ιντερμέδιο

Είναι από αυτές τις στιγμές που αισθάνεσαι «κάτι» στον αέρα…

Αν και νωρίς απόγευμα, ήξερα πως αυτή η κοπελίτσα κάπου πήγαινε… Κάπου γλυκά και με προσμονή… Το έβλεπα στα μάτια της. Αυτά τα μάτια τα ζηλεύω τόσο…

Φόραγε μαύρα ρούχα… όχι τα καθημερινά, τα «καλά» μαύρα ρούχα… και όταν το λεωφορείο σταμάτησε όλα ξεδιάλυναν.

Την περίμενε στη στάση με μια προσμονή που δεν μπορεί να γραφτεί ή να ζωγραφιστεί. Είχε γυαλίσει το σκουλαρίκι στο αυτί του και είχε φτιάξει με περίσσια υπομονή το τζελ στα καρφάκια του…

Είναι η ανυπομονησία των πρώτων ραντεβού που κάνει τα γόνατα να τρέμουν;

Και οι δυο μαζί , βία έφταναν τα σαράντα…

Να φταίει η ηλικία που ξεχνάς πόζες, που το «θέλω» σε κρατά άγρυπνο μέχρι το πρωί;

…

(Μακριά παύση με αντικρουόμενες εικόνες και συναισθήματα…)

…

(ο κέρσορας αναβοσβήνει…γράψε!)

…

Ένα συμβάν.. ένα ποίημα.. ένα άλλοθι να πω μια ιστορία… δεν υπάρχουν δικαιολογίες όταν συνθλίβεις ανθρώπινα συναισθήματα, όταν μετατρέπεις τους ανθρώπους σου σε πειραματόζωα  της προσωπικής σου παράστασης.

Είμαι σίγουρος πως αυτό το ζευγαράκι που είδα φευγαλέα στη στάση δε θα τα ριμάξει όλα, στην αναζήτηση χιμαιρών…

Θέλω να είμαι σίγουρος….

______________________________________________________________________

A.ΡΕΜΠΩ    ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ[1]

Αν θυμάμαι καλά, κάποτε, ήταν η ζωή μου έκπαγλη γιορτή
που άνοιγαν όλες οι καρδιές και όλα τα κρασιά κυλούσαν.

Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου.
Και τη βρήκα πικρή.
Και τη βλαστήμησα.

Οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη. Δραπέτευσα.
Ω Μάγισσες, Μιζέρια, Μίσος, εσείς θα
διαφυλάξετε το θησαυρό μου.

Κατόρθωσα να σβήσω από το λογικό μου κάθε
ελπίδα ανθρώπινη.

Μ` ύπουλο σάλτο, χίμηξα σα θηρίο πάνω σ` όλες
τις χαρές να τις σπαράξω.
Επικαλέστηκα τους δήμιους να δαγκάσω, πεθαίνοντας,
τα κοντάκια των όπλων τους.
Επικαλέστηκα κάθε Οργή και Μάστιγα να πνιγώ
στο αίμα, στην άμμο.

Η απόγνωση ήταν ο θεός μου.

Κυλίστηκα στη λάσπη.
Στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος.
Ξεγέλασα την τρέλα.
Κι` η άνοιξη μου προσκόμισε το φρικαλέο γέλιο
του ηλίθιου.

Μα τώρα τελευταία, πριν τα τινάξω για καλά,
λέω ν` αποζητήσω το κλειδί του αρχαίου συμπόσιου
μήπως βρω ξανά την όρεξή μου.
Το κλειδί αυτό είν` η συμπόνια.

Η έμπνευση τούτη δείχνει πως ονειρεύτηκα.

«Θα μείνεις ύαινα…». ολολύζει ο διάβολος :

και με στεφανώνει με πλήθος ιλαρές παπαρούνες.
«Φτάσε στο θάνατο μ` όλες τις αχαλίνωτες ορέξεις σου,
τη φιλαυτία σου, και κάθε ασυγχώρητο αμάρτημα !»
Αχ ! απαύδησα.
Αλλά, Σατανά, φίλτατέ μου, να χαρείς, όχι βλοσυρές ματιές.
Περιμένω μερικές βδελυρότατες, αναδρομικά.
Ωστόσο, για σάς, τους εραστές της απουσίας του
περιγραφικού η διδακτικού ύφους σ` έναν συγγραφέα,
για σάς αποσπώ τις λίγες ελεεινές αυτές σελίδες από
το σημειωματάριο ενός κολασμένου.

---

[1] Ήταν άραγε μόνο ΜΙΑ; Τι τυχερός…

---