδία ταινιών τρόμου.
Τραβεστί εξωγήινοι από τον πλανήτη Τρανσυλβανία προσπαθούν να «διαδώσουν» μια πανσεξουαλική-ερωτική διάθεση στους γήινους. Τα πειράματα γενετικής για την κατασκευή του «τέλειου» γκόμενου από τον Frank-N-Furter μπερδεύουν μύθους βρικολάκων με Φρανκεστάιν.
Ένα χρόνο μετά μεταφέρεται στον κινηματογράφο και ενώ πατώνει στα εισιτήρια, διαμορφώνει ένα σταθερό φανατικό κοινό. 35 χρόνια μετά, προφανώς, έχει μεταλλαχτεί σε μια επιθεωρησιακα «προκλητική» παράσταση.
Όμως, προσωπικά, παθαίνω πλάκα με την πληθωρική ερμηνεία του Tim Curry στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Τι εμφάνιση…
Τι δύναμη…
Τι φωνάρα….
Απολαύστε τον στo I’m Goin’ Home από την τελική σκηνή.
Κωνσταντίνος Μάριος: 1955-2009
Δημοσιεύθηκε: 18 Οκτωβρίου, 2009 Filed under: events | Tags: Σεξπιρ, αυτοδιοικηση, για δες τι εμαθα, θέατρο 1 σχόλιο
Οι περισσότεροι από σας είναι φυσικό πως δεν θα γνωρίζουν ποιος ήταν ο Κωνσταντίνος Μάριος. Ακόμα κι εγώ πληροφορήθηκα το θάνατο του πριν από δυο μέρες, μέσα από μια συζήτηση για το ποιοτικό, περιφερειακό θέατρο.
Ο Κωνσταντίνος Μάριος ήταν ηθοποιός της γενιάς του Ασκητικού Θεάτρου της δεκαετίας του `70, που έβγαλε πολύ σημαντικούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες όπως Άννα Πολυτίμου, Γιάννης Σιαμσιάρης, Σταμάτης Κραουνάκης, Σπύρος Μπιμπίλας, Κοραής Δαμάτης, Τάκης Τζαμαριάς, Γιώργος Κροντήρης και άλλοι. Χωρίς να έχει δει κάποια δουλειά τους, θεωρείται πως ήταν μια ελληνική εκδοχή του Φτωχού Θεάτρου του Γκροτόφσκι. Ένα θέατρο συνειδητά λιτό, που καταργεί τη διάκριση θεατή και ηθοποιού ενοποιώντας σκηνή και ακροατήριο, μετατρέποντας το θέαμα σε παράσταση… δηλαδή μια τελετουργική σχέση ανθρώπων βασισμένη στα σώματα των ηθοποιών και μόνο. Κάθε τι περιττό αφαιρείται… Το σώμα του ηθοποιού θα αναδείξει τη θάλασσα ή την έρημο, την πολύβουη πλατεία ή το απομονωμένο μπουντρούμι.
Ο Κωνσταντίνος Μάριος ήταν υπεύθυνος για τη δημιουργία του ΔΗΠΕΘΕ Χίου και την ανάδειξη του σαν ένα από τους πιο πλούσιους οργανισμούς ανάδειξης θεάτρου αλλά και ηθοποιών στα τέλη της δεκαετία του `90. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ο, κατά Gatoulea, Antichrist
Δημοσιεύθηκε: 14 Οκτωβρίου, 2009 Filed under: cinema | Tags: περιβάλλον, πολιτιστικη βιομηχανια, τα κολληματα μου, ερωτισμός, θέατρο 7 ΣχόλιαΣημείωση 1: Έχω γράψει δύο ακόμα ποστ για την ταινία… Το Η Πρώτη Εντύπωση αφορά την αίσθηση που μου έδινε η συζήτηση για την ταινία ΠΡΙΝ τη δω. Το Μόλις Γύρισα από τον Κινηματογράφο είναι ένα σχόλιο – περισσότερο τσαντίλας – για τις απίθανες υπερβολές που συνοδεύουν την ταινία και που θα μπορούσαν να αποτρέψουν κάποιους να την δουν. Όσο απομακρύνομαι από τη μέρα της προβολής και μετά από συζητήσεις που είχα με ανθρώπους που διαμόρφωσαν ακόμα και διαμετρικά αντίθετες απόψεις, άρχισα να ανακαλύπτω κάποιες διαφορετικές πλευρές της.
Αυτή είναι η χρησιμότητα του σημερινού νηφάλιου(;) σχολιασμού.
Σημείωση 2: Το ποστ αφορά συζήτηση για την ταινία και έχει spoilers (αποκαλυπτικά στοιχεία).
Σημείωση 3: Σας προτείνω να διαβάσετε κάποιες συνεντεύξεις, σχόλια και κριτικές. «Είναι τρομαχτική η γυναικεία σεξουαλικότητα» Λαρς Φον Τρίαρ, «Με έλεγαν Μάγισσα» από τον Old Boy, «Αντίχριστος: Παραλήρημα μισογυνισμού ή παρεξηγημένο αριστούργημα» συζήτηση στην Ελευθεροτυπία, «Ο μεσαίωνας της πρωτοπορίας» από τον Δ. Δανίκα, αλλά και σχόλια κοινού στο Cine.gr.
Πόσο χαίρομαι που διαφωνώ πλήρως με τους εκφραστές και της «παλιάς» αλλά και της «εκσυγχρονισμένης» αριστεράς, Δανίκα και Ρεπούση…
ΠΡΟΟΙΜΙΟ
Πριν δω την ταινία, πίστευα πως ήταν ένα σχόλιο για τη σχέση ανθρώπου και φύσης, όπου η φύση νοείται όχι σαν ντεκόρ, «περιβάλλον χώρος», αλλά σαν πηγή των πάντων και συνεχίζει να «υπάρχει» μέσα μας.
Η σύγκρουση γυναίκας – άνδρα αποκτούσε, απλά , μια διαφορετική οπτική των πραγμάτων και η αποξένωση του ανθρώπου από τη φύση του, ήταν η αιτία της Κόλασης του.
Μέσα, όμως, από συζητήσεις άρχισα να ανακαλύπτω κάποιες εντελώς διαφορετικές απόψεις. Οι διαφορές τους, μάλιστα, δεν είχαν αφετηρία τη θετική ή αρνητική εικόνα για την ταινία. Κάποιες σκόρπιες που θυμάμαι, ήταν: Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
ένας γίγαντας στη Νάντη
Δημοσιεύθηκε: 9 Ιουνίου, 2009 Filed under: για τα μάτια σου (και όχι μόνο) | Tags: παιχνιδια, πολιτιστικη βιομηχανια, για δες τι εμαθα, θέατρο, videos 3 ΣχόλιαΤην Παρασκευή δόθηκε μια εκπληκτική παράσταση στους δρόμους της Νάντης στη Γαλλία από το Royal De Luxe[1], μια ομάδα ιδιότυπου θεάτρου δρόμου από γιγάντιες μηχανικές μαριονέτες. Η ομάδα λειτουργεί από το 1979 και έχει εμφανιστεί σε πολλές χώρες του κόσμου.
Το θέμα της παράστασης ήταν ένας δύτης που στο ναυάγιο του Τιτανικού θάβει τη νεκρή αδερφή του αλλά ανακαλύπτει πως έχει μια ανιψιά κρυμμένη κάπου στην Ισλανδία. Έτσι ξεκινά να τη βρει. Η παράσταση είναι ενταγμένη στο φεστιβάλ Estuary 2009.
Το βίντεο είναι από την εμφάνιση της ομάδας στο Λονδίνο το 2006 και την παράσταση «Ο Ελέφαντας του Σουλτάνου».
Πόσο ζηλεύω όλους αυτούς τους τυχερούς θεατές….
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
η επίθεση στο θεάτρο για την Κούνεβα: μια θλιβερή απόδειξη της ανυπαρξίας
Δημοσιεύθηκε: 18 Μαΐου, 2009 Filed under: Κούνεβα | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, πολιτικη, αριστερα, θέατρο, strikes 2 ΣχόλιαWhen all else fails, we can whip the horse`s eyes…and make them sleep…and cry…
The Celebration Of The Lizard, Jim Morrison
Την περασμένη εβδομάδα παρακολουθήσαμε ένα γελοίο διαγωνισμό στο όνομα της τέχνης και του πολιτισμού. Όχι! Δε μιλώ για τη Eurovision, γιατί οι ίδιοι οι διοργανωτές της έχουν παραδεχθεί πως πρόκειται για ένα «πανηγυράκι» μουσικής. Μιλώ για το διαγωνισμό ηλιθίων που στήθηκε πάνω στο θεατρικό έργο «Το Κίτρινο Σκυλί». Προσπάθησα να αντισταθώ… Να το παρακάμψω… Αλλά ας δούμε τα γεγονότα από την αρχή και να προσπαθήσω να συμβάλλω με κανα-δυο κριτήρια στη συζήτηση.
«Επίθεση με μπογιές στο «Από Μηχανής Θέατρο» πραγματοποίησε ομάδα 20-25 νεαρών, το βράδυ της
Κυριακής, μισή ώρα πριν από την έναρξη της παράστασης, «Το κίτρινο σκυλί», έργο του Μισέλ Φάις επηρεασμένο από τη δολοφονική επίθεση κατά της μετανάστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα.
Η παράσταση, που τελικά αναβλήθηκε λόγω της επίθεσης, ξεκινούσε στις 10.15 το βράδυ. Στις 9.45 οι δράστες της επίθεσης, μπήκαν στο θέατρο, πέταξαν μπογιές και έγραψαν συνθήματα φωνάζοντας «βγάζετε λεφτά από τον πόνο της Κούνεβα», «κάνατε αστικό θέμα την Κούνεβα» και άλλα..» Ελευθεροτυπία 11/5/2009
Τι έχουμε εδώ, λοιπόν; Κατά την κρίση μου μια παρέα βλακέντιων, διανοούμενων της πλάκας, επαναστατών «εξ αποκαλύψεως», wannabe κατόχων του ελληνικού κοπιράιτ της εξέγερσης και τεμπέληδων εκ πεποιθήσεως σηκώθηκαν μια μέρα από τη νάρκη τους, νόμισαν πως είχε ξημερώσει η Αναρχική Δημοκρατία, είχαν λύσει όλα τα προβλήματα, των αφεντικών, του πολέμου, των άθλιων συνθηκών εργασίας και διαβίωσης και αποφάσισαν να λύσουν τα ζητήματα του πασιφισμού στη λογοτεχνία και της θεατρικής βιομηχανίας.
Από την άλλη, βέβαια, έχουμε μια σειρά δημοσιογράφων και πολιτικών που ζουν στη δική τους Σοσιαλιστική Δημοκρατία. Ξαφνικά, αφού έλυσαν όλα τα ζητήματα της κρατικής καταστολής, της οπλοφορίας των δολοφόνων μπάτσων, τις ελεγχόμενης βιομηχανίας της πληροφόρησης, της «πνευματικής ιδιοκτησίας» και του ελεύθερου ίντερνετ, ξύπνησαν το επόμενο πρωί και ανακάλυψαν πως ο βασικός τους εχθρός στρατοπεδεύει στα Εξάρχεια και ετοιμάζεται να καταλύσει τη δημοκρατία. Αλλά για αυτούς θα τα πούμε πιο κάτω. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
μια ανάσα, μία σκέψη…
Δημοσιεύθηκε: 7 Ιανουαρίου, 2009 Filed under: παραληρήματα, μαθητές 2008 | Tags: πολιτικη, για δες τι εμαθα, θέατρο Σχολιάστε
Σήμερα στα ΝΕΑ διάβασα κάποιες σκέψεις του ηθοποιού Φίλιππου Σοφιανού. Πέρα από την κριτική που κάνει στο πολιτικό σύστημα, θα ήθελα να τονίσω μια διαπίστωση που με βρίσκει 1000% σύμφωνο:
«Ζούμε σε ένα κράτος εχθρικό»…
Ας πάρουμε μια ανάσα και ας το σκεφτούμε λίγο παραπάνω… Ζούμε σε ένα κράτος εχθρικό…
«Οι νέοι της Ελλάδας δημιούργησαν ένα κίνημα που βγήκε από την καταπίεση. Η πηγή του κακού δεν είναι ούτε οι ρασοφόροι, ούτε οι κουκουλοφόροι. Ζούμε σε ένα κράτος εχθρικό που μας ξεζουμίζει συναισθηματικά και οικονομικά και επιτρέπει τη δράση ενός παρακράτους. Οι υπουργοί κλέβουν από τις τσέπες του λαού γιατί, λένε, θέλουν να εξασφαλίσουν το μέλλον των παιδιών τους. Και το εξοργιστικό αυτής της υπόθεσης είναι ότι κάποιοι θα ψηφίσουν ξανά το πολιτικό κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία και ευθύνεται για όσα συμβαίνουν σήμερα. Και το οποίο θέλησε να καταχραστεί δημόσιο χρήμα επειδή το ίδιο έκαναν και οι προκάτοχοι της εξουσίας»
Φίλιππος Σοφιανός ΝΕΑ 7/1/2009
ένα ρεβεγιόν διαφορετικό… ένα ρεβεγιόν ελπίδας
Δημοσιεύθηκε: 31 Δεκεμβρίου, 2008 Filed under: events, παραληρήματα, μαθητές 2008 | Tags: πολιτικη, για δες τι εμαθα, διαδωσε το, θέατρο ΣχολιάστεΑποχαιρετάμε το 2008 με μια ελπιδοφόρα σειρά κινήσεων… Οι δράσεις των ηθοποιών και των σπουδαστών δραματικών σχολών για τη δολοφονία του Αλέξη, ξαναφέρνουν στο προσκήνιο την Πολιτική με Π κεφαλαίο. Όχι
από την παράσταση "Βιοπαλαιστής στη Στέγη"
μια συντεχνιακή δράση, ούτε μια πολιτικάντικη κίνηση μελλοντικών βουλευτών, αλλά μια προσπάθεια δημιουργικού δεσίματος πολιτικής παρέμβασης και επαγγελματικής δραστηριότητας. Ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή…
Το προπερασμένο Σαββατοκύριακο πάνω από 13 θέατρα δέχτηκαν την ειρηνική εισβολή σπουδαστών δραματικών σχολών για διαδηλώσουν τη συμπαράσταση τους στην εξεγερμένη μαθητική νεολαία… να συνεισφέρουν κι αυτοί με τον τρόπο τους στην εκδήλωση αγανάκτησης ενάντια στην Εξουσία. Άνοιγαν ένα πανό και διάβαζαν μεταξύ άλλων:
«Τότε που καίγονταν δάση και όχι μαγαζιά, τότε που δεν μας επιτρεπόταν να φανταστούμε έναν αξιοπρεπή μισθό για την εργασία μας, τότε που το κεράκι της εκκλησίας γινόταν οικόπεδο, τότε που η οικονομική κρίση απέλυε χιλιάδες ανθρώπους, τότε που οι επιθυμίες μας χωρούσαν σε εορτοδάνεια, τότε που οι μετανάστες δούλευαν για μισθούς πείνας στην αγορά της μαύρης εργασίας, τότε που η συγκάλυψη της αστυνομικής βίας ήταν καθημερινότητα. Νοσταλγείτε τις ξένοιαστες μέρες; Τότε που είχαμε φαντασιώσεις και όχι όνειρα; Εμείς όχι. Ας μεταθέσουμε τα όρια του εφικτού»
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Χάρολντ Πίντερ 1930 – 2008
Δημοσιεύθηκε: 25 Δεκεμβρίου, 2008 Filed under: παραληρήματα | Tags: θέατρο 1 σχόλιο…τώρα κατάλαβα γιατί έχει πιάσει παγωνιά. Καλό ταξίδι…
