6 χρόνια… και ο θρήνος των πιθηκοειδών

6 χρόνια…

Σε αυτό το βίντεο έχουμε τις πρώτες αντιδράσεις της χιμπατζίνας όταν βρίσκει νεκρό το μικρό της.

Υπάρχουν μερικά λιγοστά παραδείγματα από πιθηκοειδή που αρνούνται να συμβιβαστούν με το Θάνατο.

Έχουν καταγραφεί ιστορίες με μαϊμούδες που κουβαλάν για μήνες τα μουμιοποιημένα μωρά τους.

Πάντα αυτή η εβδομάδα του Φλεβάρη μου κάνει «κάτι».

Πήγα και στην κηδεία του πατέρα ενός καλού φίλου πριν από λίγες μέρες και παρατηρούσα…

…πόσο συρρικνωνόμαστε όταν πεθαίνουμε. Άραγε είναι μόνο το νερό που χάνεται ή και κάτι άλλο;

…πόσο ανήμποροι και φοβισμένοι γινόμαστε όταν χάνουμε αυτούς που αγαπάμε.

…πόσο εύκολο είναι να «αποχωρήσεις». Ένα κλικ, ένα τίποτα και είσαι μνήμη μόνο. Μία φευγαλέα εικόνα που ζει σε κρυφά κουτάκια κάπου μέσα σε άλλους.

6 χρόνια…

Πλέον ξέρω ακριβώς τι έφταιξε.

Γιατί είχα φτάσει στα μισά του δρόμου… ή, μάλλον, στο «95%» όπως έλεγαν οι Ειδικοί.

Ξέρω και ποιοι με κράτησαν. Ποιοι μου τράβαγαν το μανίκι.. ποιοι μου φώναζαν στο αυτί.

Αυτό που δεν έχω βρει ακόμη είναι πως άλλαξα γνώμη και γύρισα πίσω. Τι συνέβη αυτές τις τρεις μέρες; Άκουσα αυτές τις φωνές και πείστηκα; Υπήρχε ακόμα ένα κομμάτι μου που ήθελε μια δεύτερη ευκαιρία;

Γιατί αυτό που έγινε πριν από 6 χρόνια δεν ήταν «κατά λάθος», ούτε «τυχαίο», ούτε «παρά τη θέληση μου».

Δεν γυρνάω απονεκρωμένος στις πλάτες και μνήμες άλλων.

I’m back, i’m new, i’m better….

…αλλά…

…with a little help from my friends