για τα γράμματα του Ρεμπώ…

η αρχή τών χειρογράφων τού Credo in Unam "Πιστεύω σε Μία (Θεά)"

Μάλλον θα φταίει το φθινόπωρο και αυτή η μουντάδα που ανακουφίζει το σώμα και το πνεύμα για τη διάθεση μου, αλλά σίγουρα έπαιξε ρόλο ένα κείμενο της Χάρης για τα γράμματα του Ρεμπώ… όλα ξαναζωντάνεψαν μέσα μου μαζί με τη ζωή κάποιου άγνωστου 2 αιώνες πριν… δεν πρέπει να διαβάζεις γράμματα που δεν απευθύνονται σε σένα, γιατί παραβιάζεις μια ιερή ιδιωτικότητα και γίνεσαι ένας ηδονοβλεψίας στα αισθήματα άλλου… τα δικά μου τα έκαψα στα 23 μου στο Θησείο …μάλλον… κείμενα που τα έγραψα νύχτες ανάμεσα σε ύπνο και ξύπνιο… γράμματα σε Εκείνη… σε Μένα… στον Κόσμο… στους Υπηκόους μου… αλλά ποιος δεν γράφει προς το Σύμπαν σε αυτή τη γλυκιά εφηβεία… ..τέλος…. τα έκαψα στα 23 μου… τέλος… ο Ρεμπώ ήταν καλλιτέχνης αλλά και ήρωας καλλιτεχνικού έργου, έγινε Ρωμαίος με διαφορετικό φινάλε, δεν αυτοκτόνησε αλλά έζησε… προσπάθησε να ζήσει .. ήταν νεκρός και πέθανε δυο φορές όταν αρνήθηκε την εφηβεία του, αρνήθηκε την ποίηση και αποφάσισε να ζήσει, τότε πέθανε, όταν αποφάσισε να Ζήσει… ο Ρωμαίος μεταφέρει την κατάρα που δεν αυτοκτόνησε και στα 37 πεθαίνει από αρρώστιες του σώματος, όχι ο Ρωμαίος αλλά ο Ρεμπώ… ακούω φωνές από φίλους να μου λένε γιατί δε γράφω για αυτά που είμαι, αλλά το κάνω με όσες δυνάμεις έχω, ξέρω πως χρειάζομαι παραπάνω αλλά πως να μπεις στην καρδιά αν δε σκίσεις το δέρμα σου, προσπαθώ και γράφω τα «εύκολα», τα δύσκολα θα έρθουν σιγά σιγά, όταν προσπάθησα να δραματοποιήσω Ρεμπώ, όταν μετέφραζα Μόρισον, όταν ανακάλυπτα πως δεν υπάρχει Τέλειος Έρωτας παρά μόνο Θάνατος… ακούω να μιλάνε τα παιχνίδια που έπαιξα και γέλασα, τα αγγίγματα που έκαναν τη ψυχή μου να πετάει, για όλα αυτά που συνέθλιψα για να θραφώ και να γελάσω στη μούρη τους, τα υλικά της ζωής μου… έπρεπε να κανιβαλίσω πάνω τους και έγινα κανίβαλος .. ξανά σε focus… Ρεμπώ… θα διάβαζα κρυφά γράμματα του Σέξπιρ και  του Λόρκα…  θα κρυφοκοίταζα τον βουρκωμένο έφηβο όταν λέει «σ` αγαπώ» ή «μη φεύγεις».. το έχω κάνει στον εαυτό μου… πλέον δεν υπάρχω….

Alles In Ordnung…

Θα ` θελα να ήξερα την κατάσταση μου…

…Παρακαλώ, μη με περιγελάτε:

Είμαι ένας ανόητος,

Ξεμωραμένος γέρος,

…και, για να είμαι ειλικρινής,

Φοβάμαι πως δεν είμαι στα καλά μου.

Μη με κοροϊδεύετε…

Σέξπιρ… Βασιλιάς Ληρ

Πράξη 4^η, Σκηνή 7η

Η Κόλαση του Δάντη

«Εσείς που μπαίνετε, ξεχάστε κάθε ελπίδα»

Το καλοκαίρι διάβασα ένα βιβλίο που στριφογύριζα γύρω του χρόνια τώρα… την Θεία Κωμωδία του Δάντη και δει το πρώτο του βιβλίο, την Κόλαση. Το αγόρασα από τις εκδόσεις ΤΥΠΟΘΗΤΩ σε μετάφραση Α. Ριζιώτη, μια καλαίσθητη έκδοση που παραθέτει και το ιταλικό πρωτότυπο κείμενο. Τις τελευταίες 20 μέρες έψαχνα ένα τρόπο να μιλήσω για αυτό το θέμα που μου έχει προκαλέσει ανάμικτα συναισθήματα. Θεωρείται από τα κλασσικά αριστουργήματα της μεσαιωνικής ιταλικής λογοτεχνίας. Γράφτηκε το 13^ο αιώνα με ποιητικό, έμμετρο τρόπο και με χρήση έντονων, οπτικών εικόνων. Χωρίζεται σε 3 μέρη βιβλία: Κόλαση – Καθαρτήριο – Παράδεισος, και το καθένα σε Άσματα, περιγράφοντας την πορεία του ανθρώπου προς τον εξαγνισμό του, την προσπάθειά του να προσεγγίσει τη θεία διάσταση.

Προς το παρόν δεν έχω διαβάσει καμιά ανάλυση αν και υπάρχουν από σημαντικούς ανθρώπους όπως ο Γκράμσι και ο Λούκατς. Είχα πάντως 2 λόγους και 3 ερωτήματα, όλα ικανά να με σπρώξουν να διαβάσω Δάντη. Οι λόγοι ήταν η κλασσική του αξία και η ενασχόληση του με την ηθική. Ανάλογα και τα ερωτήματα… α) Γιατί Θεία Κωμωδία; Δεν νομίζω να προκαλεί γέλια η ανάγνωσή του β) Μετά από 700 χρόνια έχει λογοτεχνική αξία; Όχι πως δε γίνεται, αλλά…, και το πιο σημαντικό γ) ο κώδικας αξιών του, τι μπορεί να σημαίνει σήμερα;

Για να προβοκάρω και τις ίδιες μου τις πεποιθήσεις, τελικά οριστική απάντηση δεν πήρα σε κανένα από 3 ερωτήματα.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »