τα 80ies και η ποπ έχασαν το βασιλιά τους, ο Michael Jackson είναι νεκρός
Δημοσιεύθηκε: 26 Ιουνίου, 2009 Filed under: clips, events | Tags: πολιτιστικη βιομηχανια, μουσικη, pop, videos 8 Σχόλια
Την Πέμπτη το βράδυ πέθανε στα 51 ο αυτοκράτορας της ποπ, ο Michael Jackson. Το μεγαλύτερο δημιούργημα της μουσικής βιοηχανίας, αλλά και ο πιο πιστός υπηρέτης της αποτελούν πλέον ιστορία και αντικείμενο μελέτης.
Όχι τόσο για την μουσική συνεισφορά του, αλλά για την πλήρη προσαρμοστικότητα του στο μαγικό κόσμο της show-bizz. Είναι ο άνθρωπος που έκανε επιστημή την υποταγή του «καλλιτέχνη» στις επιταγές των manager και των θαυμαστών του.
Απίστευτο εργασιομανής και περφεξιονιστής που δούλευε ακατάπαυστα για την πλήρη και εντατική εκμετάλλευση των δεξιοτήτων του. Σίγουρα πολύ μεγάλος χορευτής και φωνή με αρκετές δυνατότητες, έφτασε στο σημείο να χαρακτηριστεί «μηχανή» και «ρομπότ» της μουσικής σκηνής.
Τα βίντεο κλιπ του ήταν το πιο σημαντικό γεγονός στο καινούριο, τότε, κανάλι το MTV, και πάντα με απίστευτα μπάτζετ.
Από τις σημαντικότερες παρουσίες στις φιλανθρωπικές συναυλίες και στα live-aid της δεκαετίας του 80, αποφάσισε να μεταμορφωθεί σε παγκόσμιο εκφραστή της προστασίας του περιβάλλοντος και των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τα τραγούδια του αποκτούν «βάθος», τραγουδώντας τα «Black or White» και «Earth Song».
Στη δεκαετία του 90 αρχίζει και γίνεται ορατή η προσπάθεια του να αλλάξει την ίδια του τη εμφάνιση. Αρχίζει και προχωρά σε πρωτόγνωρες επεμβάσεις για να γίνει ένα παναθρώπινο είδωλο. Ένα πλάσμα πολυφυλετικό και αμφίφυλο… Ένα πλάσμα που να θυμίζει και λευκό και κίτρινο και έγχρωμο, άνδρα και γυναίκα.
Έχοντας διαμορφώσει αλλά και φάει όλο το παραμύθι της μουσικής βιομηχανίας αδυνατεί να βρει προσωπικά όρια και να ξεφύγει από το μύθο που τόσο προσεχτικά έχουν κατασκευάσει δύο δεκαετίες.
Ένα comeback το 2001 δεν μπορεί να του δώσει νέα αίγλη. Παρ` όλα αυτά έχοντας μείνει σκιά της μιντιακής εικόνας του προσπαθεί τον τελευταίο χρόνο να επανέρθει με κάποιες μεγάλες συναυλίες που ετοιμάζονταν στην Αγγλία.
Η φυσική κατάρρευση τον πρόλαβε και στα 51 έφυγε αφήνωντας τουλάχιστον μια γενιά να προσπαθεί να αντιγράψει τις απίθανες χορευτικές φιγούρες του.
Δείτε ένα κλασσικό βίντεο από το 1983, το Beat It, για να ξαναπάρετε μια τζούρα από το κιτς των 80ies.
Gatouleas 
Καλημέρα. Περιεκτικότατη η ματιά σου. Αποτέλεσε μια χάντρα (την πιο αστραφτερή σίγουρα, και δεν το λέω υποτιμητικά) από τις πολλές, σε ένα κομπολόι καλλιτεχνών που ήταν θύτες και θύματα μαζί, μιας βιομηχανίας θεάματος που δεν αστειεύεται. Από ένα σημείο και μετά ο καλλίτέχνης θα χάσει τον έλεγχο των επιλογών του, των στόχων και των μέσων επίτευξης, κι εγκλωβίζεται σε μια διαδρομή χωρίς πισωγυρισμα, με πολλά ψυχολογικά αδιέξοδα και σίγουρα υπαρξιακά.
Ο Τιμ Μπάρτον επέλεξε τον Μ.Τζάκσον για να δανείσει στοιχεία στον κύριο Βόνκα, ιδιοκτήτη του Εργοστάσιου Σοκολάτας στην ομώνυμη ταινία (Ο Τσάρλυ και το εργοστάσιο σοκολάτας), όπως τον υποδύθηκε ο Τζονι Ντεπ, βασιζόμενος σε στοιχεία όπως η αμφίθυμη στάση, η (κατά)θλιψη, η μοναξιά, κλπ.
Υπερβολικά αυστηρός είσαι βρε ξάδερφε. Δεν υπήρξες εσύ 12+ στα επάρατα ’80s;;; Άκου εκεί κιτς… κιτς η εφηβεία μας;;;
Και πες πως ήταν, που από κάποιες απόψεις σίγουρα ήταν. Αυτό μετράει; Δεν μετράει το Billie Jean στην καλοκαιρινή ντισκοτέκ (στην άλλη δεν έμπαινες, ήσουν πολύ μικρός, εκτός από κανέναν «χορό»), με το βλέμμα στην αγάπη σου, που παραδίπλα χαλβάδιαζε ή χόρευε ή αγκάλιαζε κάποιον άλλον, δεν μετράει το «μπήτιτ» στην χιλιοαντιγραμμένη κασέτα με τις τελευταίες «επιτυχίες»…
¨ολα
………….rip…………………
@sikifagos, πράγματι η ματια του tim burton ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες. Χωρίς να μπαίνει σε εύκολες καταγγελιολογίες, διατηρούσε και το μυθικό στοιχείο αλλα και το άκρως καννιβαλιστικό.
@Μαυρε Γατε, έχω την αίσθηση πως συγχέεις την αυθεντικότητα της εφηβείας με την μουσική και πολιτιστική της υπόκρουση των 80ies. Αυτά τα τρέμουλα, τα χαλβαδιάσματα και οι πρώτοι έρωτες συνέβαιναν είτε στις μποσανόβες του 50 είτε στα στα μεσαιωνικά σαλόνια των «επικίνδυνων σχέσεων». Μπορώ πλέον απενοχοποιημένα να παραδεχτώ πως τα μπάγκυ παντελόνια, τα μπρελόκ-καλώδια τηλεφώνου και τα διχτυωτά στενά μαύρα μπλουζάκια θα καταγραφούν ως διαχρονική πρωτιά καρκατσουλιού.. και χωρίς να έχω την παραμικρή διάθεση να πάψω να είμαι «περήφανος» πως ΝΑΙ!… ήμουν ένα από τα «ΤΣΑΚΑΛΙΑ» του Δαλιανίδη! χαχαχαχα
@Banshee, Δεν το βλέπω και πολύ ripo… Όταν θα αρχίσουν οι επίγονοι να ξεκοκκαλίζουν την όποια υστεροφημία του, θα αρχίσουμε να κατανοούμε το μέγεθος της βιομηχανίας που είχε στηθεί γύρω του..
δεν μού έλεγε τίποτα ο συγκεκριμένος εμένα, καθώς στα 12+ μου ήμουν αλλού – (και συγνώμη δλδ)
από κει και πέρα μ’ ενδιέφερε σαν ειδική περίπτωση ταλαιπωρημένου παιδιού και παραπατούντος αφροαμερικανού…
(είμαι εκτός κλίματος, το ξέρω, και σταματάω-)
(να πω δλδ ότι έχω πενθήσει άλλους κι άλλους; περιττό κι αυτό, ξέρω ότι τους πενθήσαμε όλοι μαζί, άλλωστε)
φιλάκια, γατουλέα
χάρη, δεν «πενθώ», απλά μπορώ όμορφα και ωραία να εκτιμήσω πλέον πως ο Michael Jackson δεν ήταν ένας άτεχνος έμπορας που έβγαλε δυο χιτάκια και έκανε μια αρπαχτή, όπως το 99% της ποπ σκηνής. Γιατί ποτέ δε θα «κατηγορήσω» καλλιτέχνη που αναζητά τη «λαϊκη» (POPular) αναγνώριση, παρά μόνο αν αυτή γίνεται μέσα από απαίδευτο αναμάσημα «ευκολιών».
Καλό ΣΚ
Ρε συ κι εμείς τον Μιχαλάκη τον θάβαμε, Μάικλ Κάψτον τον ανεβάζαμε, Μάικλ θάψτον τον κατεβάζαμε, μόνο στην κακομοίρα την αργυρώ είχε γίνει μανία, και τραβούσε τα πα΄νδεινα στην καζούρα- αλλά ποιός δεν χόρεψε Billie Jean σε πάρτυ και παραδίπλα η πρώτη καψούρα; Ε;;; Μη μού πεις πως δεν. ΔΕΝ σε πιστεύω.
Σ;ο)
Κιτς, ξεκιτς, το χορευτικό στο τέλος του Beat It είναι ίσως η πιο πολυαντιγραμμένη χορογραφία ever… πρότυπο για ένα σωρό μιούζικαλ έκτοτε (το όλο κονσεπτ του βιντεοκλίπ εξάλλου βασιζόταν στο West Side Story), το δε Bollywood έχτισε όλο το στυλ των χορευτικών του βασισμένο σε αυτό!