Οχτώ χρόνια…. Dirty Hands – Baby Life`s Too Short
Δημοσιεύθηκε: 25 Φεβρουαρίου, 2013 Filed under: 25 Φεβρουαρίου, το τραγουδι της εβδομάδας | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, αλλού, ερωτισμός, μουσικη ΣχολιάστεΟκτώ
χρόνια είναι μια δευτερη ζωή. Δεν φαινόταν από την αρχή, αλλά είναι πλέον ολοφάνερο.
Baby, life `s too short τραγουδάνε οι Dirty Hands.
Είναι πολύ φυσικό που δεν τους ξέρετε. Είναι ένα συγκρότημα που διαλύθηκε to 2011 μετά από λίγους μήνες τζαμάρισμα και κάποια live, χωρίς να προλάβει να βγάλει ούτε ένα cd.
Αυτό το βίντεο το ανέβασε ένα από τα μέλη του και – όπως λέει ο ίδιος – από πρόχειρες ηχογραφήσεις στο δωμάτιο του.
Αλλά, μήπως και οι ζωές δεν είναι ένα άθροισμα «μικρών» ζωών;
Δεν είμαστε κάποιες «οχταετίες» που καθορίζονται από κάποια σημαντικά γεγονότα ή επιλογές μας;
Ναι.. η ζωή είναι μικρή, μωρό μού..γιατί..
Θα είμαστε αλλιώς αύριο…
Διαφορετικοί…
Θα είμαστε αλλού…
Die Antwoord – Fatty Boom Boom
Δημοσιεύθηκε: 19 Νοεμβρίου, 2012 Filed under: το τραγουδι της εβδομάδας | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, αλλού, μουσικη, videos ΣχολιάστεΗ επιστροφή των Antwoord…
Θέλετε μια τουριστική βόλτα στη Νότια Αφρική;
Ή μήπως να βυθιστείτε με περίσκεψη στην καταρρέουσα χώρα των «αντιθέσεων»;
Είστε άλλη μία Fatty Boom Boom;
Royksopp – You Don`t Have a Clue
Δημοσιεύθηκε: 5 Νοεμβρίου, 2012 Filed under: το τραγουδι της εβδομάδας | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, αλλού, μουσικη, pop, videos ΣχολιάστεΈνα διάλειμμα με ένα εσωτερικό μονόλογο…
Κάποια κρυφή συνομιλία με τον εαυτό μου…
Ένα παράπονο…
You don`t have a clue…
Δεν έχεις ιδέα…
Κάτι που δεν είπαμε…
Κάτι που δεν κάναμε..
Κάτι που δεν τολμήσαμε…
Ή…..
…μήπως….
ΕΓΩ δεν έχω ιδέα;
Αφιέρωμα: Τραγούδια σε Ταινίες… Jim Morrison – The End και Apocalypse Now
Δημοσιεύθηκε: 27 Αυγούστου, 2012 Filed under: africa, cinema, το τραγουδι της εβδομάδας, βιβλία | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, αλλού, ετερον εκατερον, ιμπεριαλισμός, μουσικη, morrison, videos ΣχολιάστεΕδώ συναντιούνται τέσσερα μεγαλοφυή καλλιτεχνικά σχέδια… Η ποιητική και μουσική σύνθεση The End του Jim 
Morrison, το σκηνοθετικό όραμα του Coppola στο Apocalypse Now, η μοναδική ερμηνεία του Marlon Brando και η μοναδική συγγραφή της «Καρδιάς του Σκότους» από τον Τζόζεφ Κόνραντ έναν αιώνα πίσω.
Το θέμα τους ΔΕΝ είναι ο πόλεμος… ούτε το The End μιλάει γι` αυτόν, ούτε το βιβλίο. Ακόμα και η ταινία χρησιμοποιεί τον πόλεμο στο Βιετναμ σαν καμβά που αποκαλύπτεται η δυτική, εξευγενισμένη μας υποκρισία.
Δημιουργούμε ένα κόσμο-θύλακα που παριστάνουμε πως η ζούγκλα είναι «αλλού»… σε «άλλους». Βρίζουμε Αφγανούς, Αφρικανούς, Αλβανούς, αλλά «αναγκαστικά»… κάποιοι «άλλοι».. κάποιο μακρινό ΝΑΤΟ, κάποια μακρινή ελληνική φρεγάτα στη Σομαλία κάνει τη βρώμικη δουλειά.
Ξεχνάμε πως τα καρπούζια που τρώμε, οι οικοδομές που κατοικούμε, είναι φτιαγμένα από το αίμα άλλων.
«Εκπαιδεύουμε νέους να ρίχνουν φωτιά σε ανθρώπους αλλά οι διοικητές τους δεν τους αφήνουν να γράψουν «Γαμιέστε» στ’ αεροπλάνα τους επειδή είναι άσεμνο.» αναφέρεται στην ταινία.
Δεν έχουμε πρόβλημα με τα «σφαγεία».. . φτάνει να είναι μακριά από τα μάτια μας και να «σφάζονται» εξευγενισμένα.. με ευρωπαϊκές προδιαγραφές.
Το βιβλίο αναφέρεται σε ένα αποικιοκρατικό εμπορευματικό σταθμό μιας Δυτικής χώρας στην Αφρική. Όσο πιο «βαθειά» στο ποτάμι μπαίνει ο επισκέπτης, τόσο πιο πολύ ξεδιαλύνεται, αποκαλύπτεται η γυμνή αλήθεια στα μάτια του. Τα άλλοθι εγκαταλείπονται, οι δικαιολογίες περισσεύουν, η μάχη επιβίωσης φτάνει στο πιο καθάριο της σημείο.
Ο Κουρτς είναι ο εμπορικός αντιπρόσωπος που «αποδέχεται» τον «πόλεμο» αλλά όχι τις έλλογες δυτικές αιτιολογήσεις του. Αυτός που θα επιβιώσει στο τέλος δεν θα είναι ο «τεχνικά» καλύτερος, ούτε ο πολυπληθέστερος.
Θυμάμαι όταν ήμουν με τις Ειδικές Δυνάμεις πήγαμε σ’ έναν καταυλισμό για να εμβολιάσουμε μερικά παιδιά.
Φύγαμε απ’ το στρατόπεδο κι αυτός ο γέρος ήρθε πίσω μας τρέχοντας και κλαίγοντας. Γυρίσαμε πίσω…
Είχαν έρθει εκεί και έκοψαν όλα τα εμβολιασμένα χέρια. Ήταν εκεί… ένας σωρός. Ένας σωρός από παιδικά μπράτσα.
Και, θυμάμαι…
έκλαψα και θρήνησα σαν…σαν κάποια γιαγιά. Και τότε ένιωσα σαν να είχα πυροβοληθεί…σαν να είχα πυροβοληθεί μ’ ένα διαμάντι!
Και σκέφτηκα, Θεέ μου, τη μεγαλοφυία του πράγματος. Τη θέληση για να το κάνουν αυτό…
Τέλειο, γνήσιο, ολοκληρωμένο, κρυστάλινο, αγνό.
Και κατάλαβα ότι αυτοί ήταν πιο δυνατοί από μας. Επειδή το άντεχαν. Δεν ήταν τέρατα. Ήταν άνθρωποι, εκπαιδευμένα στελέχη. Άνθρωποι που πολεμούσαν με την καρδιά τους… που είχαν οικογένειες…που ήταν γεμάτοι αγάπη, αλλά είχαν τη δύναμη να κάνουν αυτό.
Αν είχα δέκα μεραρχίες από τέτοιους ανθρώπους τότε τα βάσανά μας εδώ θα είχαν τελειώσει γρήγορα.
Πρέπει να έχεις άντρες που είναι ηθικοί αλλά ταυτόχρονα να είναι ικανοί να χρησιμοποιήσουν τα πρωτόγονα ένστικτά τους για να σκοτώνουν
…χωρίς συναίσθημα,
…χωρίς πάθος.
Χωρίς κρίση…
Γιατί η κρίση είναι αυτό που μας νικάει.
Ο Κουρτς σκοτώνεται από τον αντικαταστάτη του.. Σφαγιάζεται σαν μια πανάρχαιη τελετή. Δεν αποκαθιστάται η «τάξη», φυσικά.. το ποτάμι συνεχίζει να ρέει στην ίδια κατεύθυνση όποιον επιβάτη και να έχει.
Το The End λέει στον τελευταίο του στίχο..
The end of laughter and soft lies
The end of nights we tried to dieThis is the end
Το τέλος του γέλιου και ανώδυνων ψεμάτων
Το τέλος των προσπαθειών μας να πεθάνουμε κάποιο βράδυ.
Αυτό το τέλος…
αφιέρωμα: σημαντικά τραγούδια σε σημαντικές ταινίες… Μερκούρη – Αγάπη που `γινες Δίκοπο Μαχαίρι & Στέλλα
Δημοσιεύθηκε: 6 Αυγούστου, 2012 Filed under: cinema, το τραγουδι της εβδομάδας | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, αλλού, ερωτισμός, μουσικη, videos ΣχολιάστεΥπάρχουν τραγούδια που «σημάδεψαν» ταινίες. Εξαιρώ, βέβαια, τα μιούζικαλ γιατί αυτός είναι ο σκοπός των soundtrack.
Πολλές φορές έχει χρησιμοποιηθεί ένας βαρβάτος ήχος για να «ανέβει» το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Δεν με ενδιαφέρουν τέτοιες ευκολίες…
Πάντα έχει ενδιαφέρον ένα αρμονικό δέσιμο εικόνας και ήχου.
Με ιντριγκάρει, όμως, η πρόκληση να δοκιμάσεις ένα δυνατό τραγούδι και να μην ξεπεράσει-υπερκαλύψει την ταινία. Να τολμήσεις να βάλεις μια μελωδία και να μην καταντίσει καρικατούρα το εικαστικό πλαίσιο.
Η «Αγάπη που `γινες Δίκοπο Μαχαίρι» του Χατζηδάκι τραγουδήθηκε από τη Μελίνα Μερκούρη πριν από 50 χρόνια στη «Στέλλα» του Κακογιάννη.
Μια τραγουδίστρια, μια «της νύχτας» στη μεταπολεμική Ελλάδα.
Μια γυναίκα που, ακόμα και σήμερα, φαντάζει «τσούλα», αντισυμβατική…
…τόσο αληθινή, όμως, που σου πονάει την ψυχή…
…σου θυμίζει την δική σου ψευτιά…
George Michael – Too Funky
Δημοσιεύθηκε: 23 Ιουλίου, 2012 Filed under: το τραγουδι της εβδομάδας | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, αλλού, ερωτισμός, μουσικη, pop, videos Σχολιάστε
Ένα ΣουΚου στη χλίδα και μου πήρε τα μυαλά… Είναι και καλοκαίρι..
Έπαιξε και πριβέ η πισινάρα της παραπάνω φωτό και έχω φάει ένα «αλλού»…
Σόρρυ για το προκλητικόν της σημερινής δημοσίευσης, αλλά πριν ξαναεπιστρέψω στο μίσος θα μείνω για λίγες ώρες στη «σούπα»…
Το Too Funky είναι ένα κλασσικό ποπ των 90ies George Michael, το οποίο έγινε το soundtrack της παρέας αυτό το Σαββατοκύριακο…
Ας το ακούσουμε άλλη μια φορά.. πριν το ξανακούσουμε άλλη μία…
«Η πρόσφατη εκλογική επιτυχία είχε ενισχύσει την κοινοβουλευτική τάση…»
Δημοσιεύθηκε: 18 Μαΐου, 2012 Filed under: Κουβεντα Να Γινεται | Tags: πολιτικη, φασκελοκουκούλωστα, αριστερα, αλλού ΣχολιάστεΗ κρίση (στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας σ.G.)αποτελούσε ουσιαστικά την εξωτερίκευση της σύγκρουσης που μαινόταν στο εσωτερικό του Κόμματος (με ιδιαίτερα οξυμένο τρόπο μετά την εκλογική
Πάνω: Διαδηλωση ΚΚΓ, Πρωτομαγια 1928
Κάτω: Διαδηλωση Ναζί έξω από τα κεντρικά γραφεία του ΚΚΓ, 1933νίκη του 1930) και είχε να κάνει με τη σχέση μεταξύ μεμονωμένων βίαιων ενεργειών και μαζικής δράσης. Η πρόσφατη εκλογική επιτυχία είχε ενισχύσει την κοινοβουλευτική τάση και απομάκρυνε ακόμα περισσότερο την προοπτική να βρεθεί κάποια ισορροπία ανάμεσα στη νόμιμη και την ημιπαράνομη δράση. Επίσης, την ίδια περίοδο – και υπό τη πίεση της Κομιντέρν – το Κ.Κ. άλλαξε την τακτική του. Πιο συγκεκριμένα, άρχισε να καταδικάζει τις μεμονωμένες βίαιες δράσεις και ξεκίνησε την προσπάθεια δημιουργίας ενιαίου μετώπου βάσης μεταξύ αγωνιστών και συνοδοιπόρων του Σ.Κ., αλλά ακόμα και εργατών προσκείμενων στους Εθνικοσοσιαλιστές. Ωστόσο, και σε πείσμα της ηγεσίας του Κόμματος, η βίαιη πάλη δεν έσβησε.
Ναζισμός και εργατική τάξη, S. Bologna εκδόσεις AntifaScripta Σεπτεμβρης 2011
Φαντάσου να μην είχανε ημιπαράνομη δράση και πολιτοφυλακη… Ούτε guten tag δεν θα προλαβαίνανε να πούνε!
«Μετά τους Ναζί, εμείς!»
Δημοσιεύθηκε: 8 Μαΐου, 2012 Filed under: Κουβεντα Να Γινεται | Tags: πολιτικη, αριστερα, αλλού, ετερον εκατερον ΣχολιάστεΗ φράση του τίτλου αποδίδεται στο γραμματέα του ΚΚ Γερμανίας, του μεγαλύτερου κόμματος της αριστεράς μετά το 
Σοσιαλιστικό Κόμμα. Κοκορευόταν πως έφτασε η ωρά να κυβερνήσει η αριστερά.
……
Εκτελέστηκε στο Αουσβιτς (ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης) το 1944.
Καθώς έφευγε, οι οπαδοί του Χίτλερ έκλεισαν τις γραμμές γύρω του με όλα τα σημάδια της αφοσιωμένης πίστης. Ο Τέλμαν και ο Μίντσενμπεργκ γελούσαν σαν σχολιαρόπαιδα. Όσο για μένα, ήμουν τόσο χαμένος και προβληματισμένος, όπως όταν είχα δει το παρακμιακό τελετουργικό λίγες μέρες πριν στο Γκρούνβαλντ. Δεν μπορούσα να δω τίποτα για να γελάσω. Αισθάνθηκα πραγματικά βουτηγμένος στη θλίψη.
Ο Μίντσενμπεργκ, ρίχνοντας μια ματιά σε μένα, ρώτησε: «Ντιέγκο, τι τρέχει με σένα;».
«Αυτό που τρέχει», του είπα, «είναι ότι με κατακλύζει ένα προαίσθημα. Το προαίσθημα ότι, αν οι ένοπλοι κομμουνιστές άφηναν σήμερα στον Χίτλερ να φύγει ζωντανός, θα μπορούσε να ζήσει για να κόψει τα κεφάλια και των δυο συντρόφων μου σε λίγα χρόνια».
Ο Τέλμαν και ο Μίντσενμπεργκ γέλασαν δυνατά. Ο Μίντσενμπεργκ με επαίνεσε για τη ζωηρή φαντασία που είχα ως καλλιτέχνης.
«Θα πρέπει να αστειεύεσαι», είπε. «Δεν άκουσες τον Χίτλερ να μιλά; Δεν κατάλαβες, από όσα σου μετέφραζα, τι ανοησίες έλεγε;».
MyArt, my Life: an autobiography, Dover 1991, Ντιεγκο Ριβερα
Στην κατεστραμμένη από την οικονομική κρίση Γερμανία του μεσοπολέμου, η αριστερά είχε βάλει σαν κύριο σκοπό να «νικήσει» και ξεπεράσει το Σοσιαλιστικό κόμμα και να αναδειχθεί σαν η κύρια δύναμη κόντρα στη Δεξιά.
Θεωρούσαν πως οι Ναζί ήταν μια λαϊκίστικη φούσκα, χωρίς ειρμό και πρόγραμμα που θα ξεφτιλιστεί μόνο από τον πρωτόγονο , παραληρηματικό λόγο.
Ανίκανοι να αναγνωρίσουν το φασιστικό πολιτικό κίνημα, αντέδρασαν ΚΑΙ πολύ αργα ΚΑΙ με λάθος τρόπο.
Στα 1933 οι Ναζί ήταν στην εξουσία και το κράτος ήταν στα χέρια τους. Η αριστερά από την αδιαφορία, γύρισε στο «δημοκρατικό» μέτωπο. Νόμισε πως η υπερασπιση του κοινοβουλευτισμού και της αστικής δημοκρατίας μέσα από τα Λαϊκά Μέτωπα, θα δημιουργούσε ευρύτερες συσπειρώσεις.
Όταν, όμως, ο λαός αναζητεί «τους προδότες στο Γουδή», απλά ταυτίζεσαι με την παλιά διαφθορά και χαρίζεις τον «αντισυστημισμό» στα φασιστικά κινήματα.
Συνεχίστε να περιμένετε να «ξεφουσκώσουν» οι Ναζί και να παλέψουν «οι Δήμοι, οι φορείς και τα συνδικάτα»
Γιατί στις ΗΠΑ η «πίτσα» θεωρείται, πλέον, φυτικό προϊόν;
Δημοσιεύθηκε: 14 Δεκεμβρίου, 2011 Filed under: gourmet | Tags: περιβάλλον, πολιτικη, αλλού, για δες τι εμαθα 7 ΣχόλιαΌπως καταγγέλλουν ακτιβιστές και οικολογικές οργανώσεις[1], η κυβέρνηση του Ομπάμα περνάει νόμο που 
κατατάσσει τις πίτσες σα «φυτικό προϊόν»!
Έτσι, πλέον, μπορούν οι καντίνες στα σχολεία και στους παιδικούς σταθμούς να πουλάνε άφοβα τις λαστιχένιες τους πίτσες και πληρούν, έτσι, τα διατροφικά στάνταρ που «επιβάλλει», δήθεν, το Υπουργείο Υγείας. Και, φυσικά, δεν μιλάμε, καν, για φρεσκοψημένη πίτσα. Για τις κλασσικές άθλιες «έτοιμες», κατεψυγμένες γίνεται η φασαρία.
Όλο το μυστικό βρίσκεται στο χαρακτηρισμό της γνωστής μας «κέτσαπ» σάλτσας. Οι βιομηχανίες τροφίμων ήθελαν εδώ και χρόνια το χαρακτηρισμό της κέτσαπ σα «φυτικό προϊόν» για να μπορούν να πουλάνε τα σκουπίδια τους και φοράνε και το φερετζέ της «υγιεινής διατροφής».
Άντε…
Θα τρώμε δυο-τρεις πίτσες την ημέρα και θα το παίζουμε γκουρμέ- χορτοφάγοι…
«Τι έφαγα, νομίζεις, σήμερα» θα αναρωτιέται ο βλακέντιος μικροαστός.. «μόνο τρεις καφέδες και δυο σαλάτες.. Γιατί έχω γίνει τόφαλος, άραγε;» Κι άντε να του εξηγήσει κάποιος πως τα Starbucks δε φτιάχνουν καφέ αλλά σιρόπι… κι ότι η πίτσα δεν είναι σαλάτα…
Συνεχίζετε να νομίζετε πως οι νόμοι είναι έκφραση κοινωνικού δικαίου και όχι εφαρμοσμένη πολιτική βούληση της εξουσίας;
[1] Pizza Counts as a Vegetable? How the Spending Bill in Congress Could Unravel Progress on School Nutrition, Health School Campaign, 15-11-2011
Vasquez Sounds – Rolling in the Deep… μια δεκάχρονη Μεξικάνα εισβάλλει στα media
Δημοσιεύθηκε: 28 Νοεμβρίου, 2011 Filed under: το τραγουδι της εβδομάδας | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, αλλού, ερωτισμός, μουσικη, pop, videos 2 ΣχόλιαΜια παρέα από 3 πιτσιρίκια-αδέλφια από το Μεξικό, οι Vasquez Sounds, τραγούδησαν το γνωστό Rolling In The Deep της Adele και έγιναν viral με πάνω από 7.000.000 hits στο βίντεό τους μέσα σε 15 μέρες.
Για μένα σημαντική δεν είναι η άρτια φωνή (που δεν είναι, φυσικά!) της δεκάχρονης Angie…
Είναι η ημιτελής προσπάθεια, σημαντική..
Είναι το σφίξιμο στο πρόσωπο που προσπαθεί να πιάσει τη νότα…
Είναι η κομπλαρισμένη και σφιγμένη εκκίνηση του τραγουδιού…
Είναι το φευγαλέο βλέμμα προς τα πάνω που προδίδει την προσπάθεια να υπερβεί τον εαυτό της…
Είναι η ελπίδα που αναβλύζει απ` όλο το concept για ένα καλύτερο αύριο…
Είναι τα μάτια που προδίδουν την άγνοια της για όλα αυτά που τραγουδάει στο τραγούδι
The scars of your love remind me of us
They keep me thinking that we almost had it all
The scars of your love, they leave me breathless
I can’t help feelingWe could have had it all
…αλλά θέλει τόσο πολύ να γνωρίσει
Είναι η δίψα να μεγαλώσει, αλλά χωρίς βιάση.
Είναι αυτό που οι περισσότεροι παριστάνετε πως προστατευέτε…
Είναι αυτό που δεν ξέρετε… το φοβάστε και προσπαθείτε να το συντρίψετε, να το μικρύνετε… να το φέρετε στα δικά σας… μέτρια και θλιβερά μέτρα…
Είναι το τσαχπίνικο βλεφάρισμα μετά το τέλος του τραγουδιού.
Athens Polytechnic,14 to 17 November 1973: When 350 dreamer-adventurers created the biggest defeat of the postwar labour movement
Δημοσιεύθηκε: 16 Νοεμβρίου, 2011 Filed under: για μια αντικαπιταλιστική προταση στην κρίση | Tags: πολιτικη, αριστερα, αλλού, ετερον εκατερον, οικονομία, strikes 1 σχόλιοΣημείωση Gatoulea: Παραθέτω τη μετάφραση του κειμένου μου «Πολυτεχνείο, 14-17 Νοέμβρη 1973: Όταν 350 ονειροπόλοι-τυχοδιώκτες δημιούργησαν τη μεγαλύτερη ήττα του μεταπολεμικού εργατικού κινήματος» όπως αποδόθηκε στα αγγλικά από τον διαδικτυακό φίλο και σύντροφο DbO και μπορείτε να την βρείτε στην ιστοσελίδα του.
Όταν μου πρότεινε να το κάνει, δεν πίστευα πως θα ολοκλήρωνε το project…ειδικά μέσα σε μία ημέρα, μόνο!
Με τιμάει αφάνταστα η προσφορά του και θα ήθελα να τον χαιρετίσω για μια φορά ακόμα…
με τη γροθιά σφιγμένη και υψωμένη!
Translated by DbO
November 14, 1973
The Polytechnic is surrounded by police and students are gathered in the courtyard throwing Seville oranges. In the global-student assembly of the Law school, the news is spread that there’s fighting at the Polytechnic the assembly decides to descend to the University.
Rizospastis[1] 13/11/2005
A syndicalist of the Revolutionary Left from the Physics-Mathematics [course], proposes to stop the assembly and make towards the Polytechnic.
Ergatiki Allillegyi[2] 09/11/2011
The leaders of both Communist Parties, during the first day in the Polytechnic were shocked that policy was determined by the line of anti-capitalist Left. They decided to stay “kneading” the perspective of the “coordinated retreat.” Already since Wednesday evening, that has been their proposal. When defeated, they began to struggle against the “leftist slogans” such as “General Strike” and “Revolution people.” But the General Assemblies of schools organized within the Polytechnic isolate this perspective.
Ergatiki Allillegyi 09/11/2011
On the subject of the Athens Polytechnic uprising against the Junta in the November of ’73 there have been written and spoken thousands of words and stories. It is only to be expected that there’s a lot of “storytelling” for such a historical event.
I will attempt to outline a perspective that has been covered extensively for decades. You see, the “myth” of the Polytechnic has attempted to describe those three days as a pandemic, celebratory and peaceful uprising of the whole Greek people against a handful of ridiculous and isolated dictators who survived only thanks to force of arms and American aid. “Everyone” had taken up arms (peacefully, always!)… Pangalos had been assembling bombs in the Latin Quarter in the May of ’68 and Simitis was placing them in the streets of Athens. On the other hand, the current Minister of Citizen Protection Papoutsis, along with Laliotis and Damanaki had organized the “mass movement” and the “sidewalks”, so that millions of people could flock to demonstrations, sit-ins and strikes. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
El General – Rais Lebled
Δημοσιεύθηκε: 4 Ιουλίου, 2011 Filed under: το τραγουδι της εβδομάδας | Tags: πολιτικη, αλλού, μουσικη, strikes, videos 1 σχόλιοΈνα rap τραγούδι γραμμένο λίγους μήνες πριν την εξέγερση στη Τυνησία. Ο 20χρονος El General με το Rais Lebled ούρλιαζε προς το καθεστώς του Μπεν Αλί.
Πρόεδρε, μας λες «Μιλήστε χωρίς φόβο.»
Μίλησα!…Αλλά ξέρω τώρα τι με περιμένει… Ξύλο…
Βλέπω τόση αδικία και έτσι αποφάσισα να στείλω αυτό το μήνυμα
όσο και να πολλοί με προειδοποίησαν
πως με περιμένει ο θάνατος.
Σήμερα μιλάω χωρίς φόβο και εκ μέρους όλων αυτών
Που τους έχει πλακώσει το βάρος της αδικίας.
Ο δημιουργός κυνηγήθηκε, αλλά το τραγούδι του έγινε ύμνος που πέρασε τα σύνορα της χώρας του. Τραγουδιέται στην Ταχρίρ αλλά και από κάθε εξεγερμένο Άραβα.
Gatouleas 
μπούρου-μπούρου