για μια αντικαπιταλιστική πρόταση στην κρίση…μέρος 2ον – το αδιέξοδο της «ρεαλιστικής» αριστεράς

Μέχρι την κατάρρευση των ανατολικών χωρών όλος ο προγραμματικός ρεαλισμός της αριστεράς κρυβόταν πίσω από το πιστοποιητικό ISO «αριστεροσύνης» που τους έδινε η ταύτιση με το σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Λίγο οι ιδεολογικές αναφορές στη Σοβιετική Ένωση ή στο «αυτοδιαχειριστικό πείραμα της Γιουγκοσλαβίας» και όλα ήταν  «εν τάξη»…

Ο Λένιν στις Θέσεις του Απρίλη φάνταζε (και φαντάζει ακόμα!) ένας επικίνδυνος προβοκάτορας

Όχι κοινοβουλευτική δημοκρατία … μα δημοκρατία των Σοβιέτ των εργατών, των εργατών γης και των αγροτών βουλευτών σ’ όλη τη χώρα, από τα κάτω ως τα πάνω.

Κατάργηση της αστυνομίας, του στρατού, της υπαλληλίας[1]

Στην καλύτερη των περιπτώσεων ήταν ένα ιστορικό απολίθωμα όπου ταυτιζόταν με την βία των αμόρφωτων ρώσων αγροίκων των αρχών του 20^ου αιώνα… μία «ιστορική παρεκτροπή-αναγκαιότητα» που ήταν χρήσιμη μόνο στη μισο-φεουδαρχική Ρωσική Αυτοκρατορία. Στη χειρότερη, μια επικίνδυνη ατραπός με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα.

Για την ευρωπαϊκή αριστερά μετά τον πόλεμο ο σοσιαλισμός εξαρτιότανε από την εξωτερική πολιτική και τις οικονομικές συναλλαγές. Να οι «συμφέρουσες» αγροτικές συνεργασίες με τους ουκρανικούς σιτοβολώνες, να η ενεργειακή συμμαχία με το αέριο  της Σοβιετικής Ένωσης, να η κοινή αμυντική πολιτική με τις σοσιαλιστικές χώρες στα Βαλκάνια κόντρα στον αμερικανοκίνητο τουρκικό επεκτατισμό… Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »