9 σημεία για το φασισμό και το αντιφασιστικό κίνημα

Το βάθεμα της κρίσης σε συνδυασμό με την άνοδο του φασισμού, με έχουν οδηγήσει σε μια πάουζα.. σε μια αναστολή του διαλόγου.

Πρέπει να τελειώσει η μεταμοντέρνα εκδοχή της τελευταίας 30ετίας περί «ανένταχτου» και «ατομικότητας». Μόνο η συλλογική δράση και η στράτευση μπορούν να επιδράσουν στις κοσμοϊστορικές αλλαγές που συντελούνται στον πλανήτη.

Μέσα από αυτό το σκεπτικό θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια καινούρια ιδέα που έπεσε στην αντίληψη μου.

Μια οργάνωση μαχητικού αντιφασισμού είναι στα σκαριά.. η ΟΡ.Μ.Α. και έβγαλε ένα ενδιαφέρον κείμενο εδώ και λίγες μέρες.

Διαβάστε το.. σχολιάστε το..προτείνετε το και σε άλλους…

κατεβάστε το από το λίνκ που έχουν δώσει εδώ

δείτε τις σελίδες των σ. στο μπλογκ τους ή στη σελίδα τους στο facebook

Τα όπλα μας δείχνουν να εξαντλούνται… Ή, μήπως, όχι;

• Για τον φασισμό δεν ευθυνόμαστε «όλοι», δεν βρίσκεται μέσα μας, δεν είναι μια «κακή» πράξη μας, μια αυταρχική συμπεριφορά. Ο φασισμός δεν είναι μια λανθασμένη κοσμοθεωρία, ένα ρυπαρό ηθικό σύστημα. Ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι ένα αντιδραστικό πολιτικό κίνημα με στόχο τη διάλυση κάθε κοινωνικής κατάκτησης του ανθρώπινης ιστορίας. Είναι ο αρχέγονος καπιταλισμός του φαρ-ουέστ. Είναι ο κοινωνικός κανιβαλισμός κάθε πτυχής της ζωής μας. Μετατρέπει τις ανθρώπινες κοινότητες σε χώρους εμφυλίου σπαραγμού μεταξύ των φτωχών προς τέρψη των καπιταλιστών. Ο φασισμός είναι η πιο βρωμερή εκδοχή του καπιταλιστικού συστήματος με σκοπό τη μετατροπή των οργανωμένων κοινωνιών σε άβουλη πρώτη ύλη για τα μελλοντικά κέρδη των αφεντικών.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

«Αντιφασιστικός Σύνδεσμος»… κάτι νέο στην αντιφασιστική δράση

Κόντρα στην παρατεταμένη σιωπή ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ – ΝΑΡ, μια νέα αντιφασιστική συλλογικότητα φαίνεται να εμφανίζεται στην Αθήνα. Ανάμεσα στις χίπικες εκδοχές της πασιφιστικής αριστεράς της ΚΕΕΡΦΑ – ΚΑΡ και των συνεπών αυτόνομων αντιφασιστικών σχημάτων όπως του Antifa Lab, δοκιμάζεται ένα νέο πείραμα, ο «Αντιφασιστικός Σύνδεσμος».

Βρήκα κάποια παιδιά στην αντιφασιστική συναυλία στα Πατήσια το περασμένο Σάββατο να μοιράζουν την παρακάτω προκήρυξη.

Μεστός λόγος και μια σεμνή προσπάθεια να οργανωθεί η αντιφασιστική αυτοάμυνα χωρίς φαφλατάδικες λογικές ανάθεσης στο «μαζικό κίνημα».

Δεν είναι μέλη κανενός κόμματος και δεν βλέπουν τον εαυτό σαν «συνιστώσα» καμιάς ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ.  Δεν είναι «μέτωπο» αλλά θέλουν να είναι μέρος αντιφασιστικών δράσεων.. φτάνει να είναι υπαρκτών κι όχι μια βαρετή απαρίθμηση υπογραφών που τη δουλειά θα την κάνουν «άλλοι».

Λειτουργούν συνελευσιακά και αναζητούν βοήθεια και διαθεσιμότητες ανεξαρτήτου πολιτικής ή κομματικής ένταξης.

Για να δούμε…

Πόσο ξύλο θέλει η αριστερά για να «στρώσει»; …(τον αντιφασιστικό της αγώνα)

Το σκηνικό της χειροδικίας του Χρυσαυγίτη προς την Κανέλλη και τη Δούρου, το έχουμε δει όλοι, φαντάζομαι..

Και τώρα;

Θα τραβήξετε και μια επερώτηση; Θα μαζέψετε υπογραφές από φορείς, σωματεία και κοινωνικο-πολιτικούς χώρους;

Θα πέσετε από τα σύννεφα;

Θα μείνετε εμβρόντητοι;

Θα διαπιστώσετε έκπληκτοι, πόσο μακριά «από τον ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό μας» είναι οι μέθοδοι της Χ.Α.;

Θα βάλετε και καμιά δεκαριά κοινωνιολόγους, παιδοψυχολόγους, αναλυτές, γιόγκι και γκουρού που θα αναλύσουν «σε βάθος» το φαινόμενο του «έρποντα φασισμού»;

Θα πάτε σε κανένα πολιτιστικό χώρο και κουβεντιάζετε με ουίσκια σε κρυστάλλινα ποτήρια για τον «κίνδυνο του φασισμού»;

Συνεχίστε να καθόσαστε στις σιγουριές σας… Συνεχίστε να σιωπάτε στους φασιστικούς τραμπουκισμόυς….

Μετά τις καθημερινές κλωτσοπατινάδες σε μετανάστες και «μαλλιάδες»,  τις φασιστικές παρελάσεις έξω από τα κομματικά γραφεία, τα βρωμόξυλα που τρώνε αφισοκολλητές της αριστεράς, το ντου στα γραφεία του ΣΕΚ, φάγατε και τις σφαλιάρες σας και σε live αναμετάδοση…

Ίσως θέλετε κι άλλες…

Ίσως θέλετε και νεκρούς για να ξυπνήσετε από την κοινοβουλευτική σας φορμόλη.

Γιατί όταν δεν πελεκάς ΕΣΥ τους Παγκάλους και τους Μιχαλολιάκους, τότε θα βρεθείς στη γωνία.. ΚΑΙ ηττημένος ΚΑΙ ευνουχισμένος…

Δεν με πείραξαν οι σφαλιάρες..

Φρικάρω με τις χαρούμενες φατσούλες των απανταχού Παπαδημούληδων, αριστερουληδων πως, τάχα, αποκαλύφτηκε η Χ.Α.

Νομίζουν πως αυτά «κοστίζουν» στους φασίστες…

Ο βαθύς τους ύπνος κινδυνεύει να πλακώσει με θανατηφόρο πάπλωμα το κομμουνιστικό κίνημα…

η παρατεταμένη κρίση του αστικού μπλοκ

Με μια τυπική ματιά στα καθ` εαυτό αποτελέσματα μπορεί κάποιος να παρατηρήσει τις εξής μετακινήσεις

1.  Η ακροδεξιά ανέβηκε από 400 χιλιάδες σε 1,4 εκατομμύρια ψήφους
2. Τα παραδοσιακά σχήματα έπεσαν κατά 800 χιλιάδες ψήφους, αλλά το συνολικό μπλοκ (δεξιάς ακροδεξιάς) ανέβηκε κατά 200 χιλιάδες
3. Τα κεντρο-αριστερά σχήματα έχασαν περίπου 1,8 εκατομμύρια ψηφοφορους
4.  Η αριστερά κέρδισε πάνω από 800.000 ψήφους
5. Η αποχή-άκυρο-λευκά ανέβηκε κατά 600.000.

Άρα υπάρχει μια σχηματική «τριπλή», αλλά, άνιση μετατόπιση του «κέντρου» προς την  αριστερά-αποχή, κατά πρώτο λόγο, και στη δεξιά κατά δεύτερο.

Αυτή, όμως, είναι η μισή αλήθεια, αν δεν δούμε τη συνολική πολιτική κρίση.

Η ανικανότητα συγκρότησης του παραδοσιακού πυλώνα της αστικής τάξης

Ο Σαμαράς προσπαθεί να σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ .. Να τρέχει μόνος του και να μη φτάνει ούτε δεύτερος! Το πραγματικό, όμως, πρόβλημα για τη ΝΔ και το αστικό μπλοκ ξεκινάει από πιο παλιά. Ξεκινά από την παραίτηση Καραμανλή το 2009.

Είναι, πλέον, πασίγνωστο πως τα μνημονιακά μέτρα και η επέμβαση του ΔΝΤ ετοιμάζονταν μέσα στο 2009 και πως δεν «έπεσαν από τα σύννεφα» ούτε η ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ μετά τις τότε εκλογές. Η δειλία (;) και η ανημποριά της ΝΔ να επιτελέσει τον «εθνικό» της στόχο, δηλαδή να λειτουργήσει σαν «κομάντο», να συγκρουστεί με τη νεολαία του «Δεκέμβρη» και τα συνδικάτα, ώστε να περάσει όσα μέτρα θα προλάβαινε πριν καταρρεύσει μέσα από τη λαϊκή μήνι, ανάγκασαν το πολιτικό σύστημα να «τραβήξει» από πολύ νωρίς τις «εφεδρείες» του, δηλ. το ΠΑΣΟΚ.

Το Σεπτέμβρη του 2009, πριν ακόμα από τις εκλογές και τα μνημόνια έγραφα στο  «Παραίτηση Καραμανλή: προσωπικό ή συστημικό αδιέξοδο;»

Άρα, γιατί έπεσε η ΝΔ;

Το κομβικό σημείο ήταν το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Η ΝΔ ήταν προετοιμασμένη να δώσει «γη και ύδωρ» στους υποψήφιους επενδυτές, μόνο που αυτοί έπαψαν να παίρνουν ακόμα και το έτοιμο φαί.

Η κρίση μετέτρεψε ακόμα και τα ετοιμοπόλεμα γεράκια στυλ Βγενόπουλου σε «homo καβατζώνους». Όταν κλείνουν οι στρόφιγγες σε Κίνα και Σαουδική Αραβία, το κεφάλαιο στην Ελλάδα δεν επενδύει ούτε σάλιο.

…

Η ΝΔ έπεσε γιατί ένα χρόνο μετά το ξέσπασμα της κρίσης αδυνατούσε να βρει ένα στοιχειώδες σχέδιο για την ελληνική οικονομία. Και αυτό θεωρώ ότι είναι το πιο κρίσιμο σημείο των ημερών μας…

…

Υπάρχει μόνο ένα ερώτημα που θα απαντηθεί στους επόμενους μήνες… Η πολιτική κρίση αφορά μόνο τη ΝΔ; Το ΠΑΣΟΚ έχει στοιχειώδες σχέδιο διαχείρισης της οικονομικής κρίσης; Γιατί αν και ο δεύτερος πυλώνας εξουσίας στην Ελλάδα αποδειχτεί νούλα, τότε ο κίνδυνος συστημικής αστάθειας θα είναι πλέον υπαρκτός.

Το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, ανέλαβε τη βρώμικη δουλειά της ΝΔ και «αγόρασε» όλο το σχέδιο του ΔΝΤ και της ευρωπαϊκής προσαρμογής.  Γι` αυτό και «καρπώθηκε» κι όλη την αποδοκιμασία… Φυσικά και υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες για τη συστημική αστάθεια… Το ΠΑΣΟΚ ήταν, σχεδόν, 30 χρόνια στην εξουσία κι αυτό «δυσκόλευε» τη Νεοδημοκρατική κυριαρχία στον κρατικό μηχανισμό (και άρα την πολιτική αξιοπιστία της), αλλά και αφαιρούσε τα τελευταία ψήγματα φιλο-λαϊκού προσωπείου του. Έτσι καταρρέει, σήμερα, χωρίς να φαίνεται κάποια σανίδα σωτηρίας του.

Ένας Ολάντ να φέρει την ελπίδα στο αστικό μπλοκ

Και τώρα μπαίνουμε στην ύφεση….

Όσο κι αν φαίνεται τραβηγμένο, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα! Τώρα θα κλιμακωθεί η επίθεση στο επίπεδο διαβίωσης των λαϊκών στρωμάτων. Γιατί, πλέον, η ύφεση έχει εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη. Για πρώτη φορά μεταπολεμικά ΟΛΗ η Ευρώπη θα έχει αρνητικό δείκτη ανάπτυξης. Δηλαδή η ελληνική ύφεση θα βρίσκεται σε ένα δυσμενές περιβάλλον που θα καθιστά ακόμα πιο δύσκολα τα σχέδια «διάσωσης» και προοπτικής διεξόδου.

22/3/2012: Διαδήλωση της αριστεράς και συνδικάτων ενάντια στην κυβέρνηση Κορρέα

Η ηγεμονία της Γερμανίας θα αμφισβητηθεί, ακόμα περισσότερο, από τη στρατηγική του πληθωρισμένου δολάριου του Ομπάμα. Η κυριαρχία, όμως, των ΗΠΑ κόντρα στους «Μερκοζί» δεν έχει τίποτα ευνοϊκό για τους εργαζόμενους. Μέχρι να ισοπεδωθεί ο μισός πλανήτης, ώστε να ξαναπάρει μπρος η «κερδοφόρα ανάπτυξη», θα επιχειρείται μια βάναυση συμπίεση στο βιοτικό επίπεδο, για να κρατάει διασωληνωμένα τα κέρδη των πολυεθνικών.

Οι αλλαγές συμμαχιών της αστικής τάξης δεν πρέπει να γίνονται προπετάσματα καπνού, αλλά να «διαβάζονται» σαν ευκαιρίες ανατροπής.

Ο Κορέα στον Ισημερινό, ο Ολάντ στη Γαλλία, στην Ουγγαρία, στην Ισλανδία  κλπ φέρνουν, μεν, «άλλη» πολιτική, αλλά όχι φιλολαϊκή… Επιχειρούν να ανασυντάξουν το μπλοκ εξουσίας με παραλλαγές στους συμμάχους τους, χωρίς να εγκαταλείπεται η βασική αξία: το ξεζούμισμα των κοινωνικών πόρων και των λαϊκών εισοδημάτων. Τη θέση πχ των αμερικάνικων πολυεθνικών στον Ισημερινό παίρνουν οι Καναδικές και οι Κινέζικες[1].

Έτσι, λοιπόν, και στην Ελλάδα το αστικό μπλοκ θα αναζητήσει τον Έλληνα Ολάντ. Στις εκλογές του Μαΐου το σχέδιο να συγκροτηθεί ένας αστερισμός κεντροαριστερών-κεντροδεξιών σχημάτων, απέτυχε παταγωδώς και επέτεινε τη συστημική κρίση. ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι, Μάνος, Τζημαρας, Μπακογιάννη θα έδιναν μια κοινοβουλευτική δύναμη πάνω από 200 έδρες. Το πλαφόν του 3%, τελικά, γύρισε μπούμερανγκ στον αστισμό, αφού ένα «δικό τους» 13-15% δεν ξεπέρασε το πλαφόν κι έτσι δεν υπήρχε στη Βουλή ένα «κοινωνικό 50%» που να νομιμοποιούσε μια ελαφριά μετατόπιση στην πολιτική σκηνή.

Οι πιέσεις στο ΣΥΡΙΖΑ να παίξει αυτό το ρόλο είναι (και θα είναι!) αφόρητες. Μη σας ξεγελάνε οι συστημικοί κεραυνοί αποδοκιμασίας. Με αυτό το μαστίγιο (αλλά και το καρότο) έπαιξαν και με το ΠΑΣΟΚ του `81. Αλλά αυτό θα το δούμε πιο αναλυτικά σε ξεχωριστό ποστ.

Το μπακαπ σχέδιο της εθνικιστικής ακροδεξιάς

Η ΝΔ κάνει μια ύστατη προσπάθεια να ανασυνταχτεί.. Μετατρέπεται σε «Βοριδικιά», κλείνει το μάτι στις ρίζες της, στην ΕΡΕ του `60, επαναφέρει τον ξενοφοβικό λόγο και μιλά για «ανακατάληψη των πόλεων» από τους «κουκουλοφόρους».

Κι όμως…

Αρκεί ένας περαστικός Τζήμερος να κάνει κολλεγιά με τον κουκουρούκου Μάνο και διεκδικεί κανά 5άρι % από την εκλογική πίτα! Την ώρα που κηρύσσεται αντιαριστερή πανστρατιά, την ώρα που οι αναρχομπάχαλοι τρομοκράτες του Τσίπρα πάνε να πάρουν την πρωτιά, το κάθε καπετανάτο της Δεξιάς βαράει το δικό του βιολί! Πρωτοφανή πράματα για το συντηρητικό στρατόπεδο. Ναι… κατά πάσα πιθανότητα ο Σαμαράς αποδεικνύεται  ο πιο «άμπαλος», ο πιο άχρηστος ηγέτης της δεξιάς.. Αυτός που κατάφερε να ρίξει τη ΝΔ πιο χαμηλά σε ψήφους ως αντιπολίτευση απ` όσο κυβερνούσε!

Αλλά το πρόβλημα είναι πως η ΝΔ μαζί με το καταρρέον ΠΑΣΟΚ, συμβολίζουν την αδιέξοδη στρατηγική της ΕΕ. Μια στρατηγική που πατάει στην υφεσιακή λογική, στη δημοσιονομική πειθαρχία και στη λογική «αγοράζω χρόνο» μέχρι να λυγίσουν οι ανταγωνιστές.

Σε αυτό το χάρτη της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, πρέπει να προστεθούν τα νεώτερα «εικοσάρια» της Γαλλίας και της Ελλάδς

3,5 χρόνια μετά, όμως, από το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η ΕΕ βυθίζεται στο βάλτο της ύφεσης την ώρα που οι βασικοί ανταγωνιστές πηδάνε στο άρμα του πληθωριστικού προστατευτισμού. Η Ρωσία και η Κίνα ξεκινάνε εξοπλιστικά προγράμματα μαμούθ, ενώ οι ΗΠΑ περικόπτουν τα έξοδα των εισβολών τους στη Μέση Ανατολή για να έχουν «κάβα» στη δύσκολη στροφή που έρχεται.

Γι` αυτό και σιγά σιγά η κάθε ευρωπαϊκή χώρα αρχίζει και λοξοκοιτά προς τον εθνικισμό. Σε μια σειρά χώρες (Γαλλία, Ολλανδία, Αυστρία, , Νορβηγία, Ελλάδα κλπ) η ακροδεξιά βρίσκεται γύρω από το 20%..

Και όχι μόνο…

Αρχίζει και διεκδικεί την ηγεμονία στο χώρο της δεξιάς. Στην Ιταλία και Ολλανδία «ρίξανε» τις δεξιές κυβερνήσεις και στη Γαλλία σαμποτάρανε το Σαρκοζί στο δεύτερο γύρο. Η αναβίωση του Κράτους Έκτακτης (ή Εθνικής) Ανάγκης, αρχίζει να φεύγει από τις περιθωριακές συζητήσεις. Βέβαια η ηγεμονία ανήκει στην «ευρωπαϊκή» δεξιά της «ευγενούς άμιλλας».. προς το παρόν.

Κομμουνάριοι και μπολσεβικισμός μόνη «σφήνα» στην αστάθεια

Η αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος στο «ελληνικό πέιραμα» του Μνημόνιου, δίνει ευκαιρίες για εξεγερσιακή προετοιμασία και δράση.

Θα μπορέσει το αντίπαλο στρατόπεδο να παράξει ένα νέο ΠΑΣΟΚ;

Θα στραφεί σε αστυνομικό κράτος καταστολής;

Ότι και να κάνει θα παραμείνει αδύναμο και ευάλωτο…

Καμία από τις δυο κυβερνήσεις δε θα μπορέσει ούτε να κάνει άλμα μακριά από την κρίση, αλλά ούτε θα μπορεί να δημιουργήσει ένα στοιχειώδες πλαίσιο κοινωνικών παροχών. Μόνο το ναρκωτικό του πατριωτισμού, το ψέμα των «θυσιών για την ανάπτυξη υπέρ της πατρίδος» μπορούν να παίξουν.

Κάποιοι ελπίζουν να βρούνε συμβιβαστικές μεταρρυθμίσεις μέσα σε μια καταρρέουσα κοινωνία… καλά κάνουν.. χρήσιμες είναι κι αυτές…

Κάποιοι άλλοι, όμως, θα δοκιμάσουμε να συντάξουμε όποιο στρατό μπορέσουμε ώστε στην επόμενη στροφή να μην επαναλάβουμε το κλασσικό σχέδιο της αριστεράς «…και τώρα τρέχουμε».

Και τα δύο σύντροφοι, δε γίνονται…  ας δοκιμάσουμε τα διαφορετικά σχέδια και ας δούμε που μπορούμε να βάλουμε πλάτη ο ένας στον άλλο.

«Η πρόσφατη εκλογική επιτυχία είχε ενισχύσει την κοινοβουλευτική τάση…»

Η κρίση (στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας σ.G.)αποτελούσε ουσιαστικά την εξωτερίκευση της σύγκρουσης που μαινόταν στο εσωτερικό του Κόμματος (με ιδιαίτερα οξυμένο τρόπο μετά την εκλογική

Πάνω: Διαδηλωση ΚΚΓ, Πρωτομαγια 1928
Κάτω: Διαδηλωση Ναζί έξω από τα κεντρικά γραφεία του ΚΚΓ, 1933

νίκη του 1930) και είχε να κάνει με τη σχέση μεταξύ μεμονωμένων βίαιων ενεργειών και μαζικής δράσης. Η πρόσφατη εκλογική επιτυχία είχε ενισχύσει την κοινοβουλευτική τάση και απομάκρυνε ακόμα περισσότερο την προοπτική να βρεθεί κάποια ισορροπία ανάμεσα στη νόμιμη και την ημιπαράνομη δράση. Επίσης, την ίδια περίοδο – και υπό τη πίεση της Κομιντέρν – το Κ.Κ. άλλαξε την τακτική του. Πιο συγκεκριμένα, άρχισε να καταδικάζει τις μεμονωμένες βίαιες δράσεις και ξεκίνησε την προσπάθεια δημιουργίας ενιαίου μετώπου βάσης μεταξύ αγωνιστών και συνοδοιπόρων του Σ.Κ., αλλά ακόμα και εργατών προσκείμενων στους Εθνικοσοσιαλιστές. Ωστόσο, και σε πείσμα της ηγεσίας του Κόμματος, η βίαιη πάλη δεν έσβησε.

Ναζισμός και εργατική τάξη, S. Bologna εκδόσεις AntifaScripta Σεπτεμβρης 2011

Φαντάσου να μην είχανε ημιπαράνομη δράση και πολιτοφυλακη… Ούτε guten tag δεν θα προλαβαίνανε να πούνε!

μμμμμ….εγέρθητι! …ou la la!

Όταν τρίβεσαι στη γκλίτσα του τσοπάνη…

Η πολυδιασπάση είναι ευεργετική για την Αριστερά!

Από τότε που με θυμάμαι, ένα κομμάτι της αριστεράς «ψήνεται» για την ενότητα του χώρου…

Ναι… μπορεί και να υποκρύπτονται αναλύσεις περί «ευρύτερου δημοκρατικού χώρου», όπως πχ στη Γαλλία που συμπράττει το ΚΚ με το Σοσιαλιστικό Κόμμα, ή, απλά, διαθέσεις αφομοίωσης μικρών σχηματισμών από ένα μεγαλύτερο.

Δεν μπορώ να αρνηθώ πως, πράγματι, φαίνεται πειστικός ο πρωτόγονος ισχυρισμός περί «ισχύς εν τη ενώσει»…  Όμως, όταν αθροίζεις καφέ και πορτοκαλάδα, στο τέλος δεν έχεις παραπάνω κι απ` τα δύο αλλά ένα ξέπλυμα παντελώς άχρηστο για οποιοδήποτε σκοπό.

Η σύγκριση των δύο τελευταίων εκλογών είναι αποκαλυπτική…

Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ πριν από 2 χρόνια λειτούργησε προωθητικά και για τις δύο πλευρές. Οι 315.000 ψήφοι ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ το 2009, έγιναν το 2012 386.000 της «ρεαλιστικής» κεντροαριστεράς της ΔΗΜΑΡ και ένα εκατομμύριο του ΣΥΡΙΖΑ.  Και οι δύο πλευρές απελευθερώθηκαν και μπόρεσαν να αναδείξουν τον προγραμματικό τους λόγο αντί να αναλώνονται σε συντροφικά μαχαιρώματα μεταξύ τους.

Είστε τόσο σίγουροι πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα έβγαζε 17+6-23% αν βρίσκονταν στα ίδια ψηφοδέλτια ο Ψαριανός που καλούσε την περασμένη διετία να υπάρχει σύμπραξη της αριστεράς με ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και να πεταχτεί το ακροδεξιό ΛΑΟΣ από την κυβέρνηση;

Προχωρώ παραπέρα το συλλογισμό μου…

Αν είχε αποχωρήσει το Μέτωπο[1] (δηλ. ΚΟΕ-ΔΕΑ-ΑΠΟ-Αλαβάνος) από το ΣΥΡΙΖΑ πάνω στη φουσκονεριά των Δημοτικών εκλογών και δημιουργούσαν ένα σχήμα με όλη ή μέρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ θα είχε προκύψει ένας  πόλος γύρω στο 3 με 5% αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Οι απώλειες θα ήταν ελάχιστες για τον Τσίπρα γιατί πάλι θα διατηρούσε ένα κορμό αριστερών συνεργασιών μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ.. Το ΚΟΚΚΙΝΟ, η ΡΟΖΑ, η ΑΚΟΑ, ο Γλέζος κλπ θα διατηρούσαν το πολυσυλλεκτικό προφίλ του σχήματος.

Η κρίση, λοιπόν, του πολιτικού συστήματος αφήνει κενό για δημιουργία ξεκάθαρων πολιτικών χώρων..

Αυτή τη στιγμή υπάρχει κενό ΚΑΙ για μια «κινηματική» αντικαπιταλιστική αριστερά των απεργιών και του εργατικού ελέγχου, αλλά ΚΑΙ για ένα «ντούρο» μισο-πατριωτικό Αντι-ΕΕ,  ΑντιΕυρώ χώρο.

Πολύ περισσότερο υπάρχει η δυνατότητα ανάπτυξης ενός «υποκειμενικού», μπλανκιστικού σχήματος.

Πολλοί από τους αναγνώστες νομίζουν πως έχω μια πικρόχολή εχθρική στάση με την αριστερά…  Δεν ισχύει.. Θεωρώ πως όλες οι εκδοχές συνεισφέρουν… Από τον ελευθεριακό κομμουνισμό και τον συνωμοτισμό ως και την κυβερνητική αριστερά… Ο καθένας ας δουλέψει το σχέδιο του.

Αυτό που «εχθρεύομαι» είναι τον τακτικισμό.. Να υποτάσσεις, να αποκρύβεις το ξεχωριστό σχέδιο και να μετατρέπεσαι σε διαδρομίστα παράγοντα.

Αν, λοιπόν, στις «συνιστώσες» έχει απομείνει έστω ένα απομεινάρι ξεχωριστού σχέδιου από τον Τσίπρα, αν έχουν να πουν κάτι εκτός από πανηγυρτζίδικες ανακοινώσεις, έχουν μια ακόμα ευκαιρία να ανασυνταχτούν…. Στο αντίπαλο στρατόπεδο, η κρίση στη ΝΔ δεν θα δημιουργούσε άλλο πόλο, αν δεν υπήρχε το (καποτε!) περιθωριακό σχήμα της Χ.Α.

Εγώ θα συνεχίσω να παλεύω προς αυτή την κατεύθυνση….

Κι ελπίζω σύντομα να έχω κάποια ευχάριστα νέα..

Πολύ σύντομα!

«Μετά τους Ναζί, εμείς!»

Η φράση του τίτλου αποδίδεται στο γραμματέα του ΚΚ Γερμανίας, του μεγαλύτερου κόμματος της αριστεράς μετά το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Κοκορευόταν πως έφτασε η ωρά να κυβερνήσει η αριστερά.

……

Εκτελέστηκε στο Αουσβιτς (ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης) το 1944.

Καθώς έφευγε, οι οπαδοί του Χίτλερ έκλεισαν τις γραμμές γύρω του με όλα τα σημάδια της αφοσιωμένης πίστης. Ο Τέλμαν και ο Μίντσενμπεργκ γελούσαν σαν σχολιαρόπαιδα. Όσο για μένα, ήμουν τόσο χαμένος και προβληματισμένος, όπως όταν είχα δει το παρακμιακό τελετουργικό λίγες μέρες πριν στο Γκρούνβαλντ. Δεν μπορούσα να δω τίποτα για να γελάσω. Αισθάνθηκα πραγματικά βουτηγμένος στη θλίψη.

Ο Μίντσενμπεργκ, ρίχνοντας μια ματιά σε μένα, ρώτησε: «Ντιέγκο, τι τρέχει με σένα;».

«Αυτό που τρέχει», του είπα, «είναι ότι με κατακλύζει ένα προαίσθημα. Το προαίσθημα ότι, αν οι ένοπλοι κομμουνιστές άφηναν σήμερα στον Χίτλερ να φύγει ζωντανός, θα μπορούσε να ζήσει για να κόψει τα κεφάλια και των δυο συντρόφων μου σε λίγα χρόνια».

Ο Τέλμαν και ο Μίντσενμπεργκ γέλασαν δυνατά. Ο Μίντσενμπεργκ με επαίνεσε για τη ζωηρή φαντασία που είχα ως καλλιτέχνης.

«Θα πρέπει να αστειεύεσαι», είπε. «Δεν άκουσες τον Χίτλερ να μιλά; Δεν κατάλαβες, από όσα σου μετέφραζα, τι ανοησίες έλεγε;».

MyArt, my Life: an autobiography, Dover 1991, Ντιεγκο Ριβερα

Στην κατεστραμμένη από την οικονομική κρίση Γερμανία του μεσοπολέμου, η αριστερά είχε βάλει σαν κύριο σκοπό να «νικήσει» και ξεπεράσει το Σοσιαλιστικό κόμμα και να αναδειχθεί σαν η κύρια δύναμη κόντρα στη Δεξιά.

Θεωρούσαν πως οι Ναζί ήταν μια λαϊκίστικη φούσκα, χωρίς ειρμό και πρόγραμμα που θα ξεφτιλιστεί μόνο από τον πρωτόγονο , παραληρηματικό λόγο.

Ανίκανοι να αναγνωρίσουν το φασιστικό πολιτικό κίνημα, αντέδρασαν ΚΑΙ πολύ αργα ΚΑΙ με λάθος τρόπο.

Στα 1933 οι Ναζί ήταν στην εξουσία και το κράτος ήταν στα χέρια τους. Η αριστερά από την αδιαφορία, γύρισε στο «δημοκρατικό» μέτωπο. Νόμισε πως η υπερασπιση του κοινοβουλευτισμού και της αστικής δημοκρατίας μέσα από τα Λαϊκά Μέτωπα, θα δημιουργούσε ευρύτερες συσπειρώσεις.

Όταν, όμως, ο λαός αναζητεί «τους προδότες στο Γουδή», απλά ταυτίζεσαι με την παλιά διαφθορά και χαρίζεις τον «αντισυστημισμό» στα φασιστικά κινήματα.

Συνεχίστε να περιμένετε να «ξεφουσκώσουν» οι Ναζί και να παλέψουν «οι Δήμοι, οι φορείς και τα συνδικάτα»