κάλαντα 2008
Δημοσιεύθηκε: 24 Δεκεμβρίου, 2008 Filed under: παραληρήματα, μαθητές 2008 | Tags: πολιτικη, θέατρο ΣχολιάστεΟ Gatouleas πάντα στο γιορτινό κλίμα… Σας έχει και κάλαντα!!! Αντιγράφω από τις «Δράσεις Δραματικών Σχολών»
…φτιαχνουμε ομαδες(μικρες ή μεγαλες / ενοργανες ή ανοργανες) με φιλους , γνωστους,αγνωστους , συμφοιτητες,συναδελφους συντοπητες συν…ανθρωπους και λεμε τα καλαντα. Σε μετρο, σε γειτονιες, σε εμπορικους δρομους, οσο κραταν τα πνευμονια μας και η αντοχη μας…
Αυτα τα καλαντα:Καλαντα χριστουγενων 2008
καλην ημεραν αρχοντες
κι ας μην, κι ας μην ο ορισμος τους
διαμαρτυρια κανουμε
κοντρα, κοντρα στο φασισμο τους
οργη γενναται σημερον
απο, απο τη νεολαια
ολοι στους δρομους βγηκαμε
ελα, ελα κιεσυ παρεα
η εξουσια τρομοκρατει
τα μι, τα μιντια φιμωνουν
στα σπιτια μας κλεινομαστε
και μας, και μας αποβλακωνουν
κι η κρατικη καταστολη
μας δε, μας δερνει μας σκοτωνει
με σπρει μας ψεκαζουνε
τα ματ, τα ματ κι οι ασφαλιτες
μα εμεις δε λογαριαζουμε
κι αυτοι, κι αυτοι μας λεν αλητες
Καλα χριστουγενα λοιπον
αλλα, αλλα να μην ξεχναμε
για οσα ονειρευτηκαμε
για αυτα, γιαυτα μας πολεμανε!και του οχι-αλλο-πια!
(προφανως, την οποια δημιουργικη αλλαγη και προσομοιωση των στοιχων απο την καθε ομαδα, την αποφασιζει η καθε ομαδα!!) (αρκει να βγαινει το νοημα)
κιαν καποιος γουσταρει εξτρα τραγουδακι,
οριστε:ω ελατο, ω ελατο, τι ωραια που αρπαζεις
οταν δεν εισαι παρνασσο
οταν δεν εισαι παρνηθα
στο συνταγμα, στο συνταγμα, τι ωραια που αρπαζεις
μπατσους γεματο στα κλαδια
κι η διμοιρια στη σειρα
ω ελατο, στο συνταγμα, τι ωραια που αρπαζεις
Βρε θα σε καψω μια βραδια
κιας εχει μπατσους στα κλαδια
ω ελατο, ω ελατο, δε θα μου τη γλιτωσεις
απεργούν οι φυλακισμένοι… και τι με κόφτει εμένα;
Δημοσιεύθηκε: 13 Νοεμβρίου, 2008 Filed under: Κουβεντα Να Γινεται | Tags: πολιτικη, αριστερα, γειτονια, θέατρο, strikes 3 ΣχόλιαΜε αφορμή την απεργία πείνας σχεδόν 6000!!!! κρατουμένων, ας μιλήσουμε σήμερα για ένα 
θέμα ταμπού, τους φυλακισμένους και τις φυλακές. Τις επονομαζόμενες ως «αιμορροΐδες» της κοινωνίας μας, σύμφωνα με το θεατρικό έργο του 1993 «Πυριτιδαποθήκη» του Μακεδόνα συγγραφέα από τα Σκόπια Ντέγιαν Ντουκόφσκι[1]. Αναρωτιέμαι πραγματικά, θέλουμε ως κοινωνία να κουβεντιάσουμε αυτό το θέμα ή να το θάψουμε γρήγορα-γρήγορα κάτω από το χαλί και να πάμε παρακάτω; Καταλαβαίνω πως υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που θεωρεί τους ποινικούς κρατούμενους, κάτι μεταξύ Ρομπέν-Των-Δασών και Επαναστατών. Δικαίωμα τους αλλά εμένα δε με αφορά αυτός ο συλλογισμός, ποσώς μάλλον, να τον αντικρούσω. Για μένα τα πραγματικά ερωτήματα που προσπαθώ να απαντήσω με αφορμή τις κινητοποιήσεις κρατουμένων είναι τα εξής:
- Όσοι είναι «μέσα» βρίσκονται δίκαια; Αν ναι, πάμε στα παρακάτω ερωτήματα. Αν όχι, τότε μήπως θα έπρεπε να ήταν κάποιοι άλλοι στη θέση τους; Μήπως χρειάζεται ένα άλλο αξιακό σύστημα «νόμιμου» και «παράνομου»;
- Για να το θέσω «λαϊκά», αυτοί που είναι «μέσα» δεν πρέπει να ζουν χειρότερα από αυτούς που είναι έξω; Αλλιώς, τι σόι «τιμωρία» είναι δαύτη;
- Συνεχίζοντας τον συνειρμό μου, τον παράνομο τον «τιμωρούμε» ή τον σωφρονίζουμε και να τον επανεντάσσουμε στην κοινωνία;
Υπάρχουν κι άλλα ερωτήματα που γεννιούνται αλλά η ουσία είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας θεωρεί πως οι κρατούμενοι είναι ληστές, δολοφόνοι και βιαστές και γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τις εκκλήσεις των έγκλειστων (με εξαίρεση τις συμπαθέστατες χριστιανές γιαγιάδες των φαντασιώσεών μας).Για να τα πάρουμε ένα-ένα με τη σειρά…
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
καμερούν: 1ο μέρος…»προετοιμάζομαι ανύποπτος»
Δημοσιεύθηκε: 23 Απριλίου, 2008 Filed under: Καμερούν | Tags: ποιητικη αδεια, αλλού, θέατρο, ιμπεριαλισμός 3 Σχόλια Η επαφή μου με το Καμερούν ήταν εντελώς τυχαία. Το μόνο που γνώριζα ήταν η εθνική τους ομάδα ποδοσφαίρου, που από το μουντιάλ του 1982 μου είχε αποσπάσει την προσοχή. Μια αφρικάνικη χώρα,
με τις πολύχρωμες εμφανίσεις της και το Ροζέ Μιλά… ένα φανταιζί παίχτη που τα χορευτικά του στο σημαιάκι του κόρνερ έχουν μείνει αξέχαστα. Βάλτε και τα «ανάποδα» σφυρίγματα που έδιναν εις βάρος της και το γλυκό είχε δέσει. Μια φτωχή κι αδικημένη χώρα από τη μαύρη ήπειρο που έπαιζε μπαλάρα, είχε κερδίσει την υποστήριξη μου. Όμως πέρα από το ποδόσφαιρο ουδέν. Το μυαλό μου, τότε, στριφογύρναγε πώς να μπορούσα να γνωρίσω τη Λατινική Αμερική, την Ιαπωνία και τις ΗΠΑ. Ούτε μπορούσα να φανταστώ τι θα μου συνέβαινε…
Τον Οκτώβρη του 1995, μαζί μ` ένα φίλο – το «γιατρό», αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε σεμινάρια υποκριτικής στο θεατρικό εργαστήριο Κερατσινίου του Τάκη Τζαμαργιά[1]. Μισοσοβαρά – μισοαστεία είπα να δω πως είναι ο κινηματογράφος και η ηθοποιία από τα μέσα. Τι είναι αυτό που κάνει ο Μάρλον Μπράντο λ.χ. και περνώντας τα δάχτυλα του από το ξυρισμένο κρανίο του στο «Αποκάλυψη Τώρα!», προκαλεί τέτοια ρίγη; Τέλος πάντων… την αρρώστια που κόλλησα με την υποκριτική θα την δούμε σε άλλες σελίδες του blog μου. Εκεί δίδασκε ο Βάϊος Παγκουρέλης[2] , εμψυχωτής και σκηνοθέτης της θεατρικής ομάδας «Σμίλη». Δουλεύαμε επί 4 μήνες ακατάπαυστα, όταν έσκασε η βόμβα..
«Θέλεις να αντικαταστήσεις έναν ηθοποιό μας, που τραυματίστηκε , σε 2 φεστιβάλ;… ένα στη Θεσσαλονίκη κι ένα στο Καμερούν» με ρώτησε ο Βάϊος.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Gatouleas 
μπούρου-μπούρου