Φωτο: μια μικρή μετανάστρια πνιγμένη στο γαλανόλευκο Αιγαίο… μόνο το Sound of Silence των Simon & Garfunkel

a little immigrant girl, drowned together with other 30 children and 30 adults in their attempt to cross the Aegean sea with a small boat, hoping for a better future, fugitives from a land of conflict
her combed hair, her green socks matching her jacket and her clenched fists remain to remind us she could have been the girl next door

Βάλτε όποια μουσική θέλετε όταν βλέπετε αυτή τη φώτο…

Εγώ προτιμώ τον ήχο που κάνει η Σιωπή…

Και ναι!… υπάρχουν όντα που χαίρονται… που γλεντάνε  με αυτές τις εικόνες..

Είναι πάνω από το 7% που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή..

Βρίσκονται ανάμεσα μας… σπαταλώντας οξυγόνο… βρωμίζοντας με την ύπαρξη τους τη γη που κατοικούμε…

Θα διορθωθεί αυτό το σφάλμα…

(Τη φώτο την βρήκα στo tumblr της Espoir)

η παρατεταμένη κρίση του αστικού μπλοκ

Με μια τυπική ματιά στα καθ` εαυτό αποτελέσματα μπορεί κάποιος να παρατηρήσει τις εξής μετακινήσεις

1.  Η ακροδεξιά ανέβηκε από 400 χιλιάδες σε 1,4 εκατομμύρια ψήφους
2. Τα παραδοσιακά σχήματα έπεσαν κατά 800 χιλιάδες ψήφους, αλλά το συνολικό μπλοκ (δεξιάς ακροδεξιάς) ανέβηκε κατά 200 χιλιάδες
3. Τα κεντρο-αριστερά σχήματα έχασαν περίπου 1,8 εκατομμύρια ψηφοφορους
4.  Η αριστερά κέρδισε πάνω από 800.000 ψήφους
5. Η αποχή-άκυρο-λευκά ανέβηκε κατά 600.000.

Άρα υπάρχει μια σχηματική «τριπλή», αλλά, άνιση μετατόπιση του «κέντρου» προς την  αριστερά-αποχή, κατά πρώτο λόγο, και στη δεξιά κατά δεύτερο.

Αυτή, όμως, είναι η μισή αλήθεια, αν δεν δούμε τη συνολική πολιτική κρίση.

Η ανικανότητα συγκρότησης του παραδοσιακού πυλώνα της αστικής τάξης

Ο Σαμαράς προσπαθεί να σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ .. Να τρέχει μόνος του και να μη φτάνει ούτε δεύτερος! Το πραγματικό, όμως, πρόβλημα για τη ΝΔ και το αστικό μπλοκ ξεκινάει από πιο παλιά. Ξεκινά από την παραίτηση Καραμανλή το 2009.

Είναι, πλέον, πασίγνωστο πως τα μνημονιακά μέτρα και η επέμβαση του ΔΝΤ ετοιμάζονταν μέσα στο 2009 και πως δεν «έπεσαν από τα σύννεφα» ούτε η ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ μετά τις τότε εκλογές. Η δειλία (;) και η ανημποριά της ΝΔ να επιτελέσει τον «εθνικό» της στόχο, δηλαδή να λειτουργήσει σαν «κομάντο», να συγκρουστεί με τη νεολαία του «Δεκέμβρη» και τα συνδικάτα, ώστε να περάσει όσα μέτρα θα προλάβαινε πριν καταρρεύσει μέσα από τη λαϊκή μήνι, ανάγκασαν το πολιτικό σύστημα να «τραβήξει» από πολύ νωρίς τις «εφεδρείες» του, δηλ. το ΠΑΣΟΚ.

Το Σεπτέμβρη του 2009, πριν ακόμα από τις εκλογές και τα μνημόνια έγραφα στο  «Παραίτηση Καραμανλή: προσωπικό ή συστημικό αδιέξοδο;»

Άρα, γιατί έπεσε η ΝΔ;

Το κομβικό σημείο ήταν το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Η ΝΔ ήταν προετοιμασμένη να δώσει «γη και ύδωρ» στους υποψήφιους επενδυτές, μόνο που αυτοί έπαψαν να παίρνουν ακόμα και το έτοιμο φαί.

Η κρίση μετέτρεψε ακόμα και τα ετοιμοπόλεμα γεράκια στυλ Βγενόπουλου σε «homo καβατζώνους». Όταν κλείνουν οι στρόφιγγες σε Κίνα και Σαουδική Αραβία, το κεφάλαιο στην Ελλάδα δεν επενδύει ούτε σάλιο.

…

Η ΝΔ έπεσε γιατί ένα χρόνο μετά το ξέσπασμα της κρίσης αδυνατούσε να βρει ένα στοιχειώδες σχέδιο για την ελληνική οικονομία. Και αυτό θεωρώ ότι είναι το πιο κρίσιμο σημείο των ημερών μας…

…

Υπάρχει μόνο ένα ερώτημα που θα απαντηθεί στους επόμενους μήνες… Η πολιτική κρίση αφορά μόνο τη ΝΔ; Το ΠΑΣΟΚ έχει στοιχειώδες σχέδιο διαχείρισης της οικονομικής κρίσης; Γιατί αν και ο δεύτερος πυλώνας εξουσίας στην Ελλάδα αποδειχτεί νούλα, τότε ο κίνδυνος συστημικής αστάθειας θα είναι πλέον υπαρκτός.

Το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, ανέλαβε τη βρώμικη δουλειά της ΝΔ και «αγόρασε» όλο το σχέδιο του ΔΝΤ και της ευρωπαϊκής προσαρμογής.  Γι` αυτό και «καρπώθηκε» κι όλη την αποδοκιμασία… Φυσικά και υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες για τη συστημική αστάθεια… Το ΠΑΣΟΚ ήταν, σχεδόν, 30 χρόνια στην εξουσία κι αυτό «δυσκόλευε» τη Νεοδημοκρατική κυριαρχία στον κρατικό μηχανισμό (και άρα την πολιτική αξιοπιστία της), αλλά και αφαιρούσε τα τελευταία ψήγματα φιλο-λαϊκού προσωπείου του. Έτσι καταρρέει, σήμερα, χωρίς να φαίνεται κάποια σανίδα σωτηρίας του.

Ένας Ολάντ να φέρει την ελπίδα στο αστικό μπλοκ

Και τώρα μπαίνουμε στην ύφεση….

Όσο κι αν φαίνεται τραβηγμένο, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα! Τώρα θα κλιμακωθεί η επίθεση στο επίπεδο διαβίωσης των λαϊκών στρωμάτων. Γιατί, πλέον, η ύφεση έχει εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη. Για πρώτη φορά μεταπολεμικά ΟΛΗ η Ευρώπη θα έχει αρνητικό δείκτη ανάπτυξης. Δηλαδή η ελληνική ύφεση θα βρίσκεται σε ένα δυσμενές περιβάλλον που θα καθιστά ακόμα πιο δύσκολα τα σχέδια «διάσωσης» και προοπτικής διεξόδου.

22/3/2012: Διαδήλωση της αριστεράς και συνδικάτων ενάντια στην κυβέρνηση Κορρέα

Η ηγεμονία της Γερμανίας θα αμφισβητηθεί, ακόμα περισσότερο, από τη στρατηγική του πληθωρισμένου δολάριου του Ομπάμα. Η κυριαρχία, όμως, των ΗΠΑ κόντρα στους «Μερκοζί» δεν έχει τίποτα ευνοϊκό για τους εργαζόμενους. Μέχρι να ισοπεδωθεί ο μισός πλανήτης, ώστε να ξαναπάρει μπρος η «κερδοφόρα ανάπτυξη», θα επιχειρείται μια βάναυση συμπίεση στο βιοτικό επίπεδο, για να κρατάει διασωληνωμένα τα κέρδη των πολυεθνικών.

Οι αλλαγές συμμαχιών της αστικής τάξης δεν πρέπει να γίνονται προπετάσματα καπνού, αλλά να «διαβάζονται» σαν ευκαιρίες ανατροπής.

Ο Κορέα στον Ισημερινό, ο Ολάντ στη Γαλλία, στην Ουγγαρία, στην Ισλανδία  κλπ φέρνουν, μεν, «άλλη» πολιτική, αλλά όχι φιλολαϊκή… Επιχειρούν να ανασυντάξουν το μπλοκ εξουσίας με παραλλαγές στους συμμάχους τους, χωρίς να εγκαταλείπεται η βασική αξία: το ξεζούμισμα των κοινωνικών πόρων και των λαϊκών εισοδημάτων. Τη θέση πχ των αμερικάνικων πολυεθνικών στον Ισημερινό παίρνουν οι Καναδικές και οι Κινέζικες[1].

Έτσι, λοιπόν, και στην Ελλάδα το αστικό μπλοκ θα αναζητήσει τον Έλληνα Ολάντ. Στις εκλογές του Μαΐου το σχέδιο να συγκροτηθεί ένας αστερισμός κεντροαριστερών-κεντροδεξιών σχημάτων, απέτυχε παταγωδώς και επέτεινε τη συστημική κρίση. ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι, Μάνος, Τζημαρας, Μπακογιάννη θα έδιναν μια κοινοβουλευτική δύναμη πάνω από 200 έδρες. Το πλαφόν του 3%, τελικά, γύρισε μπούμερανγκ στον αστισμό, αφού ένα «δικό τους» 13-15% δεν ξεπέρασε το πλαφόν κι έτσι δεν υπήρχε στη Βουλή ένα «κοινωνικό 50%» που να νομιμοποιούσε μια ελαφριά μετατόπιση στην πολιτική σκηνή.

Οι πιέσεις στο ΣΥΡΙΖΑ να παίξει αυτό το ρόλο είναι (και θα είναι!) αφόρητες. Μη σας ξεγελάνε οι συστημικοί κεραυνοί αποδοκιμασίας. Με αυτό το μαστίγιο (αλλά και το καρότο) έπαιξαν και με το ΠΑΣΟΚ του `81. Αλλά αυτό θα το δούμε πιο αναλυτικά σε ξεχωριστό ποστ.

Το μπακαπ σχέδιο της εθνικιστικής ακροδεξιάς

Η ΝΔ κάνει μια ύστατη προσπάθεια να ανασυνταχτεί.. Μετατρέπεται σε «Βοριδικιά», κλείνει το μάτι στις ρίζες της, στην ΕΡΕ του `60, επαναφέρει τον ξενοφοβικό λόγο και μιλά για «ανακατάληψη των πόλεων» από τους «κουκουλοφόρους».

Κι όμως…

Αρκεί ένας περαστικός Τζήμερος να κάνει κολλεγιά με τον κουκουρούκου Μάνο και διεκδικεί κανά 5άρι % από την εκλογική πίτα! Την ώρα που κηρύσσεται αντιαριστερή πανστρατιά, την ώρα που οι αναρχομπάχαλοι τρομοκράτες του Τσίπρα πάνε να πάρουν την πρωτιά, το κάθε καπετανάτο της Δεξιάς βαράει το δικό του βιολί! Πρωτοφανή πράματα για το συντηρητικό στρατόπεδο. Ναι… κατά πάσα πιθανότητα ο Σαμαράς αποδεικνύεται  ο πιο «άμπαλος», ο πιο άχρηστος ηγέτης της δεξιάς.. Αυτός που κατάφερε να ρίξει τη ΝΔ πιο χαμηλά σε ψήφους ως αντιπολίτευση απ` όσο κυβερνούσε!

Αλλά το πρόβλημα είναι πως η ΝΔ μαζί με το καταρρέον ΠΑΣΟΚ, συμβολίζουν την αδιέξοδη στρατηγική της ΕΕ. Μια στρατηγική που πατάει στην υφεσιακή λογική, στη δημοσιονομική πειθαρχία και στη λογική «αγοράζω χρόνο» μέχρι να λυγίσουν οι ανταγωνιστές.

Σε αυτό το χάρτη της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, πρέπει να προστεθούν τα νεώτερα «εικοσάρια» της Γαλλίας και της Ελλάδς

3,5 χρόνια μετά, όμως, από το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η ΕΕ βυθίζεται στο βάλτο της ύφεσης την ώρα που οι βασικοί ανταγωνιστές πηδάνε στο άρμα του πληθωριστικού προστατευτισμού. Η Ρωσία και η Κίνα ξεκινάνε εξοπλιστικά προγράμματα μαμούθ, ενώ οι ΗΠΑ περικόπτουν τα έξοδα των εισβολών τους στη Μέση Ανατολή για να έχουν «κάβα» στη δύσκολη στροφή που έρχεται.

Γι` αυτό και σιγά σιγά η κάθε ευρωπαϊκή χώρα αρχίζει και λοξοκοιτά προς τον εθνικισμό. Σε μια σειρά χώρες (Γαλλία, Ολλανδία, Αυστρία, , Νορβηγία, Ελλάδα κλπ) η ακροδεξιά βρίσκεται γύρω από το 20%..

Και όχι μόνο…

Αρχίζει και διεκδικεί την ηγεμονία στο χώρο της δεξιάς. Στην Ιταλία και Ολλανδία «ρίξανε» τις δεξιές κυβερνήσεις και στη Γαλλία σαμποτάρανε το Σαρκοζί στο δεύτερο γύρο. Η αναβίωση του Κράτους Έκτακτης (ή Εθνικής) Ανάγκης, αρχίζει να φεύγει από τις περιθωριακές συζητήσεις. Βέβαια η ηγεμονία ανήκει στην «ευρωπαϊκή» δεξιά της «ευγενούς άμιλλας».. προς το παρόν.

Κομμουνάριοι και μπολσεβικισμός μόνη «σφήνα» στην αστάθεια

Η αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος στο «ελληνικό πέιραμα» του Μνημόνιου, δίνει ευκαιρίες για εξεγερσιακή προετοιμασία και δράση.

Θα μπορέσει το αντίπαλο στρατόπεδο να παράξει ένα νέο ΠΑΣΟΚ;

Θα στραφεί σε αστυνομικό κράτος καταστολής;

Ότι και να κάνει θα παραμείνει αδύναμο και ευάλωτο…

Καμία από τις δυο κυβερνήσεις δε θα μπορέσει ούτε να κάνει άλμα μακριά από την κρίση, αλλά ούτε θα μπορεί να δημιουργήσει ένα στοιχειώδες πλαίσιο κοινωνικών παροχών. Μόνο το ναρκωτικό του πατριωτισμού, το ψέμα των «θυσιών για την ανάπτυξη υπέρ της πατρίδος» μπορούν να παίξουν.

Κάποιοι ελπίζουν να βρούνε συμβιβαστικές μεταρρυθμίσεις μέσα σε μια καταρρέουσα κοινωνία… καλά κάνουν.. χρήσιμες είναι κι αυτές…

Κάποιοι άλλοι, όμως, θα δοκιμάσουμε να συντάξουμε όποιο στρατό μπορέσουμε ώστε στην επόμενη στροφή να μην επαναλάβουμε το κλασσικό σχέδιο της αριστεράς «…και τώρα τρέχουμε».

Και τα δύο σύντροφοι, δε γίνονται…  ας δοκιμάσουμε τα διαφορετικά σχέδια και ας δούμε που μπορούμε να βάλουμε πλάτη ο ένας στον άλλο.

Εθνικό ή Ταξικό Μέτωπο; Μέρος 2ον…το «πρόβλημα» της αστικής τάξης

Ένα κομμάτι της αριστεράς ξεφεύγει από μια οικονομίστικη αντιπαράθεση με το Μνημόνιο και τα κάθε αποσπασματικά μέτρα της κυβέρνησης και επιχειρεί να δώσει μια «συνολική πολιτική διέξοδο».

Και καλά κάνει! Είναι, πράγματι, προχώρημα να αναζητείς συνολικές απαντήσεις και να ξεφεύγεις από ένα στείρο οικονομισμό «όχι στα νέα μέτρα» ή μια αγωνιστική πλειοδοσία χωρίς σχέδιο. Αρχίζουμε και καταλαβαίνουμε πως δεχόμαστε μια συνολική και αμείλικτη επίθεση και πρέπει να διαμορφώσουμε μια συνολική απάντηση.

Όμως δεν χρησιμοποιεί την «αριστερή» πολιτική απάντηση της εργατικής επανάστασης και του σοσιαλισμού. Την αποφεύγει σαν ο διάολος το λιβάνι, εγκαταλείπει σύμβολα, ιδεολογίες και ανασύρει ένα νέο ενδιάμεσο πολιτικό στόχο.. την εθνική ανεξαρτησία, τη δημοκρατία, τη νέα ή λαϊκή μεταπολίτευση.. κάποιο πολιτικό φτιασίδωμα του ίδιου του καπιταλισμού.

Δεν θεωρεί πως το πρόβλημα της κρίσης είναι η κυριαρχία του κεφάλαιου πάνω στην εργασία, αλλά στη μεταφορά πλούτου από τη μία χώρα στην άλλη. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Εθνικό ή Ταξικό Μέτωπο; Μέρος 1ον

Μέχρι τώρα το κίνημα βάδιζε σε μια μίνιμουμ «αντι-μνημονιακή» ενότητα.  Αυτή η ενότητα, όμως, είναι σαθρή γιατί πατά σε δύο διαφορετικές βάρκες.

Η μία είναι η «αστική»-συντηρητική. Είναι ο μικροαστός που συνθλίβεται ανάμεσα στις τράπεζες και στα ακριβά μεροκάματα των συνδικαλισμένων εργατών. Είναι ο wannabe φραγκάτος.. ο μικρο-καπιταλιστής που χάνει το όραμα του «χρηματιστηριακού τζόγου-καγιέν-ξανθής μοντέλας»… ο εθνικιστής που έβλεπε την Ελλάδα του Σημίτη να «εισβάλλει» στα Βαλκάνια και να περιθωριοποιεί την Τουρκία, ενώ τώρα αισθάνεται πως είναι το Λαύριο της ΕΕ.

Η άλλη είναι η εργατική… Είναι ο χρόνια άνεργος.. ο «υπο-απόλυση», αυτός που του κόβουν και του ξανακόβουν το μισθό και του ζητάνε να ζήσει και 500-400 € και αύριο με λιγότερα. Ο συνταξιούχος που μετά από 30-40 χρόνιας δουλειάς δεν μπορεί να ζήσει και του διαλύουν και τα νοσοκομεία. Ο no-future πιτσιρικάς που δεν ξέρει αν θα ανοίξει το διαλυμένο σχολείο του το Σεπτέμβρη και δεν μπορεί να βρει έστω ένα σκατομεροκάματο σε ένα καφέ.

Και οι δυο «δεν θέλουν το μνημόνιο».

Όμως η πρώτη στρώνει μια υπέροχη παγίδα για τη δεύτερη. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »