Αντίο Lou Reed… ήσουν τόσο Vicious
Δημοσιεύθηκε: 28 Οκτωβρίου, 2013 Filed under: το τραγουδι της εβδομάδας | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, τα κολληματα μου, μουσικη 6 Σχόλια
Φεύγουν οι τελευταίοι μεγάλοι.
Ο Λου Ριντ ήταν από αυτή την εκλεκτη κατηγορία που δεν ξεφτιλίστηκε, δε «σαπισε», αλλά προσπάθησε να μείνει μαχιμος μέχρι το τελος του.
Τον θυμάμαι σε αυτή θρυλική συναυλία στο γήπεδο της Λεωφορου Αλεξάνδρας μαζί με τον Μπάουι πως έπαιξε τα τραγούδια του με τα λιτά μαυρα ρούχα του.
Έτσι όπως αρμόζει σε ένα ροκερ…
Χωρις φιοριτούρες..
Αυτός και η κιθαρα του… Η μουσική και το κοινό του…
Ζούμε σε μια περίοδο τρανζιτ…
Τα»μεγαλα» είναι στο παρελθόν και στο μέλλον.. Αλλά ζούμε στο τέλμα.. στην ανυπαρξία.
Θα σε αναπολούμε Λου Ριντ..
Θα είσαι μέρος της έμπνευσης για το λαμπρο αύριο…
Τα λέμε σε κανα μπαράκι…
Gatouleas 
Είχα την χαρά να είμαι και εγώ σε αυτή συναυλία με μια φίλη τρελά ερωτευμένη με το Μπάουι, είμασταν μπροστά μπροστά, κάτω απο την εξέδρα και όλη τη βραδιά εκθείαζε τον Μπάουι και τα έχωνε στο Λου Ριντ γιατί ήταν ανέκφραστος και ψυχρός ενώ ο «αγαπημένος» της γελούσε και έπαιζε με το κοινό και τους μουσικού του.
Ήταν μια υπέροχη βραδιά παρέα με δυο υπέροχους μουσικούς.
Κρατάμε τις μουσικές του και τις όμορφες στιγμές που μας έδωσε, άφησε πολλά στο πέρασμα του απο αυτή ζωή.
Και οι δύο ήταν καταπληκτικοι γιατι ήταν αυθεντικοι. Το θεατρικό στησιμο του Bowie δεν έιναι θεατραλε ποζερια. Όπως και το μινιμαλ του Λου Ριντ είναι πραγματική υποκλιση του καλλιτεχνη στο μοναδικό (κατα την απόψη του) πρωταγωνιστη… τον ήχο της μουσικής.
Όσο για τη συναυλία κι εγω πρωτη σειρα ήμουν… την ώρα του Μπαουι… λες να σπρωχτηκαμε καπου; Την ωρα που χαιρετούσε το κοινο;
Εγω ήμουν με ένα φίλο που ήξερε το κολλημα μου με το Μπαουι και μου ψιθυριζε- πλακατζίδικα – την ώρα που παθαινα ντελίριο «Μάπα, ο Μπάουυι σήμερα..»… χαχαχαχα
Μάλλον είμασταν πολλοί που πειράζαμε τις φίλες μας τότε, γιατί και εγώ τα ίδια της έλεγα χαχαχα, μάλιστα κάποια στιγμή προσπάθησε να κάνει μια φιγούρα με περιστροφή γύρω απο τον εαυτό του και δεν του βγήκε και πολύ καλή, «χάλια χάλια είναι σήμερα» της λέω και μου απάντησε οτι τουλάχιστον χαμογέλασε και ας μην το πέτυχε, ενώ ο Λου ενα λάθος έκαναν οι μουσικοί του και έπεσε να τους φάει αχαχα
Βέβαια και αυτή με δούλευε πολλά χρόνια γιατί πήγα στους guns&roses και εγώ προσπαθούσα να το μαζέψω λέγοντας οτι πήγα να δώ τον Bryan Mei.
Όμορφα χρόνια, ξεχωριστές στιγμές..
πολλοί είμαστε εκείνο τό απόγευμα στη λεωφόρο τελικά 🙂
εγώ ήμουνα μ’ ένα φίλο που μάς άρεσαν και τών δυο και οι τρεις!
Την καλησπέρα μου Χάρη…
Χαθήκαμε.. με δική μου ευθύνη.
Άλλο ένα σύμπτωμα των τελευταίων χρόνων.
εντάξει, μη μας παιρνει κι απο κάτω 🙂 τουλάχιστον διαβαζόμαστε!